Μονόπρακτο του Αναστάση Σωτηράκογλου
(Ο Κερκυραίος στρατηγός των Δημοκρατικών βρίσκεται μέσα σε ένα σπίτι στην πόλη της Κέρκυρας, στην τελευταία φάση του εμφυλίου πολέμου, μεταξύ δημοκρατικών και ολιγαρχικών. Ο στρατηγός Ευρυμέδοντας βρίσκεται ήδη στο νησί, με στρατιωτικές ενισχύσεις).
Μπαίνει στον χώρο λαχανιασμένος ένας στρατιώτης των δημοκρατικών.
ΣΤΡ.: Στρατηγέ…
Κ.ΣΤΡ.: Τι έγινε;
ΣΤΡ.: Έπιασαν οι δικοί μας κάποιους των ολιγαρχικών. Τους βρήκαν να προσπαθούν να φυγαδεύσουν τις οικογένειές τους και τους αιχμαλώτισαν όλους μαζί. Με έστειλαν να σας ρωτήσω τι να τους κάνουν.
Κ.ΣΤΡ.: Ας τους σκοτώσουν! (σηκώνει αδιάφορα τους ώμους) Δε μας είναι πουθενά χρήσιμοι.
ΣΤΡ.: Μα…
Κ.ΣΤΡ.: Δε θέλω αντιρρήσεις.
ΣΤΡ.: Μα είναι αθώοι!
Κ.ΣΤΡ.: Σε έναν πόλεμο κανένας δεν είναι αθώος. Όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης.
ΣΤΡ.: Μα δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν τον πόλεμο. Δεν είναι δίκαιο να τους τιμωρήσουμε για κάτι που δεν έχουν κάνει.
Κ.ΣΤΡ.: Ανόητέ μου στρατιώτη! Το δίκαιο και το έλεος έχουν χαθεί προ πολλού. Από τότε που αρχίσαμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας έχουν χαθεί όλες οι αξίες. Πλέον, αυτός ο πόλεμος στηρίζεται στη βία. Όποιος είναι ο πιο άγριος, όποιος καταφέρει να αφανίσει πρώτος τους εχθρούς του, αυτός θα κερδίσει (βηματίζει πάνω -κάτω στη σκηνή). Δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί, ούτε δεύτερες σκέψεις. Άμα δε χτυπήσεις πρώτος, θα σε χτυπήσουν αυτοί!
ΣΤΡ.: (απευθύνεται στο κοινό)Πόσο απάνθρωποι έχουμε γίνει; Πώς γίνεται να αδιαφορούμε για τον θάνατο τόσων συνανθρώπων μας; Πώς μπορώ να σκοτώσω εν ψυχρώ τους ανθρώπους με τους οποίους μέχρι πριν από λίγες μέρες μιλούσα στον δρόμο με τόση χαρά; Έχουμε καταστραφεί τελείως! (πάει στην άκρη της σκηνής, με σκυφτό το κεφάλι του)
Κ.ΣΤΡ.: Μπορεί και να έχεις δίκιο. Η αρχή, όμως, έχει ήδη γίνει και πρέπει τώρα να φτάσουμε στο τέλος.
ΣΤΡ.: Σκεφτείτε τη δική σας οικογένεια! (τον πλησιάζει με ελπίδα) Θα θέλατε να πεθάνει με αυτόν τον τρόπο; Αδίκως και χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο;
Κ.ΣΤΡ.: Μην ξαναπιάσεις την οικογένειά μου στο στόμα σου! Δεν έχει καμία σχέση με τους αχρείους που πολεμάμε!
ΣΤΡ.: Συγγνώμη κύριε, αλλά νομίζω πως έχετε μπερδέψει την κατάσταση. Δεν μπορείτε να μου ζητάτε να μεταφέρω ένα τέτοιο μήνυμα άδικου θανάτου και να περιμένετε να το δεχτώ χωρίς καμία αντίδραση. Αυτό που θέλετε να κάνουμε ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της απανθρωπιάς!
Κ.ΣΤΡ.: Έχεις τρελαθεί τελείως; Τολμάς και μου αντιμιλάς;
ΣΤΡ.: Εφόσον μιλάμε για ζητήματα τιμής, ναι… τολμάω!
Κ.ΣΤΡ.: Εξαφανίσου αμέσως από μπροστά μου! Πήγαινε και πες τους να τους σφάξουν όλους σαν τα ζώα! Και μαζί, θα μιλήσουμε αργότερα. Και μην τολμήσεις να μην παραδώσεις το μήνυμά μου, γιατί η τύχη σου θα είναι χειρότερη και από αυτή των ολιγαρχικών!
(Ο στρατιώτης, χωρίς να πει τίποτα, βγαίνει από το σπίτι με αργό βήμα).
