Διήγημα
Γαβριέλα Λαμπέτη
——————————
Ήταν μια κοπέλα η Άννα, ήταν 16 χρονών και αγαπούσε τη μόδα. Της άρεσε να φτιάχνει κοσμήματα, να ντύνεται όμορφα, να πειραματίζεται. Ήταν πάντα γελαστή, με πολλές φίλες και όνειρο να γίνει σχεδιάστρια. Μια μέρα, λίγο πριν τα γενέθλιά της, η γιαγιά της χάρισε ένα παλιό, ασημένιο βραχιόλι.
— Αυτό ήταν της δικής μου γιαγιάς, της είπε. Είναι πάνω από εκατό χρονών. Στο εμπιστεύομαι γιατί έχεις καλή καρδιά.
Η Άννα το φόρεσε με χαρά. Ήταν κάτι παραπάνω από κόσμημα , ήταν μια υπόσχεση, ένα κομμάτι από την οικογενειακή της ιστορία. Την επόμενη εβδομάδα, πήγε με τις φίλες της σε ένα εμπορικό. Κάποια στιγμή, μια φίλη της, η Ελένη, της πρότεινε να δοκιμάσουν να πάρουν κάτι μικρό χωρίς να το πληρώσουν.
— Έλα μωρέ, ένα σκουλαρίκι είναι, δεν θα το καταλάβουν, είπε χαμογελώντας.
Η Άννα ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται. Κοίταξε το βραχιόλι της. Θυμήθηκε την γιαγιάς της.
— Όχι, απάντησε. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
— Πλάκα κάνεις; Θα χαλάσεις τη φάση;
— Αν χαλάει η φάση, επειδή λέω όχι σε κάτι λάθος, τότε ίσως πρέπει να αλλάξω φάση.
Η Άννα έφυγε. Την επόμενη μέρα, η Ελένη τη στραβοκοίταζε. Κάποιες άλλες την κορόιδευαν. Μα στο διάλειμμα, μια άλλη κοπέλα από το σχολείο, η Μαρία, της ψιθύρισε:
— Μπράβο που δεν τους ακολούθησες. Δεν είναι πολλοί που επιλέγουν να κάνουν το σωστό. Κι εκείνη τη στιγμή, η Άννα κατάλαβε: η τιμή δεν είναι απλώς να μην κάνεις το λάθος. Είναι να είσαι πιστή στον εαυτό σου, ακόμα κι όταν είναι δύσκολο.
——————————
