Η στήλη εγκαινιάζει συζητήσεις με τους καθηγητές μας, εν ενεργεία ή συνταξιούχους. Θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε, αλλά ποτέ δεν υπάρχει χρόνος ή και διάθεση για να τα συζητήσουμε στην τάξη. Είμαστε σίγουροι ότι έτσι οι σχέσεις μας θα γίνουν πιο ουσιαστικές, αυτό που θέλει κάθε δάσκαλος από το μαθητή του και κάθε μαθητής από το δάσκαλό του…

Η αρχή έγινε με τη συνέντευξη από τον κ. Αλεξίου Φώτη,

φιλόλογο  του σχολείου μας  μέχρι το 2014 που συνταξιοδοτήθηκε.

Από τις μαθήτριες: Κατερίνα Μουζάλα, Ραφαέλα Σταυράκη, Δέσποινα Στεφανίδη, Έλενα Χατζηκύρκου, Εύα Χατζηχαραλάμπους

    Μετά από αίτημά μας καλέσαμε τον κ. Αλεξίου προκειμένου να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σχετικά με διάφορα ζητήματα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που ανταποκρίθηκε στο αίτημά μας.

Πώς νιώθετε μετά την σύνταξή σας;

   Αισθάνομαι πολύ συγκινημένος που ήρθα ξανά στο 5^ο ΓΕΛ Μυτιλήνης. Άφησα κάποια παιδιά που αγαπούσα και ήθελα να τα ξαναδώ.

Πώς αισθάνεστε όταν συναντάτε παλιούς μαθητές σας εκτός σχολικού περιβάλλοντος;

    Την οικειότητα που είχα τη διατηρώ. Βλέπω τα παιδιά και χαίρομαι, επειδή μεγαλώνουν, προοδεύουν και χαίρομαι ειδικά, όταν βλέπω μαθητές μου οι οποίοι με βλέπουν από μακριά και έρχονται να μου πουν τα νέα τους σαν επαγγελματίες πια.

Τι σας έλειψε και σας λείπει περισσότερο από το σχολείο;

    Μου λείπουν τα «μικρά» του σχολείου και όταν έκανα μάθημα να κάνω ένα διάλειμμα και να πειράζω τους μαθητές μου. Να γελάνε, να εκτονώνονται και μετά να ξανακάνουμε μάθημα.

Αν σας δινόταν η ευκαιρία να ξαναζήσετε μια χρονιά απ’ την αρχή, ποιά θα ήταν αυτή και γιατί;

    Θα ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στην τάξη, δηλαδή σε ηλικία 24άρων ετών. Θα ήθελα τώρα να ξαναζήσω αυτή τη στιγμή.

Ποια ήταν η πιο δυνατή ανάμνησή σας από το σχολείο;

    Συνεχής ανάμνηση είναι το γεγονός ότι απαιτούσα και το κατάφερνα να κάνω μάθημα με τα παιδιά και να με κοιτάνε στα μάτια.

Πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που μπήκατε στην τάξη;

    Μπήκα σε μια πολύ δύσκολη τάξη για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Ήταν σαν να ήμουν μαθητής ακόμα και το μόνο που με διαφοροποιούσε από τους μαθητές ήταν το μουστάκι. Τα παιδιά ήθελαν να κάνουν πλάκα αλλά εγώ έπρεπε να επιβληθώ σ’ αυτά και να τα κερδίσω. Δεν ήθελα ούτε καψόνια να κάνω ούτε και να μου κάνουν. Θεωρώ ότι τα παιδιά ήθελαν να ξεσπάσουν, είχαν πάντα ένα δίκιο, μετέφεραν απ’ το σπίτι τα προβλήματά τους, η εφηβεία καθόριζε τις πράξεις, τις ενέργειές τους κι εγώ έπρεπε να τα λάβω υπόψη και να βρω ισορροπίες. Στο τέλος τα παιδιά μου παραδέχτηκαν ότι «αν και μικρός τα καταφέρατε»!

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο τμήμα που έχετε ξεχωρίσει προσωπικά όλες τις χρονιές που εργάζεστε; Ποιό είναι και γιατί;

    Θυμάμαι ιδιαίτερα ένα τμήμα στο 5^ο ΓΕΛ το έτος 1999. Ήταν ακόμα ΠΟΛΥΚΛΑΔΙΚΟ το σχολείο. Τα παιδιά τα θυμάμαι ακόμα πολύ καλά, καθώς είχαμε μια ιδιαίτερη επαφή. Ήταν τμήμα δέσμης. Γενικά, θυμάμαι έντονα τα τμήματα της πρώτης τάξης όπου δίδασκα έκθεση ή αρχαία και φυσικά κάποια τμήματα, όπως το περσινό Α3 και φετινό Β3.

Πώς αντιμετωπίζετε έναν μαθητή είτε με ατίθαση συμπεριφορά είτε με ελάχιστες γνώσεις (αρχαίων ή άλλου φιλολογικού μαθήματος) ;

    Κατανοούσα το παιδί, με την έννοια ότι το παιδί πάντα έχει το δίκιο του. Προσπάθησα να έχω ισορροπία με αυτά τα «ατίθασα» παιδιά, όπως λέτε, και τα κατάφερνα. Από ένα σημείο και μετά με έβλεπαν σα φίλο γιατί τα προσέγγιζα, είχα μια επαφή μαζί τους, τους μιλούσα σα μεγαλύτερος, σα φίλος, σαν παιδαγωγός και πραγματικά έβλεπα ότι η δύσκολη αντίδραση μέσα στην τάξη δεν ήταν θέμα χαρακτήρα αλλά αφορούσε τα προβλήματα του νέου στην εφηβεία. Τώρα, αν κάποιος ήταν αδύναμος στα φιλολογικά μαθήματα, το αποδεχόμουν, με την έννοια ότι ίσως έδινε βάρος στα άλλα μαθήματα της κατεύθυνσης.

Αν είχατε την ευκαιρία να αλλάξετε κάτι στο σχολείο — στο χώρο, στον τρόπο εκπαίδευσης ή διοίκησης- τι θα ήταν αυτό και γιατί;

    Δυστυχώς, η φωνή του εκπαιδευτικού δεν είναι αρκετή για να αλλάξουν τα πράγματα στην παιδεία.. Τα εκπαιδευτικά μέτρα και οι αλλαγές στην παιδεία περνούν από πάνω και όχι από τους εκπαιδευτικούς. Πάντως το σχολείο για μένα έπρεπε να λειτουργεί προς την εξής κατεύθυνση: Να δοθεί παραπάνω βαρύτητα στη δημόσια εκπαίδευση. Η εφημερίδα «Το ΒΗΜΑ» έδωσε βήμα σε απόψεις πολιτών οι οποίοι υποστήριζαν πως η δημόσια παιδεία θα γίνει καλύτερη αν όλοι, υπουργοί, βουλευτές, πρωθυπουργοί της Ελλάδας, έστελναν  τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία, έτσι, ώστε να λαμβάνουν την παιδεία που παίρνουν όλα τα Ελληνόπουλα. Τότε πραγματικά θα ήταν η παιδεία που αρμόζει σε ένα κράτος, το οποίο έχει ιστορία στον τομέα των γραμμάτων και παιδείας.

Όταν κάποιος μαθητής δεν παρακολουθούσε ή     γινόταν φασαρία στην τάξη, με ποιο τρόπο επιλέγατε να επιβληθείτε;

    Έδινα πάντα ένα ρόλο να παίξει και το ενθάρρυνα. Όταν μου έλεγε «δεν καταλαβαίνω αυτά που λέτε, κύριε», το επαναλάμβανα και βλέποντας το επίμονα, ήθελα να με ακούσει.

Μιας και αναφερθήκαμε στον τομέα της εκπαίδευσης, ποιά είναι η γνώμη σας για το νέο εκπαιδευτικό σύστημα;

    Το νέο αυτό σύστημα δεν ξέρουμε αν θα ισχύσει. Το πρόβλημα είναι ότι τα μέτρα που παίρνονται είναι μέτρα από το Υπουργείο Παιδείας χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Χρειαζόμαστε αλλαγές στα δημόσια σχολεία οι οποίες πρέπει να προωθούνται είτε μέσα από το νέο λύκειο είτε μέσα από το ενιαίο λύκειο.

Κλείνοντας θα θέλαμε να μάθουμε ποιά συναισθήματα σας δημιουργήθηκαν καθ” όλη τη διάρκεια της συζήτησης μας.

    Αισθάνθηκα χαρά όταν με πήρατε τηλέφωνο και μου είπατε να έρθω σχολείο. Για μια στιγμή νόμιζα ότι θα ερχόμουν πάλι μέσα στην τάξη και θα έκανα μάθημα. Ήθελα πάλι να δω τον πίνακα γραμμένο από μένα, να ξέρω ότι τα παιδιά έγραψαν κάποια πράγματα ή ότι τους έμειναν οπτικά μερικά απ” αυτά. Ήθελα να δω το γελαστό πρόσωπο των παιδιών, να κάνω και πάλι εκείνο το διάλειμμα των 2 λεπτών, να έρθω πάλι κοντά στα παιδιά, να κάνουμε πλάκα και να τα πειράξω.