Οι γονείς και οι δάσκαλοι οφείλουν να αναγνωρίζουν το bullying, ώστε να σώσουν εγκαίρως τα παιδιά. Επίσης όλοι οι άνθρωποι, όταν αντιλαμβάνονται τέτοια φαινόμενα, οφείλουν να αντιδρούν. Δεν πρέπει να μένουν απαθείς ακόμη κι αν αφορά άλλους ανθρώπους κι όχι τους ίδιους. Είναι αναγκαίο να παίρνουν θέση και να προστατεύουν τα θύματα, έστω κι αν κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν κι οι ίδιοι bullying.
Τραγικό παράδειγμα των συνεπειών του bullying, στη χώρα μας είναι ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ας αναλογιστούμε όλοι μας την ευθύνη που έχουμε για τον κάθε Βαγγέλη κι ας κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση, ώστε ο Βαγγέλης να είναι το τελευταίο θύμα του bullying.
Αλλά, και τα θύματα του bullying θα πρέπει να απευθυνθούν σε ανθρώπους που μπορούν να τους βοηθήσουν: γονείς, εκπαιδευτικούς και όποιον άλλο εμπιστεύονται. Επίσης στη ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ 1056.

Μιλώντας για το bullying, διαπιστώνεις ότι θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Πρέπει, επομένως, τα θύματα να μην ενοχοποιούν τον εαυτό τους και να μιλούν για το πρόβλημα!!!
Μας συγκίνησε η δυνατή εξομολόγηση του δημοσιογράφου Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, στο Διαδίκτυο, όπου περιγράφει συναισθήματα πικρά, από δύσκολα παιδικά χρόνια.

«Τo πιο καθοριστικό πράγμα της ζωής μου ήταν το μπούλινγκ που δέχτηκα μικρός. Πρώτον, διότι μου στέρησε την παιδική μου ηλικία. Δεύτερον, γιατί μου προκάλεσε ένα απέραντο φόβο, που ποτέ δεν ξεπέρασα και κατά καιρούς καταλύει ό,τι κερδίζω. Tο φόβο που σου κληροδότησε το μπούλινγκ, δύσκολα τον σκεπάζεις, πόσο μάλλον τον σβήνεις. Γιατί έρχεται από τη ρίζα του εαυτού σου – τότε που διαμορφωνόταν.
Η αίσθηση ότι δεν σε θέλουν – επειδή είσαι σεξουαλικά, φυλετικά, σωματικά, ή ψυχικά ασυνήθιστος, είναι σαν ξαφνικός θάνατος. Ειδικά αν ζεις σε ένα απλοϊκό περιβάλλον (επαρχία ή οικογένεια) που συσχετίζει κουτά. Δεν ξέρεις από πού να κρεμαστείς. Πολλά βράδια αποκοιμιόμουν κλαίγοντας κάτω από τα σκεπάσματα. Ζήλευα τα παιδιά που ποτέ δεν σκέφτηκαν τι είναι και πού πάνε.
Πρέπει να ειπωθεί απλά και καθαρά: άπαξ και σε τραμπούκισαν μικρό, την έβαψες! Το μπούλινγκ είναι έγκλημα πρώτου βαθμού, όπως ο βιασμός κι η κακοποίηση ανηλίκων, διότι επιφέρει κάτι οριστικό, και μη αναστρέψιμο. Δεν αποζημιώνεσαι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο.
Προσπαθώ να σκεφτώ συχνά τα πρόσωπα εκείνων που μου έκαναν μπούλινγκ, τόσα χρόνια μετά. Μερικούς τους συναντώ ακόμα. Δεν υπάρχει λόγος να τους ρωτήσω γιατί το έκαναν. Ξέρω. Φοβόντουσαν και αυτοί. Αν όμως είναι έτσι η φύση του μπούλινγκ, οριστική και μη αναστρέψιμη, τότε γιατί καθόμαστε και μιλάμε;
Μιλάμε για τους επόμενους – εμείς σχεδόν γεράσαμε. Καθώς η κοινωνία (ελπίζω) εξελίσσεται, το μπούλινγκ πρέπει να οριστεί ως πράξη βίας, να αναχαιτίζεται, να τιμωρείται, κυρίως να προλαμβάνεται. Και πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδάκια (με την έμφυτη σκληρότητα) στην αναγνώριση του διαφορετικού, στην ισονομία του συνηθισμένου με τον ασυνήθιστο. Θέλει πολλή δουλειά.
Ας μην γελιόμαστε: Αν και περάσανε τα χρόνια και κάποια πράγματα έχουνε βελτιωθεί, το μπούλινγκ μαίνεται. Κυρίως ψηφιακά. Είναι καιρός να το αντιμετωπίσουμε!»