της Ναταλίας Μητσοπούλου
Με αφορμή τη θεματική μας αυτόν το μήνα αποφάσισα πως ίσως τώρα να ήταν μία καλή στιγμή να παραθέσω τα συναισθήματά μου για το άνοιγμα των σχολείων και συνάμα να εξασκήσω το δικαίωμά μου στην ελεύθερη έκφραση (για να ακριβολογούμε, καταγγελία σκοπεύω να κάνω αλλά προς το παρόν το θέτω κοσμίως). Απολαύστε, λοιπόν, το παραλήρημά μου γιατί έχω πολλά στο -καμένο από τους τόσους μήνες μπροστά σε μία οθόνη- μυαλό μου.
Ας ξεκινήσουμε από τα (για εμένα τουλάχιστον) αυτονόητα. Έπειτα από… δεν ξέρω καν πόσο καιρό μέσα στο σπίτι, η περιβόητη “αλλαγή σκηνικών” μου ήρθε “σφοντύλι”. Από εκεί που βρισκόμουν στην άνεση και την ασφάλεια του σπιτιού μου όπου η μόνη συντροφιά που είχα ήταν ο ήχος των σκέψεών μου βρίσκω τον εαυτό μου άξαφνα σε μία αίθουσα με άλλα 25 άτομα. Για κάποιους αυτό το σενάριο μπορεί να φαντάζει ουτοπικό αλλά για εμέ είναι εφιαλτικό. Πείτε με αντικοινωνική ή ό,τι άλλο θέλετε αλλά σαν την ησυχία, που είχα το προνόμιο -κάποιες φορές- να απολαμβάνω τον τελευταίο καιρό, δεν έχει. “Ησυχία;” μπορεί εδώ κάποιος να αναρωτηθεί “Μάθημα δεν έκανες στο σπίτι σου;”. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι το “Σχεδόν”. Δεν θα σας κουράσω άλλο με τον ευθύ λόγο και θα τεκμηριώσω μόνη μου… Όποτε, λοιπόν, η σύνδεση ήθελε να μου κάνει τη χάρη και να με αφήσει να παρακολουθήσω κανένα μάθημα άνευ διακοπών (σπάνιο φαινόμενο), κάτι άλλο προέκυπτε για να αναπληρώσει σε καθημερινή βάση το κενό των τεχνικών δυσκολιών. Πότε δεν άνοιγαν μικρόφωνα, πότε δεν έφταναν στην ώρα τους εργασίες, πότε δεν άνοιγε ο υπολογιστής, πότε χάναμε τους καθηγητές μας λόγω σύνδεσης κουλουπού, κουλουπού… Πάντως, προσωπικά, ποτέ δεν κατάφερα να κάνω σωστό μάθημα εξ αποστάσεως (όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι), γεγονός το οποίο με φέρνει και στο επόμενο παράπονό μου…
Την ρημάδα την ύλη θα την επαναλάβουμε ή θα πρέπει να την μάθουμε με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος; Και όχι, παρεμπιπτόντως, τα επαναληπτικά διαγωνίσματα δεν καταμετρούνται ως επανάληψη αλλά ως περιττό άγχος. Πραγματικά, πιστεύει κανείς ότι υπάρχει περίπτωση άτομα σαν εμένα που έχουν καταφέρει να παρακολουθήσουν επιτυχώς ενάμιση διαδικτυακό μάθημα να γράψουν οτιδήποτε πάνω από αρνητική βαθμολογία (χωρίς επανάληψη τουλάχιστον); Ειδικά, μάλιστα, όταν έχουμε 50 διαγωνίσματα στο κεφάλι μας… Αν υπάρχει όντως κάποιος που συμμερίζεται αυτή την άποψη είναι στην καλύτερη περίπτωση φαντασιόπληκτος και στην χειρότερη περίπτωση ολίγον τι κανάγιας, όπως είπε ένα μπλε φεγγάρι και ο φίλος Καρυωτάκης (το πέταξα το γαλλικό μου). Καταλαβαίνω πως δεν μπορούμε να εναντιωθούμε στις διαταγές του Υπουργείου. Ωστόσο, η απαίτηση να γράψουμε ένα με δύο χρωστούμενα διαγωνίσματα σε κάθε μάθημα αντί να δώσουμε προτεραιότητα στην κατανόηση της ύλης είναι εξωφρενική. Τα διαγωνίσματα γενικότερα μου προκαλούν αφόρητη δυσφορία αλλά πόσο μάλλον τώρα υπό αυτές τις συνθήκες.
Τόσα ακούμε για την ψυχολογία των μαθητών, λίγα βλέπουμε… Ευτυχώς που μπορώ εδώ να εκφραστώ ελεύθερα και να βγάλω το άχτι μου (αντί να πάω σε κανένα ψυχολόγο). Άντε μην γίνω Καρυωτάκης πάλι. Βέβαια, αυτή τη φορά δίχως αθυροστομίες και κείμενα. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Υ.Γ. δεν πιστεύω να λογοκριθεί το κειμενάκι μου…
(Εκ της αρχισυνταξίας απάντηση στο Υ.Γ.: Πίστευε και μη ερεύνα!)
Πηγή εικόνας: Εδώ
Μ αρέσεις, ταυτίζομαι αν και εγώ είμαι απο την πλευρά αυτών που βαζουν τα διαγωνίσματα!