μαθητικά χρονικά

πού έχουν κρύψει την ελπίδα αναρωτιέται ο Φίλιππος Πλιάτσικας και κάποιοι μαθητές/τριες στα παρακάτω κείμενα:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Έχουν περάσει 13 μέρες από το δυστύχημα στα Τέμπη. 13 μέρες αργές και βασανιστικές. Ποιος θα το περίμενε ότι σε ένα από τα δελτία ειδήσεων που πάντα παίζουν στην τηλεόρασή μας ,αλλά ποτέ δεν το ακούει κανείς θα ανακοινωνόταν η σύγκρουση με το τρένο της αδερφής μου. Ποιος θα το περίμενε ότι αυτό το καθημερινό δελτίο που ποτέ δεν του δίνουμε σημασία θα δημιουργούσε αυτό το συναίσθημα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Δεκατρείς ολόκληρες μέρες έχουν περάσει και δεν έχω ακόμη νέα της.

Είναι σα να κοιμάμαι τόσο καιρό και από λεπτό σε λεπτό η αδερφή μου θα έρθει να με ξυπνήσει για το σχολείο. Ειρωνικό , έτσι; Κάθε φορά που το έκανε μαλώναμε και τώρα θα έδινα τα πάντα για να ξαναμαλώσουμε.

Είναι χειρότερο να μην ξέρω τι έχει πάθει! Ζει ή Σκοτώθηκε;; Κανείς δεν ξέρει. Αγνοείται. Μόνο αυτό λένε στη μαμά μου κάθε μέρα που τηλεφωνεί σε όποιον μπορεί να ξέρει . Σήμερα πήραμε το δέκατο τρίτο  μας «ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ». Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα αγνοείται , αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω την αλήθεια. Όμως δεν θέλω να το πω δυνατά γιατί τότε θα το πιστέψω και δεν είμαι έτοιμος. Και η μαμά το ξέρει, αλλά ελπίζει. Ελπίζει …για να μην το καταλάβω και “γω ,γιατί νομίζει ότι είμαι μικρός. Μικρός μπορεί να είμαι ,όμως όχι ανόητος! Ξέρω ότι πια δεν υπάρχει ελπίδα.

Ιωάννα Κοβανίδου