european culture

Τουριστικά αξιοθέατα

Τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα περιλαμβάνουν τα αυτοκρατορικά παλάτια του Χόφμπουργκ και του Σένμπρουν στα οποία λειτούργησε επίσης ο πρώτος ζωολογικός κήπος του κόσμου, μαζί με διάφορες σχολές τέχνης, τα δίδυμα μουσεία, το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Βιέννης και το Technisches Museum. Σημαντικό αξιοθέατο, επίσης, είναι και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου. Άλλα ενδιαφέροντα αξιοθέατα αποτελούν το Μουσείο Leopold, το Σπίτι της Μουσικής, η Ακαδημία Καλών Τεχνών, το Μουσείο των Παπύρων και το περίφημο Θεματικό Πάρκο Πράτερ. Στα κυριότερα πολιτιστικά σημεία περιλαμβάνονται το Μπούργκτεατερ και η Όπερα (Staatsoper)

  Hofburg: πριγκίπισσα Σίσσυ

Αρκεί μόνο μια ματιά στο εξωτερικό του παλατιού, για να εντυπωσιαστείτε. Τεράστιο σε μέγεθος και ασύγκριτο σε χλιδή και πολυτέλεια, το Schönbrunn, αποτελούσε το «ταπεινό» εξοχικό των Αυτοκρατόρων της Αυστρίας. Μαζί με τους πραγματικά ανεπανάληπτους κήπους του, το Schönbrunn, ανακηρύχθηκε από την Unesco, ως μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Belvedere: ένα παλάτι που στεγάζει θησαυρούς

Τα ογκώδη, επιβλητικά κτίρια είναι ίσως το πιο κοινό χαρακτηριστικό της Βιέννης. Ένα ακόμη τέτοιο, είναι και το πρώην ανάκτορο Belvedere, που απέχει ελάχιστα από τη Βιέννη και σήμερα στεγάζει πολύτιμα έργα τέχνης και μοναδικούς πίνακες ζωγραφικής. Περιπλανηθείτε στις αίθουσές του και θαυμάστε από κοντά αυθεντικά έργα των Κλιμτ, Κοκόσκα και Σίλε. Στον ίδιο χώρο, στεγάζονται κάθε φορά ενδιαφέρουσες συλλογές και πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Καθεδρικός Ναός Αγ. Στεφάνου

Χτίστηκε το 1147 και για αρκετά χρόνια υπήρξε το υψηλότερο κτίριο της Ευρώπης, με ύψος που φθάνει τα 137 μέτρα! Ένας μοναδικός καθεδρικός ναός που αποτελεί ορόσημο της αρχοντικής Βιέννης, θα αποτελέσει σίγουρα σταθμό του ταξιδιού σας καθώς βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Ίσως πουθενά αλλού στον κόσμο δεν θα δείτε ένα τόσο περίεργο κτίσμα της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής με πανύψηλη οροφή και ιδιαίτερα επικλινή στέγη. Θαυμάστε τις λεπτομέρειες του εσωτερικού του και αν δεν πάσχετε από υψοφοβία, ανεβείτε στα υψηλότερα σημεία της στέγης, από όπου θα απολαύσετε μια μοναδική άποψη της Βιέννης από ψηλά!

Stadpark

Η Βιέννη είναι μια καταπράσινη πόλη. Τεράστια, καλοδιατηρημένα πάρκα, βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη την πόλη προσφέροντας ανάσες δροσιάς και χαλάρωσης στους Βιεννέζους-που ζουν σε μια παραδεισένια πόλη. Μην σας φανεί περίεργο, που θα δείτε πολλούς από αυτούς να ξεκουράζονται διαβάζοντας στα παγκάκια των πάρκων ή να ξαπλώνουν στο γκαζόν, απολαμβάνοντας τις ευεργετικές ακτίνες του ήλιου! Στο Stadpark, μεταξύ άλλων, βρίσκεται και το «χρυσό» άγαλμα του Στράους, μιας ακόμη εμβληματικής μορφής της Βιέννης.

Χούντερτβασερ Χάους

Το «Χούντερτβασερ Χάους» (Hundertwasserhaus ή «Οίκος Χούντερτβασερ») είναι ένα συγκρότημα διαμερισμάτων που κατασκευάστηκε στα 1983-1986 από τον Αυστριακό ζωγράφο, γλύπτη και αρχιτέκτονα Φριντενσράιχ Χουντερτβάσερ (Friedensreich Hundertwasser, 1928 – 2000), σε συνεργασία του και με τους Γιόζεφ Κραβίνα (Josef Krawina) και Πέτερ Πέλικαν (Peter Pelikan). Είναι ένα από τα πιο αξιόλογα και περισσότερο αναγνωρίσιμα έργα του. Βρίσκεται στη συμβολή των Οδών Λέβενγκασε (Loewengasse) και Κέγκελγκασε (Kegelgasse) της Βιέννης και αποτελεί αρχιτεκτονικό ορόσημο της αυστριακής πρωτεύουσας.Στη δεκαετία του 1980, ο Χούντερτβασερ στράφηκε κατά κύριο λόγο στην αρχιτεκτονική, σχεδιάζοντας μια σειρά από κτίρια, που περιλάμβαναν σιδηροδρομικούς σταθμούς, νοσοκομεία, εκκλησίες και ιδιωτικές κατοικίες. Απομακρύνθηκε συνειδητά από τον αποκαλούμενο «γεωμετρισμό» (geometrization) και τις καθιερωμένες νόρμες της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και ανέπτυξε ένα πολύ προσωπικό ιδίωμα, που το αξιοποίησε όχι μόνο στην αρχιτεκτονική, αλλά και στη ζωγραφική του.Το «Χούντερτβασερ Χάους» οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1983 και 1986, ως δημοτικό συγκρότημα πολυκατοικιών και χώρος κοινωνικής στέγασης, με πενήντα δύο ενοικιαζόμενα διαμερίσματα. Το κτίσμα και η πρόσοψή του κατατέμνεται σε μικρούς αυτόνομους οικίσκους με ακανόνιστες χρωματικές λωρίδες, ακανόνιστα παράθυρα και διαφορετική μορφολογία, καταλήγοντας σε κρεμμυδόσχημους τρούλους.Αντίθετα με τους παραδοσιακούς αρχιτέκτονες, ο Χούντερτβασερ αποφεύγει στο «Χούντερτβασερ Χάους» τους επίπεδους ορόφους και τους ευθύγραμμους διαδρόμους, εισάγοντας στο σχεδιασμό του την αποκαλούμενη από τον ίδιο «ανομοιομορφία της ομορφιάς». Οι στέγες καλύπτονται από περίτεχνους κήπους με περισσότερα από 250 δέντρα, θάμνους και φυτά

Ο Χούντερτβασερ δέχτηκε σαφείς επιρροές από τους ζωγράφους της Σχολής «Σετσεσιόν» (Sezession), μιας βιενέζικης παραλλαγής της Αρ Νουβό τεχνοτροπίας, που κυριαρχούσε στην αυστριακή πρωτεύουσα, και ειδικότερα από τον πρωτοπόρο εκπρόσωπό της Γκούσταφ Κλιμτ (Gustav Klimt, 1862 – 1918). Φανερή είναι στο έργο του και η επίδραση του Καταλανού αρχιτέκτονα Αντόνιο Γκαουντί (Antonio Gaudi, 1852 – 1926), με τις ανατρεπτικές αρχιτεκτονικές δημιουργίες του και κυρίως την έντονη πολυχρωμία τους.

Με ελεύθερο εκφραστικό τρόπο, ο «Οίκος Χούντερτβασερ» δίνει την αίσθηση μιας πλήρους ενότητας, καθώς και την εντύπωση ενός φυσικού οργανισμού που βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τους νόμους της φύσης. Θεωρείται δείγμα διαμαρτυρίας εναντίον του κινήματος του μοντερνισμού και ξεχωριστό δείγμα μεταμοντέρνας αρχιτεκτονικής, αλλά και μια τρισδιάστατη προβολή του ριζοσπαστισμού της ζωγραφικής του καλλιτέχνη.Η θετική ανταπόκριση του κοινού και η αξιοποίηση του Χούντερτβασερ Χάους, ως τουριστικού αξιοθέατου, παρότρυνε και άλλες πόλεις στη δημιουργία παρόμοιων κτιρίων, όπως είναι «Τα πράσινα κάστρα του Μαγδεμβούργου» (Die Grüne Zitadelle von Magdeburg) στο Μαγδεμβούργο της Γερμανίας.

Κρατική όπερα της Βιέννης (γερμ. Wiener Staatsoper)

Είναι η κατεξοχήν λυρική σκηνή της Βιέννης και μια από τις αξιολογότερες του κόσμου. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 1863 και η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 25 Μαΐου του 1869 με την όπερα «Ντον Τζιοβάννι» του Μότσαρτ.Οι πρώτες όπερες ανέβηκαν στη Βιέννη στα μισά του 17ου αιώνα επί της βασιλείας του Φερδινάνδου Γ΄ και μέσα στα επόμενα χρόνια επιβάλλονται σαν κατεξοχήν διασκέδαση της Αυλής. Μάλιστα ο γιος και διάδοχός του Λεοπόλδος Α΄ ήταν και ο ίδιος ποιητής και συνθέτηςΜε τη δημιουργία του μεγάλου οδικού άξονα Ρίνγκστρασσε, κατασκευασμένου πάνω στα χνάρια του αρχαίου τείχους της πόλης, αποφασίστηκε και η ανέγερση μιας νέας λυρικής σκηνής, που με τη μεγαλοπρέπειά της θα στόλιζε με τον ιδανικότερο τρόπο τη νέα λεωφόρο. Η κατασκευή του κτιρίου της όπερας αναγγέλθηκε το 1860 και ύστερα από διαγωνισμό, επιλέχθηκαν το 1861 τα νεο-αναγεννησιακά σχέδια των αυστριακών αρχιτεκτόνων August Sicard von Sicardsburg και Eduard van der Nüll. Η θεμέλια λίθος τοποθετήθηκε στις 20 Μαΐου 1863[2].
Η κατασκευή αρχικά απογοήτευσε και πολλοί θεωρούσαν ότι δεν κατάφερνε να συναγωνιστεί τη μεγαλοπρέπεια του Heinrichshof, του κτιρίου που χτίστηκε στο αναμεταξύ στην απέναντι πλευρά του δρόμου, από το 1861 έως το 1863, σε σχέδια του Δανού αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν. Κριτικές εκφράστηκαν τόσο από τον ίδιο τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ, που το χαρακτήρισε «σιδηροδρομικό σταθμό»[3] όσο και από μερίδα του τύπου που εξέφραζε την απογοήτευση των Βιενέζων. Όταν μάλιστα το επίπεδο του οδοστρώματος ανέβηκε κατά 1 μέτρο η εντύπωση που έδινε το κτίριο ζημιώθηκε ακόμη περισσότερο. Ο Eduard van der Nüll επηρεάστηκε τόσο από όλες αυτές τις κριτικές ώστε στις 4 Απριλίου 1868 αυτοκτόνησε δι” απαγχονισμού. Δέκα εβδομάδες αργότερα πέθανε και ο A. S. von Sicardsburg από φυματίωση. Λέγεται ότι ο αυτοκράτορας είχε τόσο ταραχθεί από την αυτοκτονία του van der Nüll ώστε από τότε και έπειτα σε όλα τα νέα έργα τέχνης απαντούσε με τη φράση κλισέ «Είναι πολύ ωραίο, μου άρεσε πολύ».

ΛειτουργίαΣτις 25 Μαΐου του 1869 έγιναν τελικά τα εγκαίνια, παρουσία του αυτοκράτορα και της συζύγου του Ελισάβετ[4] με την όπερα Ντον Τζοβάννι του Μότσαρτ. Πολλές οι όπερες που πρωτοπαρουσιάστηκαν από τη σκηνή αυτή, όπως ο Βέρθερος[Σημ 5] του Ζυλ Μασνέ και η β” εκδοχή της Αριάδνης στη Νάξο του Ρίχαρντ Στράους.
Από το 1897 έως το 1907 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της ορχήστρας και την καλλιτεχνική διεύθυνση ο Γκούσταβ Μάλερ και το θέατρο ζει τη χρυσή εποχή του. Καθιερώνει τις σκηνογραφίες Αρ Νουβό, καλεί πρωτοπόρους εικαστικούς καλλιτέχνες να εργαστούν στην όπερα, σπάει τις παραδοσιακές αντιλήψεις για το ανέβασμα της όπερας και ανεβάζει το επίπεδο της ποιότητας των παραστάσεων βασιζόμενος στην νέα σφαιρική αντίληψή του για την όπερα. Δημιουργεί έτσι παραστάσεις που έχουν μια καινοφανή μέθοδο επικοινωνίας με τον θεατή και θα μείνουν στην ιστορία του θεάτρου[1].
Η αρχική ονομασία του θεάτρου ήταν «Wiener Hofoper» δηλαδή «Βιεννέζικη Αυλική Όπερα» αλλά το 1920, μετά την πτώση των Αψβούργων, πήρε τη σημερινή του ονομασία.