του Αναστάση Σωτηράκογλου
Μέχρι πριν από λίγους μήνες, άμα ρωτούσες έναν Θεσσαλονικιό ποιο είναι ένα από τα μεγαλύτερα παράπονα που έχει από το σύμπαν, θα σου απαντούσε το Μετρό της πόλης. Και άμα ρωτούσες το γιατί, θα αναγκαζόσουν να αρκεστείς σε ένα επιθετικό και άγριο βλέμμα. Αυτό δε σημαίνει ότι οι Θεσσαλονικείς είμαστε άξεστοι και αγενείς… το αντίθετο μάλιστα. Κανένας δεν έχει να πει τίποτα για τη φιλοξενία που προσφέρουμε στους επισκέπτες μας. Αλλά δεν έχουμε περάσει και λίγα με αυτό το πολυπόθητο Μετρό. Για σχεδόν είκοσι χρόνια τα εργοτάξια και οι λαμαρίνες είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος των κεντρικών δρόμων της πόλης. Ωστόσο, τώρα το Μετρό λειτουργεί και αν μη τι άλλο η πόλη δεν είναι η ίδια.
Το Μετρό της Θεσσαλονίκης είναι αδιαμφισβήτητα ένας γρήγορος και εύκολος τρόπος μετακίνησης. Δε χρειάζεται, πλέον, να ψάχνεις ατελείωτες ώρες για μία θέση πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, ούτε να αγωνιάς για το αν θα έρθει ένα λεωφορείο στο οποίο, εν τέλει, δε θα χωράς να μπεις. Παρόλα αυτά, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το Μετρό δεν ήταν τόσο απαραίτητο για τη Θεσσαλονίκη, καθώς μιλάμε για μία πόλη του ενός εκατομμυρίου και ότι… τσάμπα τα λεφτά τόσα χρόνια με λίγα λόγια. Κατά τη γνώμη μου, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Μπορεί να μην είμαστε τόσο πολλοί στην συμπρωτεύουσα, αλλά το σίγουρο είναι ότι δε θα ανεχτούμε να μας κοροϊδεύει το σύμπαν (που λέγαμε παραπάνω) ότι δεν έχουμε Μετρό. Αλλά εκτός από την προσωπική κόντρα με το σύμπαν, που συνεχώς συνωμοτεί εναντίον μας, είναι αλήθεια ότι το Μετρό θα βοηθήσει την πόλη, ανακουφίζοντας το συνεχές μποτιλιάρισμα στους δρόμους της και ειδικά στο κέντρο.
Ένα ακόμα θετικό του υπερσύγχρονου αυτού έργου είναι η ανάδειξη της ιστορίας της πόλης. Ορισμένοι από τους σταθμούς έχουν μετατραπεί σε υπαίθρια μουσεία, στα οποία οι επιβάτες μπορούν να θαυμάσουν ευρήματα τα οποία βρέθηκαν κατά τη διάρκεια των εργασιών όλα αυτά τα χρόνια. Οι ξεναγήσεις σε αυτούς τους σταθμούς έχουν ήδη αρχίσει και καθημερινά καταφθάνουν επισκέπτες από τις γύρω περιοχές μόνο και μόνο για να θαυμάσουν το Μετρό και τον αρχαιολογικό του χώρο. Συνοψίζοντας, ένα είναι το μεγάλο ερώτημα: άξιζε τελικά το Μετρό; Κατά τη γνώμη μου, ναι, άξιζε. Και πολύ μάλιστα. Δεν είναι μόνο η ιδιαίτερη σύνδεσή του με το παρελθόν και η ελπίδα ότι θα συμβάλλει στη λύση του κυκλοφοριακού προβλήματος, αλλά και το γεγονός ότι είναι μία απόδειξη πως άμα βάλουμε κάτι στο μυαλό μας, μπορούμε να το καταφέρουμε. Βέβαια, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ορισμένα προβλήματα τα οποία προέκυψαν από τη στιγμή της έναρξης της λειτουργίας του που σχετίζονται με τις ακινητοποιήσεις συρμών και την αδυναμία έκδοσης εισιτηρίων, ωστόσο, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!
