Ένα κίνημα που ξεκίνησε πριν από έναν αιώνα περίπου στα εργατικά μαγαζιά της Νάπολης και εξαπλώθηκε στις περισσότερες χώρες του κόσμου , έχει αρχίσει να αποκτά όλο και περισσότερους “οπαδούς” στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια . Η κεντρική ιδέα είναι απλή. Πηγαίνεις σε μια καφετερία ,αγοράζεις ένα καφέ, πληρώνεις δυο . Φεύγεις . Ύστερα από  ώρα στο ίδιο μαγαζί καταφθάνει ένας από τους εκατοντάδες πλέον άστεγους της Αθηνάς . Αν και δεν έχει χρήματα, ο μαγαζάτορας σπεύδει να του προσφέρει μια κούπα ζεστού καφέ . Εκείνη ακριβώς την κούπα που εσύ είχες πληρώσει πριν από λίγο για λογαριασμό του. Μια τόσο απλή κίνηση που όμως θα γεμίσει χαρά και ευγνωμοσύνη τον άνθρωπο για τον οποίο η ίδια η κοινωνία αδιαφορεί αφού τον έχει σπρώξει στο περιθώριο .

Αρκετές καφετέριες στο κέντρο της πόλης έχουν ενταχθεί στο συγκεκριμένο «κίνημα», θεωρώντας το ως μια  κίνηση «κοινωνικής προσφοράς» για να μπορέσει ο καθένας με την ελάχιστη συνεισφορά του 1 ευρώ να βοηθήσει κάποιον που το έχει ανάγκη. Ανθρώπους που έστω και με  μονάχα μια γουλιά καφέ αισθάνονται ευχαριστημένοι . Ίσως με αυτήν την κίνηση αλληλεγγύης καταφέρεις να σπείρεις μέσα τους την ιδέα πως δεν έχουν χαθεί τα πάντα για αυτούς .Πως υπάρχει ακόμα ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον .Ίσως όταν θα δεις το χαμόγελο στο πρόσωπό τους, χαμόγελο για το οποίο είσαι εσύ υπεύθυνος , να το πιστέψεις και ο ίδιος .

Η ιδέα προωθήθηκε μέσω του περιοδικού «σχεδία» ένα μηνιαίο περιοδικό δρόμου που διανέμεται από τους άστεγους και άνεργους της Αθηνάς . Το 50% των εσόδων από την πώληση των περιοδικών είναι καθαρό κέρδος του εκάστοτε πωλητή. Μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια των ανθρώπων αυτών για να για να βγάλουν τα ως προς το ζην , ορθώνοντας το ανάστημα τους και καταπολεμώντας την φτώχια με μοναδικά όπλα το χαμόγελο και την αισιοδοξία τους .

                                                                                 Λυδία Σιάτρα