Παναγιώτα Κατζανού

Μία ακόμη σχολική γιορτή αφιερωμένη στο Πολυτεχνείο ολοκληρώθηκε μέσα σε ένα κλίμα συγκίνησης από τους μαθητές της Γ Λυκείου. Ίσως η πιο συγκινητική γιορτή, μία γιορτή που αγγίζει τις ψυχές όλων. Ένα γεγονός πάντα επίκαιρο που έρχεται να υπενθυμίσει πως η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός!
Κάθε 17 Νοέμβρη τα αισθήματα της αγανάκτησης και της απογοήτευσης παίρνουν φωτιά εξαιτίας της πολιτικής κατάστασης της Ελλάδας. Έστω για λίγες ώρες υιοθετούμε το επαναστατικό πνεύμα των φοιτητών, μπαίνουμε στον παλμό εκείνου του αγώνα εναντίον της χούντας και νιώθουμε την επιθυμία να εκφράσουμε την απελπισία μας για τα σύγχρονα πολιτικά γεγονότα. Θέλουμε και εμείς να θυσιάσουμε τα ατομικά μας συμφέροντα για το κοινό καλό, όπως εκείνα τα παιδιά που θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Όμως… πάντα παραμένουμε σιωπηλοί… δειλοί! Αυτές οι σκέψεις κρατάνε για μερικές ώρες… μετά γυρνάμε στη συμβατική και ανέραστη ζωή μας.
Η σύγχρονη κοινωνία έχει ανάγκη από ήρωες όσο ποτέ άλλοτε. Έχει ανάγκη από ανθρώπους, όπως εκείνους του Πολυτεχνείου, που θα αντιδράσουν σε ένα υποτιθέμενο δημοκρατικό σύστημα που ορίζει νομοθεσίες και παίρνει σκληρά μέτρα εις βάρος των πολιτών αψηφώντας την άποψή τους.
Έχει ανάγκη από μία νεολαία, όπως εκείνη του Πολυτεχνείου, που θα εναντιωθεί στην επιπολαιότητα κάθε καινούριου υπουργού που μόλις μπει στο ρετιρέ της Παιδείας αλλάζει το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο! Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως αυτός ο εξευτελισμός προκαλείται πρώτα απ” όλα από τη δική μας αδράνεια και έπειτα από την αποδιοργάνωση και το ψέμα των καρεκλοκένταυρων πολιτικών που κυβερνούν τη χώρα.

«Σκέφτεσαι πολύ βραχυπρόθεσμα, Ανθρωπάκο, από το πρόγευμα, μόλις, μέχρι το γεύμα. Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι αιώνες προς τα πίσω και χιλιετίες προς τα μπροστά. Πρέπει πάντα να παίρνεις υπ” όψιν σου τη ζωή, την εξέλιξη σου από την πρώτη πρωτοπλασματική μορφή μέχρι το ζώο άνθρωπος που περπατάει όρθιο, μα που δεν μπορεί ακόμη να σκεφτεί ορθά. Δε θυμάσαι ούτε καν τα γεγονότα που συνέβησαν μόνο δέκα ή είκοσι χρόνια πριν και γι” αυτό το λόγο συνεχίζεις να λες τις ίδιες βλακείες που έλεγες 2000 χρόνια πριν. Και το χειρότερο, κολλάς στις ίδιες βλακείες [...] όπως η «φυλή», η «τάξη», η «πατρίδα», ο θρησκευτικός καταναγκασμός, η καταπίεση του έρωτα. Δεν τολμάς να δεις πόσο βαθειά έχεις βυθιστεί στο βούρκο της αθλιότητας. Κάθε λίγο και λιγάκι βγάζεις το κεφάλι σου έξω από το βούρκο για να ουρλιάξεις Ζήτω! Το κρώξιμο ενός βατράχου στο βάλτο έχει περισσότερη ζωή μέσα του.» Βίλχελμ Ράιχ (Άκου Ανθρωπάκο).
Η φετινή γιορτή μας, με υπεύθυνους την κ. Φουρνατζή Χρυσάνθη και τον κ. Κατσιάνο Απόστολο, στηρίχτηκε στην θεατρική απόδοση της «Ιστορίας μιας νύχτας» του Δημήτρη Μαριόλη και μας έδωσε μηνύματα που ελπίζουμε θα μας συντροφεύουν και στην ενήλικη ζωή μας.