Η εμπειρία μου από την Πανδημία
Η Πανδημία έχει αλλάξει τον κόσμο που ζούμε σήμερα και τις ζωές όλων μας. Σε αυτό το κείμενο θα παρουσιάσω την προσωπική μου εμπειρία από την περίοδο της πανδημίας, από την εισβολή του covid -19 στην Ελλάδα έως σήμερα.
Ήταν τέλη Ιανουαρίου η πρώτη φορά που άκουσα για τον covid. Τον είχε αναφέρει Ένας φίλος μου πάνω σε μία συζήτηση που είχαμε για σχολικές εκδρομές. Ξαφνιάστηκα από τα λεγόμενά του γιατί ήταν κάτι πρωτάκουστο για μένα και άρχισα να προβληματίζομαι. Δεν ήτανε αργά, μετά από ένα μήνα, στις 26 Φεβρουαρίου του 2020 στο Γυμνάσιό μου ανακοινώθηκε κρούσμα και το σχολείο έκλεισε. Τότε ήταν που άρχισαν να μπαίνω σε βαθύτερους προβληματισμούς για την κατάσταση με τον κορονοϊό.
Οι μέρες περάσανε και το σχολείο παρέμεινε κλειστό. Σύντομα ανακοινώθηκε η πανδημία και το κράτος έλαβε τα μέτρα για την μαζική καραντίνα. Εκείνες οι πρώτες μέρες ήταν οι πιο κρίσιμες για εμένα. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και ένιωθα μοναξιά και απροθυμία να βγαίνω έξω και να διαβάζω. Ξεκίνησα κάποιες κακές συνήθειες όπως υπερβολική χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή και ξενύχτια τα βράδια. Μετά από λίγο καιρό, ανακοινώθηκε ότι ξεκινάει η ηλεκτρονική μάθηση. Βίωσα με μεγάλη δυσκολία αυτή την αλλαγή με την έναρξη του webex και με επηρέασε τόσο στις σχολικές επιδόσεις μου όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Αφού προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα, ξεκίνησα πάλι να ασχολούμαι με τις απαιτήσεις του σχολείου. Στα τέλη Μαΐου που ανακοινώθηκε η επιστροφή μας πίσω στη δια ζώσης διδασκαλία εγώ δεν επέστρεψα στο σχολείο και ουσιαστικά από τότε σημειώθηκε το τέλος της σχολικής χρονιάς για μένα.
Ήρθε το καλοκαίρι, τα μέτρα ελαττώθηκαν και ένιωσα πάλι ελεύθερος όπως πριν. Οι διακοπές μου ήταν εξαιρετικές και κατά τη διάρκειά τους επουλώθηκε η πληγή που μου δημιούργησε η πρώτη καραντίνα. Είχε ήδη φτάσει ο Σεπτέμβρης και δεν το είχα προσέξει καν. Αργά ή γρήγορα το σχολείο έπρεπε να ανοίξει. Ευελπιστούσα για μία νέα καθαρή αρχή στο Λύκειο και ήμουν γεμάτος αγωνία για το πώς θα είναι η νέα σχολική χρονιά.
Το σχολείο άνοιξε και γύρισα πάλι στην παλιά μου ρουτίνα. Ο Σεπτέμβρης ήταν για εμένα ένας πολύ καλός μήνας και γενικά το μέλλον έδειχνε λαμπρό με τις τότε προσδοκίες μου. Παράλληλα, η επίθεση του κορονοϊού συνεχιζόταν. Η κατάσταση επιδεινώνονταν συνεχώς, με μέσο όρο 1.500 κρούσματα καθημερινά, ώσπου μετά από ενάμιση μήνα φτάσαμε στα 2.000 και το κράτος έλαβε πάλι νέα, πιο σκληρά μέτρα, με την υπόσχεση πώς θα διαρκούσαν για λίγο. Ο Νοέμβριος θύμιζε τις αρχές της πρώτης καραντίνας.
Έχοντας εμπειρία από την πρώτη καραντίνα, σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να βιώσω το ίδιο μαρτύριο ξανά. Οπότε, άρχισα να γίνομαι πιο δραστήριος.Ξεκίνησα να βγαίνω συχνά για βόλτα και άρχισα να γυμνάζομαι. Ταυτόχρονα, διατήρησα τις επιδόσεις μου στο σχολείο σε έναν αξιοπρεπή βαθμό και είμαι περήφανος που το κατάφερα. Ο χρόνος πέρασε και ήρθε το νέο έτος, το 2021.
Βέβαια, η καραντίνα συνεχίστηκε μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων άρα συνεχίστηκε και η ταλαιπωρία. Ήρθε ο Φεβρουάριος. Ακριβώς μία χρονιά μετά την εισβολή του covid στην Ελλάδα το αδύνατο έγινε δυνατό: ο πατέρας μου κόλλησε τον ιό και αναγκαστήκαμε να μπούμε οικογενειακώς σε καραντίνα. Tαυτόχρονα, είχαν κολλήσει και οι δύο θείοι μου. O ένας μάλιστα κατέληξε στο νοσοκομείο για μία εβδομάδα με οξυγόνο.Τότε ήταν που άρχισα να ανησυχώ υπερβολικά και να φοβάμαι. Ευτυχώς, ο θείος μου ανάρρωσε και βγήκε από την εντατική. Ύστερα ανάρρωσαν και ο άλλος θείος μου μαζί με τον πατέρα μου. Αυτή η εμπειρία ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου έως τώρα. Ο ΕΟΔΥ ανακοίνωσε τη λήξη της καραντίνας μας τον Μάρτιο.
Βγήκα λοιπόν από το σπίτι μου και άρχισα να είμαι πιο προσεκτικός από πριν καθώς με τίποτα δεν ήθελα να βιώσω ξανά κάτι τέτοιο.
Όταν μπήκε ο Απρίλιος οι φήμες για το άνοιγμα των σχολείων γίνονταν όλο και πιο έντονες. Τελικά, τα σχολεία ανοίξανε για δύο εβδομάδες, μέχρι το Πάσχα. Ομολογώ πως χάρηκα πάρα πολύ που επέστρεψα στο σχολείο μου. Μου είχε λείψει η ζωντάνια του μαθήματος και η επαφή με κόσμο. Έως τώρα η εμπειρία μου από την πανδημία του κορονοϊού ήταν πολύ έντονη και δυσάρεστη. Γι’ αυτό εύχομαι να τελειώσει σύντομα αυτή η συμφορά.
Κωνσταντίνος Λυμπεράκης, Α3
