Των Ζιώγα Μαρίας, Αγγελοπούλου Ευφροσύνης

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα 

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλλο ακρωτήρι
Το χέρι σου έφευγε με το νερό
να στρώσει νυφικό το πέλαγο
Το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό

Άγγελοι μ’ έντεκα σπαθιά
πλέανε πλάι στ’ όνομά σου
σκίζοντας τ’ ανθισμένα κύματα
Στους κόρφους σου έκρυβες μια χάρη
που ήταν το ίδιο το φεγγάρι

Φεγγάρι εδώ, φεγγάρι εκεί
αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα
Για το δικό σου το χατίρι
ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλλο ακρωτήρι.

Κήπος, Θάλασσα, Πέλαγο, Κύματα, Φεγγάρι, Ουρανός, Χέρι, Κόρφος. Λέξεις και Εικόνες,

Εικόνες και Συναισθήματα. Στο μυαλό μας έρχονται ευαισθησίες, εμπειρίες, ελπίδες, απογοητεύσεις. Η ερωτική σχέση του ανθρώπου και της φύσης φτάνει στην πληρότητά της με τον ποιητικό λόγο του Οδυσσέα Ελύτη. Ας αφεθούμε και ας επιτρέψουμε  στην ποίηση να μας ταξιδέψει, όπως μόνο αυτή ξέρει…