Είμαι ο Ταρίκ, είμαι επτά χρόνων και ζώ στο Νότιο Σουδάν. Εδώ κι ένα χρόνο ζώ μακριά από την οικογένεια μου, μαζί με άλλους μαχητές.
Θυμάμαι πως έπαιζα στην αυλή του σπιτιού μου, όταν οι μαχητές ήρθαν με τζιπ και σταμάτησαν στην άκρη του δρόμου. Οι γυναίκες άρχιζαν να τσιρίζουν και η μαμά βγήκε από το σπίτι, με πήρε και με έκρυψε κάτω από το κρεβάτι. Οι μαχητές μπήκαν μέσα, έψαξαν παντού και με βρήκαν. Η μαμά έκλαιγε και τους παρακαλούσε να με αφήσουν, όμως αυτοί δεν την άκουσαν. Ο ένας από αυτούς, ο Χαρίμ, ο αρχηγός, τη χτύπησε τόσο δυνατά που έπεσε κάτω.
Δεν πρόλαβα να την αγκαλιάσω. Μας φόρτωσαν σε ένα αυτοκίνητο και φύγαμε. Ήμασταν αρκετά παιδιά από την γειτονιά. Ήταν και η Λεϊλά. Μόνο αυτή έκλαιγε, οι υπόλοιποι κοιταζόμασταν σιωπηλοί και τρομαγμένοι.
Μας πήγαν σε ένα μέρος όπου υπήρχαν κι άλλα παιδιά σαν κι εμάς. Την Λεϊλά την μετέφεραν αλλού, δεν την ξαναείδα. Εμάς τα αγόρια μας μοίρασαν δουλειές. Άλλοι μάζευαν ξύλα, άλλοι μαγείρευαν, ενώ όταν πέρασε ο καιρός αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε μάχες. Δεν παίρναμε μέρος σε αυτές, αλλά όταν τελείωναν, μαζεύαμε ό,τι πολύτιμο είχανε οι άνθρωποι που ήταν νεκροί.
Την περασμένη εβδομάδα ο αρχηγός μου είπε πως ήρθε η ώρα να γίνω κι εγώ πολεμιστής. Μου έδωσε ένα όπλο. Στην αρχή χάρηκα, ένιωσα μεγάλος και δυνατός. Χθες πήγα στην πρώτη μου αποστολή. Σήκωσα το όπλο, έκλεισα τα μάτια και το έκανα. Πυροβόλησα. Εγώ ο Ταρίκ σκότωσα άνθρωπο. Δεν έκλαψα, μόνο πάγωσα. Ένιωσα κι εγώ νεκρός. Σκέφτηκα την μάνα μου. Δεν θα ‘θελα να το μάθει ποτέ αυτό.
Τώρα κοιτάζω έναν ρεπόρτερ που θέλει να με φωτογραφήσει, κρατάω το όπλο μου και προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος. Μακάρι να μπορούσε με τον φακό του να δει μέσα στην ψυχή μου, τότε μόνο θα έβλεπε πόσα έχω να πω…
Σταματία Τύρη, Β4
