ομιλία για το ρατσισμό (Λυδία Παπουτσή)

ρατσισμός

Αγαπητοί συμμαθητές και συμμαθήτριες,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να συζητήσουμε και να αναδείξουμε  το θέμα του ενδοσχολικού ρατσισμού, όταν δηλαδή τα ‘’φυσιολογικά’’ παιδιά επιτίθενται στους ‘’διαφορετικούς’’. Ειρωνεία ε; Γιατί χωρίζουμε τους συμμαθητές μας σε κατηγορίες; Με ποιο κριτήριο; Και για ποιόν λόγο;

Καθημερινά ακόμα και στο σχολείο μας τα θύματα ,και όπως είναι φυσικό και οι θύτες, αυξάνονται. Συμμαθητές μας πέφτουνε θύματα ρατσισμού, τους κοροϊδεύουμε για το σώμα τους, το ύψος , την καταγωγή, την εμφάνισή τους και οτιδήποτε άλλο βρούμε. Συχνά αυτά τα σχόλια  έχουν σκοπό να κάνουν το θύμα να νιώσει μειονεκτικά και τον  θύτη να αισθανθεί καλύτερα. Ένα παιδί που έχει κάποια προφορά, που αντιμετωπίζει μαθησιακή δυσκολία σε κάποιο μάθημα. Θα ακούσει σχόλια και συχνά θα πέσει θύμα βίας. Εμείς, οι γονείς μας και καθηγητές μας τι κάνουμε για αυτό; Συχνά θα απομονώσουμε θύματα και δράστες, θα ενθαρρύνουμε τα παιδιά να κάνουν ρατσιστικά σχόλια μονάχα με ένα γέλιο μας. Οι ίδιοι οι γονείς όπως και κάθε άλλο πρόσωπο που εμπλέκεται σε αυτήν την κατάσταση αδιαφορούν. Ήρθε η ώρα λοιπόν να κάνουμε κάτι για αυτό.

Τι και αν είμαστε κοντοί, χοντροί, έχουμε μεγάλη μύτη, αυτιά, ακμή και δεν έχουμε το τέλειο σώμα; Κανένα  πρόβλημα! Είμαστε όλοι ίσοι! Αλλά πόσες φορές θα την ακούσουμε καθημερινά αυτή την φράση; Πολλές! Και σίγουρα όσες θα ακούσουμε ότι ένα ακόμα παιδί έπεσε θύμα ρατσισμού. Άλλοτε θα μάθουμε ότι ‘’κλείστηκε στον εαυτό του’’ και ‘’ κανείς δεν κατάλαβε τίποτα’’ και αργότερα έπεσε θύμα ξυλοδαρμού. Ή ακόμα ότι ‘’όλοι ξέρανε για αυτό ‘’ και κανείς δεν τον βοήθησε μέχρι που κινδύνεψε η ζωή του. Γιατί να φτάσουμε όμως μέχρι εκεί; Εφόσον λοιπόν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό , ας κάνουμε. Άμα γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες κάποιου συμβάντος, δεν θα μείνουμε άπραγοι. Θα προσπαθήσουμε να ηρεμήσουμε τα πνεύματα και αργότερα να απευθυνθούμε σε κάποιον ενήλικα. Οι καθηγητές να παρέμβουν και να ενημερώσουν τους γονείς και όχι να τιμωρήσουν τα παιδιά. Ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί να είναι στο σχολείο μας είτε ακόμα και μες στις τάξεις μας. Διότι ένα είναι σίγουρο: η απραγία δεν είναι λύση.

Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι ο σεβασμός στους συμμαθητές μας είναι αναγκαίος. Δεν υπάρχει διαφορετικό. Όλοι είμαστε ίσοι μεταξύ μας. Μια μικρή μας πράξη μπορεί να αλλάξει πολλά. Και μην ξεχνάμε ότι είμαστε homosapiensκαι όχι eterosapiens.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

 

 

Σχολιάστε

Top