της Δάφνης Τζάτζη
Όποιος έχει περάσει από την εφηβεία γνωρίζει καλά την ιστορία: μπερδεμένα συναισθήματα, τόνοι ενέργειας που δεν έχουν σκοπό να αξιοποιηθούν, ξεσπάσματα. Γενικότερα μιλάμε για μια συσκευή σε διαρκή λειτουργία της οποίας το σύστημα αλλάζει από στιγμή σε στιγμή. Εκείνο, όμως, το συναίσθημα που εμφανίζεται -για πρώτη φορά- στη «ρεαλιστική» του μορφή, είναι η αίσθηση της απογοήτευσης. Φυσικά η λύπη, το άγχος και ο φόβος της αποτυχίας δεν είναι τίποτα πρωτόγνωρο, όμως γίνεται κατανοητό ότι η απογοήτευση αποκτά σημασία και επίδραση ως ψυχική κατάσταση και όχι στιγμιαίο συναίσθημα που θα ξεχαστεί μετά από έναν καλό ύπνο. Στο κάτω κάτω το σχολείο δεν είναι παρά ο γνωστός σε όλους «μικρόκοσμος της κοινωνίας» και, επομένως, οι μαθητές κοιτάνε την πορεία τους ως ό,τι πιο κοντινό στην επαγγελματική τους ζωή στο μέλλον. Αν νιώθουν άδειοι από την προετοιμασία, τότε τι τους επιφυλάσσει το μέλλον και πως μπορούν να ανταποκριθούν στα σημαντικά που τους περιμένουν ;
Αν ρωτήσεις νέους μαθητές για το ποιος ευθύνεται η πιθανότερη απάντηση θα είναι το σχολείο. Ένα τεστ σε μαθήματα που αδημονούν να «ξεφορτωθούν» στην τελευταία τους χρονιά, ένα αποτυχημένο διαγώνισμα στα σημαντικά μαθήματα και φυσικά η «λυπητερή» των βαθμών είναι τα πλέον συνηθισμένα και γνωστά ταμπού των μαθητών. Πως να μη συμβεί κάτι τέτοιο άλλωστε ;
Το σχολείο έχει πάψει να είναι χώρος ξεκούρασης και διασκέδασης εδώ και αρκετά χρόνια. Είτε πρόκειται για χαρισματικούς είτε για λιγότερο δυνατούς μαθητές η αναπόφευκτη σύγκριση με τους υπόλοιπους, η πίεση από το σπίτι , οι προσδοκίες για τον εαυτό μας, γίνονται ρουτίνα η οποία μπορεί είτε να προσφέρει, σε ένα βαθμό, τα κίνητρα για περισσότερη προσπάθεια ή, όπως γίνεται συνήθως, να ασκήσει καταβλητική πίεση.
Ας μην κρυβόμαστε, πολλές φορές κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί προς τα που κατευθύνεται αυτό το αίσθημα απογοήτευσης. Είναι δεδομένο ότι επηρεάζει τους μαθητές , την αυτοπεποίθηση τους, την κοινωνικοποίηση και γενικότερα την οπτική τους για την προσωπική τους αξία και τον έξω κόσμο. Είναι, ωστόσο, εύκολο να διαχωρίσει ποτέ κανείς αν η απογοήτευση στρέφεται πραγματικά σε αυτούς ή το περιβάλλον τους; Αρκεί να σκεφτεί τον εαυτό του σε ένα αφιλόξενό περιβάλλον, έστω στο σχολείο, όπου οι δυνατότητες του δεν αξιοποιούνται για κάτι περισσότερο από έξτρα δραστηριότητες και προσωπική ευχαρίστηση. Η απογοήτευση του μπορεί να στραφεί είτε προς τις δυνατότητες του ή τους γύρω του και αυτό θα έχει διαφορετικά αποτελέσματα. Όμως, αργά ή γρήγορα, τα εμπόδια έχουν ένα τέλος, η ικανοποίηση της μιας επιτυχίας κάνει άλλες αποτυχίες να μοιάζουν ασήμαντες και η ζωή ενός εφήβου-μαθητή έχει κι άλλες πτυχές, έξω από την τάξη. Όλοι έχουν πολλά ακόμα να αντιμετωπίσουν και δυστυχώς ή ευτυχώς είναι και αυτό μέρος της εμπειρίας.
