Τα ημερολόγια των πανδημιών

της Βασιλικής Μαντζαρλή

                                                                                                                   Θεσσαλονίκη, 14 Ιουνίου 2021

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

δε θα πιστέψεις τι βρήκα! Καθώς τριγυρνούσα σε ένα παλαιοπωλείο στο κέντρο της πόλης, αντίκρισα ένα μικρό βιβλίο με δερμάτινο εξώφυλλο και κίτρινες τσαλακωμένες σελίδες. Σα να βγήκε από ταινία εποχής. Το ανοίγω και τι να δω; Πρόκειται για ένα ημερολόγιο μιας κοπέλας κατά τη διάρκεια της πανούκλας στην Αγγλία το 1665.

                                                                                                                         Eyam, 6 Σεπτεμβρίου 1665

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σήμερα συνέβη κάτι αρκετά τρομακτικό. Όπως ξέρεις σύντομα πλησιάζει η ετήσια γιορτή του χωριού. Όλη τη μέρα γίνονται οι κατάλληλες προετοιμασίες, όπως το φαγητό και τα ρούχα. Έτσι, εχθές το βράδυ έφτασε στη περιοχή ένας ράφτης από το Λονδίνο. Βέβαια, όπως ανακάλυψα σήμερα, μαζί με τα υφάσματα έφερε και τη βουβωνική πανώλη… Τι είναι ρωτάς; Κανείς δε γνωρίζει πολλά για τούτη την αρρώστια, μόνο ότι είναι εξαιρετικά θανατηφόρα. Ωστόσο, πιστεύω πως σύντομα θα εξαφανιστεί και θα μπορούμε να γιορτάσουμε όπως πριν.

                                                                                                                           Eyam, 21 Οκτωβρίου 1665

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

φοβάμαι. Αυτός ο μυστήριος ιός έχει αποδεκατίσει το χωριό. Οι μισοί μου φίλοι και συγγενείς έχουν χαθεί εδώ και καιρό. Μαζί με αυτούς, απεβίωσαν σε μόλις μια εβδομάδα και τα έξι παιδιά του γείτονα μας. Πριν λίγο, ο ιερέας μας ανακοίνωσε πως πρέπει όλοι να αυτοαπομονωθούμε, ώστε να σταματήσουμε τη διασπορά της νόσου. Μας πληροφόρησε, μάλιστα, πως πρόκειται για μια πανδημία που πλήττει ολόκληρη την Αγγλία. Δε ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της γεμάτη θλίψης κατάστασης.

                                                                                                                               Eyam, 18 Μαρτίου 1666

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

εδώ και 5 μήνες βρίσκομαι σε καραντίνα. Το μισό χωριό έχει αφανιστεί. Μου έλειψαν οι φίλοι μου, τα παιχνίδια μας, οι ασχολίες μας… Πού πήγαν οι μέρες που ζούσαμε ξέγνοιαστα τη ζωή μας; Το μόνο που σκέφτομαι…πώς είμαι ακόμη ζωντανή; Η σωματική μου υγεία είναι αρκετά καλή, μέχρι τώρα, η ψυχική όμως, καθόλου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο και επώδυνο από το να βλέπεις τους διπλανούς σου να κατακλύζονται από αργό θάνατο. Ελπίζω να τα ξαναπούμε. Αν όχι… εις το επανιδείν!

 

Μόλις το διάβασα, γεννήθηκαν αρκετά ερωτήματα. Πώς βρέθηκε εδώ, μετά από τόσα χρόνια; Ποιό ήταν το τέλος αυτού του εφιάλτη; Η κοπέλα έζησε; και αλλά πολλά.. Φυσικά, θυμήθηκα τη δική μας πανδημία, του κορονοϊού. Είναι συγκλονιστικό το πόσες ομοιότητες μπορεί να έχει μια σύγχρονη πανδημία με μια 350 ετών παλιά. Η μόνη διάφορα είναι πως τότε η επιστήμη δε βρισκόταν σε θέση να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Δε μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση που βίωναν. Χωρίς γιατρούς, χωρίς κανένα είδος επικοινωνίας. Βέβαια, όπως αναφέρεται και στο ημερολόγιο, ο ιερέας ήταν αυτός που παρακίνησε τους κατοίκους να μπουν σε καραντίνα, για το καλό όλων. Έτσι, λοιπόν, αποδεικνύεται η δύναμη της κοινότητας και της αλληλεγγύης. Παρά τις πολλαπλές δυσκολίες που προκύπτουν, οφείλουμε να παραμείνουμε ενωμένοι, γιατί μόνο τότε είμαστε πραγματικά δυνατοί.

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης