του Ιάσονα Παναγόπουλου
«Έχεις πινέλα και χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα»
Αυτή η φράση ήταν κίνητρο για τον Βασίλη Πέρρο, έναν πασίγνωστο καλλιτέχνη, να μεγαλουργήσει κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Απ’ ότι φαίνεται, η κοινή αυτή εμπειρία για Ελλάδα και Κύπρο αποτέλεσε πέρα από μία περίοδο αποξένωσης και εγκλεισμού, περίοδο αναγέννησης σημαντικών έργων τέχνης. Όλα τα δημιουργήματα, συγκεντρώθηκαν στην έκθεση με τίτλο «εν οίκω» στον χώρο Stand in line.
Ο Βασίλης Πέρρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981 και κατάγεται από την Κύπρο. Πραγματοποίησε τις σπουδές του στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Μπιενάλε χαρτιού Cartassia 2016 και στη 5η Διεθνή Συνάντηση Ακαδημιών Καλών Τεχνών το 2004. Εκείνη τη χρονιά κέρδισε το βραβείο 3ης Bienalle φοιτητών στις ελληνικές Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών και το 2005 κατόρθωσε να αποκτήσει υποτροφία από την Eurobank Private. Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 2017 υπήρξε υποψήφιος για το 3ο βραβείο Ευρωπαϊκής ζωγραφικής στο μουσείο Φρυσίρα, για το οποίο υπήρξαν πάνω από 200 συμμετοχές αλλά μόνο 20 υποψήφιοι. Πλέον, εργάζεται κυρίως σε Ελλάδα και Κύπρο και ζει μόνιμα στην Αθήνα. Έχει κάνει αμέτρητες εκθέσεις, έχει εργαστεί στη σκηνογραφία πολλών παραστάσεων και φιλοτεχνήσει εξώφυλλα. Τώρα εμπνευσμένος από ματιές σε σπίτια, χρησιμοποιεί το σχήμα αυτό (ποιο; τον εγκλεισμό;) στα περισσότερα έργα του, τα οποία απεικονίζουν στιγμές της νέας καθημερινότητας. Οι πίνακες αποτελούνται από δύο επίπεδα τα οποία συνεργάζονται για να αποδώσουν ένα κοινό νόημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διατηρώντας πάντα τον κίνδυνο, δηλαδή τον κορονοϊό.
Ο πρώτος πίνακας αποδίδει δύο συνήθειες σε μία μόνο εικόνα. Παρατηρούμε έναν θλιμμένο και εξαντλημένο άνθρωπο που βλέπει τηλεόραση και από πίσω χαρούμενους ανθρώπους στο σινεμά. Συγκρίνει στον πίνακα το πριν και μετά τον ιό. Έτσι, αποτυπώνει την απομόνωση και την εσωστρέφεια που απέκτησαν οι άνθρωποι, πώς από το να παρακολουθούμε μια ταινία σινεμά με χαρωπή διάθεση και καλή παρέα, φτάσαμε στο να στεκόμαστε μπροστά σε μια ψυχρή οθόνη αδρανοποιώντας το μυαλό και γενικότερα το σώμα μας.
Ο καλλιτέχνης επηρεασμένος από τον θάνατο και τη γέννηση δημιούργησε τον δεύτερο πίνακα. Φαίνεται ξεθωριασμένη μια μητέρα με το μωρό της στην αγκαλιά και πιο έντονα μια γυναίκα που έχει πρόσφατα πεθάνει από τον ιό. Στο έργο αυτό κορυφώνεται η σημασία του κινδύνου της νόσου, δηλαδή το πόσες τραγικές συνέπειες έχει, όπως τον θάνατο. Συνεπώς, συμβολίζει την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων και τη θλίψη που επιφέρει αυτή.
Ο τρίτος απεικονίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα καθιστή και δυο τοπία το ένα μια πόλη γεμάτη κόσμο και ζωντάνια και το άλλο το κενό. Το κενό υποδηλώνει το άδειο παρών που βιώνει η γιαγιά όπως κι εμείς τότε ενώ το πολυπληθές το παρελθόν της. Ο πίνακας είναι γκρίζα χρωματισμένος ώστε ο συγγραφέας να αποδώσει το μονότονο του παρόντος.Έτσι, συγκρίνει τα γεμάτα πεζοδρόμια με την ατονία που ακολουθούσε.
Τέλος, ο τέταρτος παρουσιάζει ένα μικρό παιδί που βλέπει τα άστρα μέσα από μία μάσκα vr. O πινακας αυτός αναπαριστά την τεχνολογική πρόοδο, η οποία όμως έχει οδηγήσει τους ανθρώπους στο να επαναπαύονται στην εικονική πραγματικότητα και να μην εξερευνούν τον κόσμο όπως όταν έκαναν σε αυτό το δύσκολο χρονικό διάστημα. Περαιτέρω, με το κλουβί στο κεφάλι του κοριτσιού φανερώνει ότι οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι στη τεχνολογία με όλες αυτές τις μεταβολές καθώς έχει καταλήξει να είναι απαραίτητη για τη ζωή.
Η έκθεση μου δημιούργησε μια πάρα πολύ καλή εντύπωση τόσο για την εμφάνιση των εκθεμάτων όσο και για το ιδεολογικό περιεχόμενό της, το οποίο προκαλεί ποικίλους προβληματισμούς. Δυστυχώς, τελείωσε νωρίς και προσωπικά θα ήθελα να διαρκούσε λίγο παραπάνω, διότι οι άνθρωποι έχουν πολλά να αποκομίσουν από αυτή. Κλείνοντας, θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια προς τον Βασίλη Πέρρο.
