Η μαθήτρια της Α΄ Λυκείου, Ζαφειρένια Γιαννακίδη, βραβεύτηκε πέρυσι με διήγημά της στον Πανελλαδικό Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης. Με μεγάλη χαρά φιλοξενούμε απόσπασμα, που μας παραχώρησε.

Από παιδί μου άρεσε η μουσική. Κάθε φορά που έπαιζα με το πιάνο χανόμουνα σε αυτό και στην υπέροχη μελωδία του. Διότι μουσική δεν είναι μόνο ήχος που ακούγεται από το πιάνο, αλλά ένας ολόκληρος κόσμος που ξετυλίγεται μπροστά σου και σε καλεί να τον εξερευνήσεις. Αυτό σημαίνει μουσική για εμένα.(….)
Είχα μπει στο διαδίκτυο για να ακούσω μουσική. Καθώς ταξίδευα από μελωδία σε μελωδία και χανόμουν στις νότες, έτυχε να πέσω πάνω σε ένα βίντεο. Καθώς το βίντεο ξεκίνησε να παίζει, το πρώτο πράγμα που αντίκριζε κανείς ήταν ένα παιδί. Μάλιστα, ένα παιδί, ένα μικρό παιδί γύρω στα πέντε χρόνια του να κάθεται ακίνητο με κομψά ρούχα δίπλα στο πιάνο. Ήταν από άλλη χώρα, είχε σχιστά μάτια και χλωμή επιδερμίδα. Κινεζάκι. Στη συνέχεια το παιδί αυτό, το «Κινεζίο» όπως αμέσως το ονόμασα, πήγε να ανέβει στο σκαμπό του πιάνου. Έκανε λίγη προσπάθεια μέχρι να ανέβει και να καθίσει σωστά. Ακούμπησε απαλά τα μικροσκοπικά χεράκια του στο πιάνο. Στην αρχή σκέφτηκα ότι μάλλον θα ήταν μια παιδική εκδήλωση και το έβαζαν να παίξει δυο, τρεις απλές νότες, ήταν αδύνατο ένα παιδί σαν κι αυτό να έπαιζε σε κανονική συναυλία. Αλλά τότε… Ο χώρος γέμισε με την μουσική του πιάνου όπου καθόταν το παιδί. Χιλιάδες νότες έπεφταν σαν απαλή βροχή και πλημμύριζαν την αίθουσα. Ήταν λες και έβλεπες κύματα, τα κύματα της θάλασσας να φτάνουν και να χτυπάνε με τόση χάρη και ταχύτητα στα βράχια της ακτής, καθώς έβλεπες τα δάκτυλα του μικρού πιανίστα να φεύγουν από πλήκτρο σε πλήκτρο και να σε οδηγούν σε ένα παραμύθι. Ήταν τόσο γρήγορο και τόσο μαγευτικό. Μόλις ο μικρός πιανίστας έπαιξε τις τελευταίες νότες και σταμάτησε, επικράτησε η απόλυτη σιωπή. Σε μερικά δευτερόλεπτα η αίθουσα γέμισε με τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές των ακροατών και στο τέλος το «Κινεζίο» κατέβηκε από το σκαμπό, υποκλίθηκε άτσαλα και αποχώρησε από την αίθουσα. Αυτό ήταν και το τέλος του βίντεο.
Είχα μαρμαρώσει στην καρέκλα μου, δεν αντίκριζα τίποτα άλλο παρά ένα μεγάλο κενό. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα αλλά δεν ήταν δάκρυα συγκίνησης. Ήταν δάκρυα μίσους. Πώς; Πώς θα μπορούσε ποτέ αυτό το μικρό Κινεζάκι, που δεν ήξερε να μιλάει σωστά, που δεν είχε ανακαλύψει την ζωή του ακόμα, να παίζει σαν τον μεγαλύτερο πιανίστα που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει; Πώς μπόρεσε και ξεπέρασε το όριο του τέλειου σε μια τόσο μικρή ηλικία; Εκείνη την στιγμή ο φθόνος και ο θυμός έβραζαν μέσα μου. Αυτό το κομμάτι το είχα ξεκινήσει από τότε που ήμουν μικρή και στην ηλικία των δώδεκα το τελείωσα με ελάχιστα κενά κι όμως αυτό το μικρό παιδί, αυτό το κιτρινιάρικο, το τελειοποίησε στην ηλικία των πέντε χρονών.
Ένιωθα ασήμαντη, ένα τίποτα και αυτό ήταν που με έκανε να μισώ αυτά τα παιδιά, αυτή την εθνικότητα. Από τότε έλεγα στον εαυτό μου να παλέψει για αυτή την αδικία. Είχα θέσει νέο στόχo, να ξεπεράσω τους Κινέζους. Δεν θα ήταν τόσο εύκολο αλλά από τότε είχα ήδη πείσει τον εαυτό μου. Αυτοί, ήταν διαφορετικοί από τους άλλους ανθρώπους. Τους μίσησα τόσο πολύ όπου άρχισα να τους αντιμετωπίζω σαν αντικείμενα. Ήταν ξένοι για εμένα, αιώνιοι εχθροί και δεν θα σταματούσα να αγωνίζομαι μέχρι να τους ξεπεράσω.
Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια ολόκληρα. Ο αγώνας μου ένας ατελείωτος μαραθώνιος. Προσπαθούσα όσο πιο πολύ μπορούσα, με όλη μου την δύναμη και θέληση να γίνω καλύτερη και πάντα με κυνηγούσε το φάντασμα του μικρού πιανίστα, αυτό το παιδί που με έκανε να νιώσω αδύναμη…
…«Τα Κινεζία» έλεγα για χρόνια και ανατρίχιαζα ! Γιατί ; Γιατί κάποτε ένα χαζοβίντεο μου τσάκισε τον εγωισμό ! Ένα πιτσιρικάκι με έκανε να νιώσω πως κινδύνευα πάνω στο βάθρο μου ! Τόσα χρόνια χολής και μίσους, για να φτάσω ως εδώ και να καταλάβω πως και τα «Κινεζία» μπορούν να νιώθουν τα κομμάτια που αγαπώ κι εγώ. Τα ίδια κομμάτια…