Ξυπνάει αργά, βασανιστικά.  Το σώμα, χυμένο άτσαλα στο πολυκαιρισμένο στρώμα της καλύβας, αποκτά ξανά όγκο, το μυαλό πασχίζει να λυτρωθεί από τους μαύρους ίσκιους του αποψινού ονείρου, να επιστρέψει στον οικείο χώρο, να συνδεθεί με το χρόνο που το σκοτάδι έχει εξουδετερώσει. Πριν καν ανοίξει τα μάτια, ενεργοποιούνται τα αισθητήρια όργανα της μύτης. Δυσκολεύεται ν’ ανασάνει, νοιώθει ότι ο λαιμός του γεμίζει με κάτι πυκνό, παχύρευστο, μια ουσία που τον τυλίγει ολόκληρο, μια σιχαμένη ουσία που τον δένει χειροπόδαρα. Ένα κλικ στον εγκέφαλο. Πετάγεται σαν τρελός, ανοίγει το σκουριασμένο παντζούρι. Μέσα στη νύχτα το τοπίο δείχνει απόκοσμο, εφιαλτικό. Οι φλόγες έχουν φτάσει λίγα μέτρα μακριά από το πέτρινο τοιχαλάκι, που χωρίζει τη μικρή αυλή του παλιού κτίσματος από τα δέντρα του δάσους του χωριού του. Θέλει να ουρλιάξει αλλά η φωνή έχει σκαλώσει κάπου εκεί στο στέρνο, εγκλωβισμένη από την κάπνα που τον περικυκλώνει. Σαν μανιασμένος βουτάει το παντελόνι και ξεχύνεται προς τη μεριά του κοντινού ξέφωτου. Δε μπορεί, δε γίνεται να χαθούν όλα, προτιμάει να χαθεί αυτός αλλά να τα σώσει.  Στα εκατό μέτρα το ξέφωτο δεν φαίνεται από τον καπνό, τα κλαριά των δέντρων γύρω του λυγίζουν στωικά από τον σαρωτικό άνεμο, υποκύπτουν στις πύρινες γλώσσες. Νοιώθει ότι χάνει τον προσανατολισμό του, γυρίζει το κεφάλι προς τα μακρινά φώτα του χωριού. Σα ναρκωμένος αρχίζει να τρέχει, ο νους του στο ξέφωτο, στρέφεται μπρος πίσω, έχει νικήσει η φωτιά. Κουτρουβαλάει την πλαγιά, ξέπνοος φτάνει στα πρώτα σπίτια, σωριάζεται μισολιπόθυμος έξω από την ανοιχτή πόρτα του πατρικού του.

Ο γέρος πατέρας του και όλοι οι χωριανοί, μαζεμένοι στην πλατεία, έντρομοι, παρακολουθούν την πορεία της φωτιάς. Οι λίγοι νέοι, κουκουλωμένοι με κουβέρτες τρέχουν προς το δάσος, μια γειτόνισσα ξέμεινε πίσω, προσπαθεί να μαζέψει τις κότες που έχουν αλαλιάσει. Τον βλέπει, βάζει τις φωνές, τον σέρνει όπως όπως στην κουζίνα, του ρίχνει νερό με τον κουβά.

Δεν μπορεί, δε θέλει να συνέλθει. Ο νους του περιπλανιέται στο ξέφωτο. Παιδί, έξι χρονών τις γνώρισε. Ο πατέρας τον πήγε, τούδειξε τα κατατόπια, του φόρεσε το προστατευτικό κάλυμμα.  Σα βασιλιάς των παραμυθιών ένοιωσε όταν γνώρισε τη βασίλισσά του. Από τότε αυτός τις τάιζε, τις φρόντιζε, τους μιλούσε, τις κανάκευε, έγιναν ο κόσμος του, ολάκερη η ζωή του. Εκεί, στο ξέφωτο, στα 19 του, πρώτα σ’ αυτές  εξομολογήθηκε τον έρωτά του για τη Μαρία, τις νύχτες του καλοκαιριού δίπλα τους αγνάντευε τ’ αστέρια κι ονειρευόταν τους δυο τους, να τρέχουν στην πλαγιά λουσμένοι στο φως του ήλιου, ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι κι αργότερα, αυτές άκουσαν τον πόνο του που η αγαπημένη παντρεύτηκε τον έμπορο κι έφυγε μακριά, αυτές τον αγκάλιασαν, του γλύκαναν τη θλίψη.

Ποτέ δεν έφυγε από  κει, σ’ αυτόν τον τόπο αντρώθηκε, δέθηκε με το χώμα, τα δέντρα, τους αέρηδες, το πέταγμα των αετών, όλα δικά του, αυτή την οικογένεια διάλεξε, ποτέ δεν το μετάνιωσε, μέλι κυλούσε στις φλέβες του.

Πλάσματα του θεού, αγαπημένα, ανήμπορα.  Τι θ’ απογίνουν, τι θ’ απογίνει. Αντάρα  στο κεφάλι, βαριά κι ανείπωτη.  Μένει έτσι, ασάλευτος,  ώσπου οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, χλωμές, κιτρινιασμένες, βρωμερές, χτυπούν το πονεμένο μέτωπο, λουσμένο στον ιδρώτα. Ο πόνος καθοδηγεί τις σκέψεις, προσπαθεί να τις βάλει σε μια σειρά, να καταλάβει. Πως  και δεν πήρε είδηση την καταστροφή που ερχόταν μανιασμένη. Ήταν κοντά τους μέχρι που σουρούπωσε, τις μάζεψε, τις οδήγησε στα κουτιά τους,  έκλεισε τα καπάκια και μετά είχε απομείνει έκθαμβος,  αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης που τον τύλιγε στη σιωπή της.  Αυτή ήταν η ζωή του, απαρνήθηκε τις απολαύσεις του άλλου κόσμου, πίστεψε πως βρήκε την ουσία της ύπαρξής του. Κι ήταν ευτυχισμένος. Και τώρα; Προσπαθεί να κουνήσει τα χέρια, τα πόδια. Πόνος παντού. Σηκώνεται με πολύ κόπο, τα χείλη ματώνουν από την προσπάθεια, πρέπει να πάει να δει τι έχει γίνει. Περπατάει με μεγάλη δυσκολία, σκοντάφτει, σέρνεται σχεδόν, στις ανηφοριές κινείται με τα τέσσερα, σα ζωάκι τραυματισμένο. Η φωτιά έχει σβήσει, ο άνεμος ησύχασε κι ότι αντικρύζει πιά είναι γυμνό και μαύρο. Σαν τους ίσκιους του αποψινού ονείρου.

Φτάνει στο ξέφωτο. Μια γκρίζα γη τον υποδέχεται, απομεινάρια καπνού, η μυρωδιά της κόλασης. Κι εκεί, στη μέση, καμένα κουτιά, γεμάτα πελώριες τρύπες. Στον αέρα τριγυρνούν σα χαμένες οι μέλισσες που κατάφεραν να ξεφύγουν. Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα, τα πόδια δεν τον κρατάνε, πέφτει στα γόνατα, οι χούφτες του γεμίζουν στάχτες και χώμα. -Τίποτα, μόνο τα καπάκια μείνανε, τίποτα.- Μένει έτσι, ασάλευτος, δεν ξέρει πόση ώρα, ικεσία στο απόλυτο κακό.

Κι έπειτα, πάνω στα χέρια που έχουν απομείνει ξύλινα πάνω στο χώμα, σιγά σιγά, ευλαβικά θαρρείς, έρχεται η πρώτη. Κουρνιάζει στο λακκάκι του αγκώνα. Ύστερα έρχεται κι άλλη κι ύστερα  άλλη κι άλλη. Τα χέρια, από τις ανοιχτές παλάμες μέχρι τους ώμους, γεμίζουν χρυσάφι. Τα  μικρά πλασματάκια  ακουμπούν επάνω του, ήσυχα, απαλά, μην τον ταράξουν. Ίσα που ακούει το βουητό, νοιώθει το χάδι τους, κλείνει τα μάτια. Ένα μικρό, γλυκό χαμόγελο χαράζει το ρημαγμένο πρόσωπο. «Τα παιδιά μου».

Προσπαθήστε να γράψετε την ιστορία σαν σύντομη είδηση σε μονόστηλο εφημερίδας.