μαθητικά χρονικά

Ζούμε σε ένα κόσμο που η ελπίδα νιώθουμε πως απουσιάζει. Σε ένα κόσμο που ζούμε ακόμα από τύχη. Γιατί; Έχουμε κάνει εμείς λάθος; Υπάρχει άραγε ελπίδα;

Σήμερα το 2023 έχοντας περάσει πανδημία, ενώ κάποιες χώρες βρίσκονται σε πόλεμο, και πενθώντας δεκάδες παιδιά στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, η ελπίδα είναι ακόμα εκεί. Τα νέα παιδιά προσπαθούν. Βγάζει κάπου όμως όλο αυτό; Ναι, βγάζει. Γιατί αν όχι σήμερα, όχι για μας, όχι τώρα, θα ωφελήσει τις επόμενες γενιές. Ναι, υπάρχει ελπίδα. Αν και θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μεγάλη ειρωνεία να λες κάτι τέτοιο τώρα. Τον Μάρτιο του 2023. Τον Μάρτιο που η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή. Τον Μάρτιο που 57 άνθρωποι χάθηκαν και δεκάδες άλλοι αγνοούνται από μια σειρά λαθών. Πού είναι η ελπίδα σε όλο αυτό; Πουθενά. Φταίμε εμείς για όλα όσα συμβαίνουν; Όχι.

Μπορούμε όμως με την ελπίδα ότι στο μέλλον όλα θα είναι αλλιώς, να πορευτούμε και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.  Ώστε σε 20 χρόνια να μην είμαστε στη θέση των γονιών μας,  που αγωνιούν για το * αν θα φτάσουμε*. Των γονιών μας που ,όταν  βγαίνουμε έξω, φοβούνται τι θα μας συμβεί. Είναι στο χέρι μας λοιπόν. Γι΄ αυτό ας προσπαθήσουμε, γιατί υπάρχει ελπίδα και η γενιά μας έχει κληθεί να το αποδείξει.

Λυδία Παπουτσή