Στέφανου Ξενάκη «Το δώρο»

    Είναι οι ώρες αυτές που δε θες να σκοτώσεις, και ψάχνεις … είναι οι στιγμές που δε θες να πάνε χαμένες. Να βρεις τρόπο να τις κρατήσεις αποθηκεύοντας τες στα “μπαγκάζια” της ασήμαντης ζωής σου. Κάπως έτσι έψαχνα κάτι να διαβάσω κάτι να βρω να αποθηκεύσω… Και δεν άργησα. Το εντόπισα γρήγορα .Ήταν ένα βιβλίο, ένα δίχρωμο βιβλίο με μεγάλα γράμματα που κραύγαζαν τον τίτλο του …ΤΟ ΔΩΡΟ. Έτσι το έλεγαν, έτσι ήταν το όνομα του.

   Ήταν τέλειο· το είχα διαλέξει, με είχε αγγίξει, με είχε καλέσει! Άρχισα να το φυλλομετρώ,  αν και δεν ήταν από αυτά τα βιβλία που έχουν σκίτσα ή τέλος πάντων  εικόνες. Έτσι κάνω πάντα λες και θέλω να πάρω το σφυγμό του, λες και θέλω να αφουγκραστώ τα χνώτα του, να δω, όπως λένε, αν ταιριάζουμε. Ταιριάζαμε. Ήμουν σίγουρη. Το είχα κάπου ξαναδεί. Το γνώριζα.  Είχαμε κάπου ξανασυστηθεί στο παρελθόν. Πού όμως; Πότε; Πώς; Δεν μπορούσα να θυμηθώ προς το παρόν.  Αν αυτό είναι αλήθεια, θα φανεί. Ήταν η πιο καθησυχαστική μου σκέψη.

    Ο συγγραφέας  έχει ένα απλό καθημερινό πρόσωπο που όμως λάμπει από ζωντάνια και ενέργεια απ’ αυτή που τη βλέπεις και λες: «Πώς είναι τόσο χαρούμενος; Τι κάνει; Πώς έχει απλουστεύσει τη ζωή του; Πώς το κάνει; Θέλω κι εγώ να μάθω το πώς.»

    Άρχισα να διαβάζω την πρώτη ιστορία … μετά τη δεύτερη και σιγά σιγά άρχισε να χαμογελάει η ψυχή μου, όπως έχει μάθει να χαμογελάει τον τελευταίο καιρό με πολύ απλά λόγια, με ένα χαμόγελο σαν του μικρού αγοριού που τρέχει να παίξει στην αλάνα  χωρίς να το νοιάζει που η μάνα του φωνάζει να μην αργήσει να γυρίσει στο σπίτι ως ότου βραδιάσει.

    Οι μικρές αυτές ιστορίες  ήταν βγαλμένες από τις προσωπικές στιγμές της ζωής του συγγραφέα,  μοιρασμένες με αγάπη και με ανέμελη στοργή. Αν και απλές, είχαν αποστάξει το νόημα της χαράς, της απλότητας, της ευδαιμονίας.

    Λίγο πριν τα μισά του βιβλίου μού ήρθαν οι αναμνήσεις από την προηγούμενη φορά που αμυδρά μού θύμιζε ότι πάλι το είχα διαλέξει, το είχα αγγίξει, το είχα διαβάσει. Ήταν πάλι η ίδια ιστορία… σε ένα σπίτι, σε ένα χώρο, σε στιγμές που ήθελα κάτι να διαβάσω, κάτι να πάρω, κάτι να αποθηκεύσω. Να  ενισχύσω  ήθελα τις δυνάμεις της θετικής μου σκέψης και αυτό το εγχειρίδιο τελικά ήταν ό, τι χρειαζόμουν.  Δεν ήταν τυχαίο που έπεσε για δεύτερη φορά στα χέρια μου. Ήξερα ότι πλέον θα το διάβαζα όλο. Σας το συστήνω λοιπόν ανεπιφύλακτα. Θα γεμίσει τα «μπαγκάζια» της ζωής σας με θετικότητα, ηρεμία, και θα σας βάλει σε σκέψεις… τα συμπεράσματα δικά σας…

Αναστασία Κατσούρη ( μαθήτρια της Γ” Λυκείου)

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης