Το μπουζούκι είναι λαουτοειδές, έγχορδο, λαϊκό, μουσικό όργανο με αχλαδόσχημο αντηχείο (σκάφος) από επιμήκεις ξύλινες λουρίδες, τις ντούγιες και μακρύ βραχίονα, το μπράτσο ή μάνικο με κλειδιά στην άκρη για το χόρδισμα (κούρδισμα).
Ταξινόμηση: Νυκτοέγχορδο με αχλαδόσχημο ηχείο και μακρύ λαιμό.
Τονικό εύρος: ΡΕ- ΛΑ- ΡΕ τρίχορδο, ΝΤΟ- ΦΑ- ΛΑ-ΡΕ τετράχορδο.
Κατά μήκος του βραχίονα υπάρχουν λεπτά μεταλλικά ελάσματα, κάθετα προς τον επιμήκη άξονα του βραχίονα που σφηνώνονται σε μία λεπτή σχισμή και λέγονται τάστα. Τα διαστήματα ανάμεσα στα τάστα οριοθετούν την απόσταση του ημιτονίου. Παλιότερα τα κουρδίσματα (ντουζένια) άλλαζαν ανάλογα με τον μουσικό δρόμο (μακάμ) της εκτελούμενης μελωδίας. Οι τρόποι αυτοί διατηρήθηκαν μέχρι τον μεσοπόλεμο και χάθηκαν σταδιακά με την επικράτηση του τετράχορδου.
Η καταγωγή του μπουζουκιού (εκ του τουρκικού μποζούκ, που θα πει «σπασμένο» ή «χαλασμένο») σαν όργανο είναι ελληνική, ενώ θεωρείται όπως κι όλα τα λαούτα, σαν ένα είδος μετεξέλιξης της αρχαιοελληνικής πανδούρας. Η καταγωγή του μπουζουκιού, ως απόγονος της αρχαίας ελληνικής μουσικής, τοποθετείται στην αρχαία Ελλάδα, όπου υπήρχε το αντίστοιχο αρχαιοελληνικό όργανο γνωστό κι ως «Πανδουρίδιον» ή αλλιώς «τρίχορδο», επειδή είχε τρεις χορδές.
Έντονος υποστηρικτής της θέσης αυτής είναι τα γλυπτά της αρχαίας εποχής, με γνωστότερο αυτό της Μαντινείας (4ος αιώνας π.Χ.), που σήμερα εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, κι απεικονίζει το μυθικό αγώνα, μεταξύ Απόλλωνα και Μαρσύα, όπου η αρχαιοελληνική πανδούρα παίζεται από μια μούσα καθισμένη πάνω σε ένα βράχο.
Το μπουζούκι επικρατεί στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1920 σε επίπεδο ορχήστρας. Σήμερα χρησιμοποιείται στους νυχτερινούς χώρους διασκέδασης ως πρωταρχικό, βασικό μουσικό όργανο. Στα ρεμπετάδικα και τις μουσικοταβέρνες το μουσικό αυτό όργανο ρυθμίζει όλη την μπάντα.
Πηγές
https://el.wikipedia.org/
https://www.zaranikas.gr/zaranikas-e-learning/
Σοφία Μιμή ( Μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου )
