της Δέσποινας Παπαζιώγα
Έβρεχε πολύ εκείνη τη μέρα.
Περπατούσαν, τους έβλεπα,
ακολουθούσα κι εγώ.
Φτάσαμε σε…
Μα αυτό είναι..
Τι πελώρια στοίβα!
Κλείσαμε τα μάτια,
περάσαμε στην άλλη πλευρά.
Άκουγα την ησυχία,
ένοιωθα τη γαλήνη, τους άλλους κοντά μου.
Γιατί άνοιξα τα μάτια!
Τώρα τους παρακολουθώ να συνεχίζουν
με σταθερό βήμα
τυφλοί…
αλλά εγώ δεν μπορώ να κουνηθώ πια
με εμποδίζει ο ήλιος…
