«Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ο θρύλος της επανάστασης»
της Φ.Α.
Στρατηγέ, με όλον αυτόν τον αγώνα για την ελευθερία, ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή; Η έλλειψη εφοδίων, ο οθωμανικός ζυγός ή οι δικές μας διχόνοιες;
«Η έλλειψη εφοδίων είναι συνηθισμένη. Τον Οθωμανικό ζυγό τον πολεμάμε με το σπαθί. Όμως, η πιο δύσκολη στιγμή, η πιο πικρή αρρώστια είναι οι διχόνοιες μας. Όταν ο Έλληνας στρέφεται εναντίον του Έλληνα, όταν ο φθόνος υπονομεύει τον Αγώνα, τότε η Ελευθερία αργεί. Αυτή η ελληνική διχόνοια είναι το βαρύτερο τίμημα.»
Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο στρατιωτικό σας επίτευγμα;
«Το μεγαλύτερο επίτευγμα δεν είναι μόνο μια μάχη, αλλά το να κρατάς ζωντανή την ψυχή του Έθνους. Αν έπρεπε να πω μία, θα έλεγα τη Μάχη της Αράχωβας, τον Νοέμβριο του 1826. Ήταν μια συντριπτική νίκη στη Στερεά Ελλάδα, ακριβώς την ώρα που όλοι νομίζαμε ότι είχαμε ηττηθεί. Έκοψε τα πόδια του Κιουταχή, έσπασε το ηθικό του εχθρού και έδειξε στον λαό ότι ο Αγώνας συνεχίζεται. Αυτό, το να γυρίζεις τον πόλεμο, είναι το πιο μεγάλο.»
Πως ήταν η σχέση σας με τους άλλους οπλαρχηγούς;
«Η σχέση μου με τους άλλους οπλαρχηγούς ήταν φωτιά και τσεκούρι. Ήμασταν όλοι μας ατίθασοι άντρες. Υπήρχε σεβασμός στο πεδίο της μάχης, αλλά και ζήλεια και τριβές στα στρατόπεδα. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν με τους πολιτικούς και τους προεστούς, που με κυνηγούσαν γιατί δεν δεχόμουν να με κάνουν πιόνι. Πολεμούσα τους πάντες: Τούρκους και όλους όσους έβλαπταν το Έθνος με τη διχόνοια τους.»
Θα θέλαμε να ξέρουμε μερικές πληροφορίες για το πως μεγαλώσατε.
«Δεν είχα παλάτια, ήμουν ορφανός, ο γιος της καλόγριας. Μεγάλωσα στα βουνά, ανάμεσα σε κλέφτες και αρματολούς, χωρίς γράμματα. Ο δάσκαλός μου ήταν το τουφέκι και το σπαθί. Ήταν δύσκολα χρόνια, αλλά με έκαναν σκληρό, πεισματάρη και ατίθασο. Ό,τι είμαι, το χρωστώ στην ανάγκη να επιβιώσω. Ήταν το καλύτερο σχολείο για τον Αγώνα.»
Στρατηγέ, σας ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο σας και την ειλικρίνεια σας. Η δύναμή σας και η θυσία σας είναι παράδειγμα για όλους μας. Σας ευχόμαστε καλή τύχη στις μάχες για την Ελευθερία της Ελλάδας.
