Ναταλία Μητσοπούλου
…Τα μαγικά σου βράδια νοσταλγώ γκραν γκρουν. Τρίτο τεύχος λοιπόν! Αυτόν το μήνα στο φως της δημοσιότητας βρίσκεται η πόλη μας (και όχι για τους λόγους που έχουμε πλέον συνηθίσει). Όπως αντιλαμβάνεστε, εγώ θα έχω -για δεύτερη και ευελπιστώ όχι τελευταία φορά- την τιμή να σας παραθέσω ό,τι σχετικό μπορώ να εξορύξω από τα βάθη του εγκεφάλου μου (εφόσον κανείς δεν απαίτησε την άμεση απομάκρυνσή μου από την συντακτική ομάδα).
Πρέπει ωστόσο να παραδεχτώ ότι, έπειτα από αρκετούς μήνες εγκλεισμού, είναι μεγάλη πρόκληση να σκεφτώ κάτι ενδιαφέρον για να συντάξω αυτό το άρθρο. Για τον λόγο αυτό, αποφάσισα να επικαλεστώ την βοήθεια των μουσικών συνθετών και στιχουργών που έχουν αφιερώσει κομμάτια στην πόλη μας. Αξιοποιώντας τις εκτενείς γνώσεις μου στον ψυχισμό του μέσου Σαλονικιού (είναι κλάδος της ανθρωπολογίας για όσους δεν το γνωρίζουν), θα επιχειρήσω να εξακριβώσω την εγκυρότητα των στίχων. Τουλάχιστον σε βαθμό που το δικό μου πνευματικό επίπεδο επιτρέπει καθώς πλέον θυμίζει αυτό των μεταλλαγμένων ψαριών στο Θερμαϊκό (ντροπή πτυχιούχος άνθρωπος).
“Οι μπαγλαμάδες ν” αρχίσουν τσιφτετέλια
ν” ανάψουνε τα τέλια, ολοταχώς
Και τα μπουζούκια να κάψουν το πατάρι
χορεύει και γουστάρει, ο Σαλονικιός”
Σε αυτή τη στροφή, αποκτούμε κάποιες βασικές πληροφορίες για το πως περνάει το βράδυ του ο προαναφερόμενος μέσος Σαλονικιός. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνες, προ πανδημίας, υπήρχε στατιστικά 100% πιθανότητα όλα τα νυχτερινά κέντρα εντός του νομού να είναι -όπως λένε- πίτα (μέχρι και μεσοβδόμαδα!). Ωστόσο, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, πολλοί είναι αυτοί που προτιμούν να “κάψουν” το πατάρι του σπιτιού τους και όχι κάποιου μαγαζιού για ευνόητους λόγους (και για όσων το σπίτι δεν διαθέτει πατάρι, υπάρχει πάντα η επιλογή της αυτοσχέδιας πίστας/τραπεζιού). Βέβαια, την Θεσσαλονίκη δεν την απολαμβάνουν μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι.
“Είχα πάει τσάρκα στη Θεσσαλονίκη
και τριγυρνούσα στην ακροθαλασσιά
ξαφνικά στο πλάι, να με προσπερνάει
Στο παραπάνω απόσπασμα, βλέπουμε τις πρώτες εντυπώσεις ενός επισκέπτη στην πόλη. Η παραλία, τα ειδυλλιακά τοπία και οι μελοποιημένες Σαλονικιές. Όλοι μας ξέρουμε σε πόσο υψηλή υπόληψη βρίσκονται οι συμπολίτισσες (δικαιωματικά). Μπορεί να βρισκόμαστε στην εμφύλια διαμάχη “σουβλάκι-καλαμάκι” και όλα τα παρεμφερή αλλά κανείς δεν μπορεί να απαρνηθεί την ομορφιά και το κύρος της πόλης ούτε των γυναικών της (ούτε της γαστρονομίας της *ειδικότερα*, αλλά δεν είναι η θέση μου να το σχολιάσω, σε άλλο άρθρο αυτά). Εξάλλου, το ίδιο υποστηρίζει και η Γλυκερία και ποιοι είμαστε εμείς να αντιλέμε;
“Είσαι το καμάρι της καρδιάς μου
κι αν ζω στην ξελογιάστρα την Αθήνα
για σένα τραγουδώ κάθε βραδιά”
Αρκετή λογοκλοπή για ένα τεύχος, δεν νομίζετε; Όμως, για να μην μπλέξουμε σε μπελάδες την βαφτίζουμε “πηγές” και το βουλώνουμε. Όπως και να ‘χει, εγώ αναμένω την υποτροφία μου για διδακτορικό στην ανθρωπολογία τώρα! Λίγη αναγνώριση για το έργο μου, κοτζάμ επιστήμονας… Α ρε Σαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα, εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά.
