Διήγημα
Νίκος Μουζάκης
—————————–
Ο φίλος μου ο Νίκος ήταν ένα με την τεχνολογία, πάντα του άρεσε να δημιουργεί περιπλοκές κατασκευές με τις οποίες, εκπλήσσονταν όλο το σχολείο μαζί και με τους καθηγητές, χρησιμοποιώντας ποικιλία ηλεκτρονικών εξαρτημάτων. Νομίζω τα αποκαλούσε “Arduino”, άλλες φόρες “raspberry pi “ και άλλα που δεν πολυγνωρίζω και εγώ. Ήταν λες και μίλαγε αρχαία όταν έλεγε για αυτά. Εν τω μεταξύ πάντα ήταν ο μικρότερος στην τάξη, είχε κερδίσει χρόνο, τον βρίσκω πολύ τυχερό για αυτό. Σε πολλά μαθήματα τα έβρισκε δύσκολα, άλλα και πάλι έπαιρνε από τους καλύτερους βαθμούς.
Ξέχωρα από όλα αυτά από ότι θυμάμαι ήταν λάτρης του διαβάσματος. Διάβαζε ένα βιβλίο τον μήνα σχετικό με το πως δουλεύουν κάποια εξαρτήματα ή κάποιες άλλες φορές με τον προγραμματισμό. Πάντα έλεγε πως θέλει να αποκτήσει γνώσεις σε διάφορους τομείς που σχετίζονται με το αντικείμενό του , ώστε να έχει μια ολοκληρωμένη κατανόηση της ασχολίας του, κάτι που βρίσκει δύσκολο, αλλά ποτέ δεν θα σταματήσει από ότι μας έλεγε. Πραγματικά ήταν πολύ ταλαντούχο παιδί.
Πρέπει να είχε πάρει πρώτη θέση και σε διαγωνισμό ρομποτικής με την ομάδα του. Είχε φτάσει στο σημείο που όλα τα παιδιά τον αποκαλούσαν ιδιοφυΐα κάτι που πραγματικά του άξιζε. Πάντα έλεγε πως θέλει να ασχοληθεί με την ρομποτική. Έδειχνε φωτογραφίες αναφερόμενες σε μια αντιγραφή του ανθρώπινου χεριού με μικρά μοτεράκια που ελέγχονταν από τον υπολογιστή του . Κάτι το καταπληκτικό ήταν πως το είχε φτιάξει όλο από πλαστικό. Αρχικά το είχε σχεδιάσει στον υπολογιστή του και μετά το εκτύπωσε σε έναν “3d printer”. Ήταν λες και έκανε μαγικά και άλλες τέτοιες δημιουργίες που είχε καταφέρει να συναρμολογήσει με μεγάλη επιτυχία.
Τον Φεβρουάριο νομίζω ανακοίνωσαν έναν διαγωνισμό ρομποτικής για σχολεία στον οποίον θα συμμετείχαν πολλά σχολεία από όλη την Ελλάδα. Με το που το άκουσε άρχισε να δουλεύει. Ο διαγωνισμός ήταν ατομικός ή ομαδικός ο καθένας ότι προτιμούσε, δηλαδή ακριβώς αυτό που ήθελε, γιατί δεν ήταν και πολύ καλός στην ομαδική δουλειά.
Άρχισε να σκέφτεται.
Δεν έβρισκε τίποτα αρκετά εκθαμβωτικό, ώστε να διαφέρει από όλες τις γνωστές ιδέες. Περάσαν μέρες από τότε που το έμαθε, ακόμα τίποτα μέχρι που του ήρθε η τέλεια ιδέα. Ενα αντίγραφο του ανθρώπινου χεριού σαν αυτό που είχε ήδη φτιάξει, άλλα αυτή τη φορά πολύ πιο δυνατό και πιο λειτουργικό. Μέτα από πολύ ψάξιμο κατέληξε στο “NiEnol” ένα μεταλλικό κράμα νικελίου και τιτανίου, όπου τα δύο στοιχεία υπάρχουν σε περίπου ίσα ατομικά ποσοστά, κράματα νιτινόλης παρουσιάζουν δύο στενά συνδεδεμένες και μοναδικές ιδιότητες:
Το φαινόμενο μνήμης σχήματος και την υπερελαστικότητα (που ονομάζεται επίσης ψευδοελαστικότητα). Η μνήμη σχήματος είναι η ικανότητα της νιτινόλης να υφίσταται παραμόρφωση σε μία θερμοκρασία, να παραμένει στο παραμορφωμένο σχήμα της, όταν αφαιρείται η εξωτερική δύναμη και στη συνέχεια να ανακτά το αρχικό, μη παραμορφωμένο σχήμα της όταν θερμαίνεται πάνω από τη «θερμοκρασία μετασχηματισμού» της. Για τους μυες, ώστε να τους δώσει παραπάνω λειτουργικότητα και δύναμη. Ήταν πραγματικά κάτι που δεν θα έχει δει κάνεις ποτέ.
Μέτα από μήνες το βρήκε δύσκολο. Δεν δούλευε τίποτα και έπρεπε να το κάνει πάλι από την αρχή με διάφορες τροποποιήσεις. Αυτό συνεχίστηκε για ένα μεγάλο διάστημα, ώσπου είπε να παρατήσει την ιδέα και να την θεωρήσει μια αποτυχία.
Μετά από μέρες τον βρήκε μια καθηγήτρια. Ο Νίκος εξήγησε την ιδέα του με αποτέλεσμα να πει δυνατά ότι ήταν μια εκπληκτική ιδέα. Κάτι παιδιά το άκουσαν και αναρωτηθήκαν για το τι μιλάνε. Έμαθαν και αυτά την ιδέα και νομίζω πως τους άρεσε, άλλα δεν το έδειχναν. Τον ρώτησαν αν θέλει βοήθεια, δυσκολεύτηκε να απαντήσει, μέχρι που του είπαν πως ξέρουν, γιατί δεν δουλεύει. Δεν τους πίστεψε, είναι η αλήθεια, όποτε έληξε εκεί την συζήτηση και έφυγε.
Μετά από μέρες είπε στον εαυτό του πως δεν πρέπει να το παραπατήσει και συνέχισε. Εξακολουθούσε να έχει τη μια αποτυχία μετά την άλλη. Οι μέρες πέρναγαν ώσπου έφτασε στις τελευταίες 10 μέρες χωρίς καμιά επιτυχία. Είπε να ζητήσει βοήθεια από εκείνα τα παιδιά. Δεν ήταν και πολύ σίγουρος άμα ήθελε να συνεργαστούν. Τα βρήκε την επόμενη μέρα να κάθονται σε ένα παγκάκι μπροστά από την καντίνα του σχολείου. Δειλά δειλά τους πλησίασε και τους ζήτησε την βοήθειά τους. Αρχικά κοίταγαν ο ένας τον άλλον μέχρι που ο ένας κούνησε το κεφάλι του σκεπτικός ενώ έλεγε ναι.
Ήρθαν λοιπόν να βοηθήσουν και μέσα σε δυο μόνο μέρες συνδυάσανε όλοι τις γνώσεις τους και βρήκαν το πρόβλημα. “Ήταν ένα μικρό πρόβλημα από τον κατασκευαστή όπου δεν είχε αναφέρει πουθενά.
Πέρναγαν οι μέρες και ήταν η μέρα του διαγωνισμού. Πήγαν σαν ομάδα και έστησαν έναν πάγκο όπου είχαν την δημιουργία τους. Όσο περίμεναν τους κριτές κοίταγαν τις κατασκευές των άλλων. Ήταν κάτι που πραγματικά που θα έκανε εντύπωση στον καθέναν. Πήγαν και οι κριτές στον πάγκο τους λοιπόν. Το κοίταξαν λεπτομερώς, όχι και πολύ χαρούμενοι, αλλά έτσι πρέπει να ήταν με όλους. Μέτα όταν τα είδαν όλα, ήταν έτοιμοι να ανακοινώσουν τον νικητή. Όταν ανακοίνωσαν τον νικητή, δεν ήταν ο Νίκος με την ομάδα του. Για λίγο κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, λίγο στεναχωρημένοι, αλλά όχι και απογοητευμένοι. Ήξεραν τι είχαν καταφέρει, κι αυτό άξιζε πιο πολύ από ένα μετάλλιο. Το χέρι δούλεψε τέλεια και όλοι όσοι το έβλεπαν σταματούσαν για να ρωτήσουν πώς το είχαν φτιάξει.
—————————–
