european culture

Κύπρος

Ένα νησί με ιδιαίτερη ομορφιά και μεγάλη ιστορία.

Πρωτεύουσα : Λάρνακα

Η Κύπρος, επίσημα Κυπριακή Δημοκρατία (τουρκικά: Kıbrıs Cumhuriyeti)^{[Σημ 1]} ή Δημοκρατία της Κύπρου, όπως αναφέρεται στο Σύνταγμα, είναι ανεξάρτητο νησιωτικό κράτος της ανατολικής Μεσογείου και το τρίτο μεγαλύτερο σε πληθυσμό και έκταση στην Μεσόγειο. Βρίσκεται γεωγραφικά νοτίως της Τουρκίας, δυτικά του Λιβάνου και της Συρίας, βορειοδυτικά του Ισραήλ, βορείως της Αιγύπτου και νοτιοανατολικά της Ελλάδας.

Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει εκ του νόμου κυριαρχία σε ολόκληρο το νησί, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης (ΑΟΖ). Ωστόσο, το νησί εκ των πραγμάτων διοικείται από δύο κύρια μέρη. Την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία ελέγχει περίπου το 58% της έκτασης του νησιού και την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (37% του νησιού), η οποία προέκυψε ύστερα από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Περίπου το 5% του νησιού καταλαμβάνεται από τον ΟΗΕ (Πράσινη Γραμμή) και από το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο διατηρεί τις περιοχές κυρίαρχων βάσεων Ακρωτηρίου και Δεκέλειας. Το διεθνές δίκαιο και o OHΕ θεωρεί το βόρειο τμήμα του νησιού υπό κατοχή των τουρκικών στρατευμάτων και η ανακήρυξη ανεξαρτησίας της θεωρείται παράβαση του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Η Κύπρος έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2004 και της Ευρωζώνης το 2008. Θεωρείται ανεπτυγμένη χώρα, με υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και πολύ υψηλό δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης, ενώ αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς στη Μεσόγειο

Το όνομα Κύπρος φέρεται να επικράτησε από τους Έλληνες από την εποχή του Ομήρου, από τους οποίους και μεταδόθηκε στη συνέχεια σε όλους τους παρακείμενους λαούς πλην όμως δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε και το μοναδικό όνομα της νήσου. Ήδη είναι γνωστό ότι στα αιγυπτιακά μνημεία του Τούθμωσι Γ΄ (1500 π.Χ.) η Κύπρος φέρεται με το όνομα Asebi ή Jsj. Στο δε ψήφισμα της Κανώπου (238 π.Χ.) αναφέρεται με το όνομα Sbjn, ενώ στους πήλινους πίνακες του Τελ ελ Αμάρνα εμφανίζεται με το όνομα Alasia, μάλιστα σ΄ αυτούς περιλαμβάνονται οκτώ επιστολές, με αριθμ. 33-40, του βασιλέως της Αλασίας προς τον βασιλέα της Αιγύπτου Αμένοφι Δ΄ (πιθανώς 1385-1566) γραμμένες όλες σε βαβυλωνο-ασσυριακή γλώσσα.
Τη γνώμη ότι με το όνομα Αλασία φερόταν η Κύπρος ενισχύει και η ευρεθείσα επιγραφή στη νήσο όπου αναφέρει «ΑΠΟΛ(Λ)ΩΝ ΤΩΙ ΑΛΑΣΙΩΤΑΙ» που φέρονταν σε βάθρο ανδριάντα, έργο του Πλυτού, που είχε αφιερώσει ο Αψάσωμος στον θεό «Απόλλωνα τον Αλασώταν». Το όνομα αυτό απαντάται ακόμα και σήμερα ως τοπωνύμια όπως Άλασσος, (αντί του ορθού Άλασσα), Αϊλάσυκα (αντί του ορθού Αγλάσυκα). Υπάρχουν όμως και κάποιοι που αμφισβητούν τα παραπάνω ονόματα ότι αφορούν την Κύπρο, αναζητώντας επ΄ αυτών χώρες στη Βόρεια Συρία.
Επίσης υφίσταται και το όνομα Kittim του εβραϊκού κειμένου που αποδίδεται στην Κύπρο, πλην όμως σε πολλά χωρία αναφέρεται για περιοχή που προσδιορίζεται δυτικότερα, στην Ιταλία ή την Ελλάδα.

Όμως το ελληνικό όνομα Κύπρος απαντάται τόσο στην Ιλιάδα όσο και την Οδύσσεια. Κατά πρώτον απαντάται στο Λ 21 της Ιλιάδας μαζί με την Κινύρα παράδοση. Επίσης στην Οδύσσεια στους στίχους δ.83, θ 363, ρ 442, και 448. Στη δε Ιλιάδα στους στίχους Ε 330, 422, 458, 768 και 873. Επίσης το όνομα Κύπρις φέρεται ως επίθετο της θεάς Αφροδίτης.
Αρχαιότερη επιγραφή που φέρει το όνομα Κύπρος ανάγεται στο 459 π.Χ..

Αξιοθέατα

Η Παλιά Αρχιεπισκοπή

Η Παλιά Αρχιεπισκοπή, ένα διώροφο κτήριο του 18ου αιώνα στην καρδιά της Λευκωσίας, αποτελεί θρησκευτικό, εθνικό και πολιτικό μνημείο και είναι στενά συνδεδεμένη με τη σύγχρονη Κυπριακή ιστορία. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η νέα Αρχιεπισκοπή, ένα διώροφο κτήριο της Νεο-Βυζαντινής περιόδου που στεγάζει τα γραφεία της αρχιεπισκοπής και την κατοικία του Αρχιεπισκόπου. Χτίστηκε μεταξύ του 1956 και 1960, από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ΙΙΙ και φιλοξενεί επίσης το Βυζαντινό Μουσείο και τη Βιβλιοθήκη της Αρχιεπισκοπής. Από την ημέρα ολοκλήρωσης της Νέας Αρχιεπισκοπής το κτήριο της παλιάς Αρχιεπισκοπής μετατράπηκε σε μουσείο Λαϊκής Τέχνης και σε Μουσείο Αγώνος.

Κάστρο της Λεμεσού

Το Κάστρο της Λεμεσού είναι μεσαιωνικό κτίσμα στη πόλη της Λεμεσού στην Κύπρο.Το κάστρο πήρε τη σημερινή του μορφή το 1590 περίπου, κατά τη περίοδο της τουρκοκρατίας και χτιστηκε πάνω σε προγενέστερο κάστρο πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων.

Κάστρο του Κολοσσιού

Το Κάστρο του Κολοσσιού είναι ένα μεσαιωνικό φρούριο λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Λεμεσού της Κύπρου. Το κτίριο έχει τρεις ορόφους , είναι χτισμένο με λίθους και οι τοίχοι του έχουν πάχος ενάμισι μέτρο.

Πέτρα του Ρωμιού

Η περιοχή «Πέτρα του Ρωμιού» είναι μία από τις ομορφότερες ακτογραμμές της Κύπρου, όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, η Αφροδίτη αναδύθηκε από τα κύματα.

Τάφοι των Βασιλέων

Οι περίφημοι «Τάφοι των Βασιλέων» αποτελούν τμήμα του Αρχαιολογικού Πάρκου της Κάτω Πάφου, έναν από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της Κύπρου, ο οποίος έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ από το 1980.

Πύλη της Αμμοχώστου

Η Πύλη Αμμοχώστου, η πιο σπουδαία από τις πύλες της Ενετικής Λευκωσίας, άνοιγε στο δρόμο που οδηγούσε στο πιο σημαντικό λιμάνι του νησιού. Αρχικά ήταν γνωστή σαν Πόρτα Τζουλιάνα προς τιμήν του Giulio Savorgnano, του μηχανικού που σχεδίασε και έχτισε τα Ενετικά τείχη στον 16ο αιώνα

Xοιροκοιτία

Η Xοιροκοιτία είναι ο καλύτερα διατηρημένος προϊστορικός οικισμός της Kύπρου, που χρονολογείται από την μεταγενέστερη φάση της ακεραμικής νεολιθικής περιόδου (γύρω στο 7000 π.X.). Το 1998 κηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

Κάστρο της Πάφου

Το κάστρο της Πάφου βρίσκεται στο λιμάνι της πόλης. Το 1222 καταστράφηκε μετά από μεγάλο σεισμό για να ξαναχτιστεί από τους Λουζινιανούς ηγεμόνες του νησιού τον 13ο αιώνα. Το 1570 γκρεμίστηκε από τους Ενετούς. Οι Οθωμανοί το ξανά έχτισαν και το ενίσχυσαν με νέες οχυρώσεις

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΣΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ

Λάρνακα, το αρχαίο Κίτιο. Μια από τις πιο ωραίες και αρχαίες εκκλησίες της Κύπρου στολίζει την πόλη αυτή του φιλοσόφου Ζήνωνα, τη Λάρνακα: είναι η εκκλησία του αγίου Λαζάρου, του φίλου του Χριστού, κτισμένη πάνω από τον τάφο του αγίου, ο οποίος διετέλεσε, κατά την παράδοση, πρώτος Επίσκοπος Κιτίου. Για λίγα σχετικά και κατατοπιστικά λόγια ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Ο ναός του αγίου στη Λάρνακα ήταν από πολύ παλιά γνωστός στο χριστιανικό κόσμο και αποτελούσε, μέχρι και τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, απαραίτητο συμπλήρωμα στο προσκύνημα των Αγίων Τόπων. Εκτός αυτού πολλές θεραπείες και άλλα θαύματα επιτελούνταν εδώ με τη χάρη του, όπως μας πληροφορεί στις εντυπώσεις του παλιός ξένος περιηγητής, ο Pietro Della Valle, Ρωμαίος ευγενής, που επισκέφθηκε τη Λάρνακα και το ναό στα 1614 και 1626: όπως αναφέρει, στις επιφυλάξεις του για το αν πρόκειται πράγματι για τον Λάζαρο το φίλο του Χριστού, του δόθηκε η απάντηση ότι «η αλήθεια αυτή αποδεικνύεται από τα θαύματα που ο άγιος επιτελεί στο ναό καθημερινά, θεραπείες κ.ά.». Θα πρέπει λοιπόν να αποτελούσε μεγάλο προσκύνημα, όχι μόνο για ντόπιους μα και για ξένους προσκυνητές.

Η σημασία του σαν ιερό προσκύνημα επαυξήθηκε σήμερα, μετά την ανεύρεση, στις 23 Νοεμβρίου 1972 (κατά τη διάρκεια εργασιών ανακαίνισης του ναού), μέρους των λειψάνων του αγίου βαθιά κάτω από την αγία Τράπεζα, μέσα σε μαρμάρινη λάρνακα.

Οικία του Διονύσου

Ο διάκοσμος των ψηφιδωτών και οι μυθολογικές συνθέσεις είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της αναστηλωμένης αυτής ρωμαϊκής έπαυλης, η οποία χρονολογείται από τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. Η έπαυλη ονομάζεται «Οικία του Διονύσου» χάρη στις πολλές αναπαραστάσεις του Διονύσου, του θεού του κρασιού. Ανήκε πιθανότατα σε κάποιο μέλος της ρωμαϊκής κυβερνητικής τάξης ή σε κάποιον πλούσιο κάτοικο της Πάφου.

Η Έπαυλη του Θησέα

Τα ψηφιδωτά της Έπαυλης του Θησέα βρίσκονται κοντά στην Οικία του Διονύσου και χρονολογούνται από τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. Ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τον εξαιρετικού ενδιαφέροντος γεωμετρικό διάκοσμο καθώς και μυθολογικές αναπαραστάσεις. Αξίζει κανείς να δει τα ψηφιδωτά που απεικονίζουν τον Θησέα να σκοτώνει τον Μινώταυρο και τη γέννηση του Αχιλλέα.

Έπαυλη του Αιώνα

Τα ψηφιδωτά της Έπαυλης του Αιώνα χρονολογούνται από τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. και βρίσκονται κοντά στα ψηφιδωτά του Διονύσου και του Θησέα. Οι πέντε σκηνές της μυθολογίας που αξίζει κανείς να δει είναι εκείνες που αναπαριστούν το λουτρό του Διονύσου, τη Λήδα και τον Κύκνο, το διαγωνισμό ομορφιάς μεταξύ της Κασσιόπειας και των Νηρηίδων, τον Απόλλωνα και το Μαρσύα και, τέλος, τη θριαμβευτική πομπή του Διονύσου

Οικία του Ορφέα

Τα ψηφιδωτά της έπαυλης αυτής ανήκουν στον τρίτο αιώνα μ.Χ. και βρίσκονται δυτικά της Έπαυλης του Θησέα. Υπάρχουν τρεις αναπαραστάσεις της μυθολογίας που αξίζει κανείς να δει και είναι εκείνες που απεικονίζουν τον Ορφέα με τη λύρα του, τον Ηρακλή και το λιοντάρι της Νεμέας και την Αμαζόνα.

Το Άγαλμα της Ελευθερίας συμβολίζει τον αγώνα της Κύπρου για ανεξαρτησία από τη Βρετανία

Φυλακισμένα Μνήματα

Είναι  η ονομασία ενός κοιμητηρίου το οποίο βρίσκεται στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας όπου οι Βρετανοί έθαβαν τους απαγχονιζόμενους κατά την διάρκεια του ενωτικού απελευθερωτικού αγώνα του 1955-1959 για την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Άγγλους, και την Ένωση της με την κυρίως Ελλάδα. Αποτελεί ένα από τα ιερότερα μνημεία του αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού για την Ένωσή του με την μητέρα Ελλάδα.Το κοιμητήριο κατασκευάστηκε από τους Βρετανούς επί κυβερνήτη Τζων Χάρντιγκ. Σχεδιάστηκε σαν ένας περιτοιχισμένος μικρός χώρος δίπλα από τα κελιά των μελλοθανάτων και την αγχόνη. Έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Φυλακισμένα Μνήματα».Οι Βρετανοί αποφάσισαν να θάβουν εκεί όσους εκτελούνταν για την δράση τους στον απελευθερωτικό αγώνα όπως και ηγετικές μορφές της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.) που σκοτώνονταν σε μάχες για να μη μετατρέπονται οι κηδείες τους σε μαζικά συλλαλητήρια και μαχητικές διαδηλώσεις.Στα Φυλακισμένα Μνήματα είναι θαμμένοι δεκατρείς αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., από τους οποίους οι εννιά εκτελέστηκαν με απαγχονισμό στις φυλακές, τρεις έπεσαν στο πεδίο της μάχης και ένας πέθανε σε στρατιωτικό νοσοκομείο, μετά τον τραυματισμό του σε μάχη.Η κηδεία γινόταν αμέσως μετά τον απαγχονισμό. Μοναδική παρουσία ήταν εκείνη του ιερέα των φυλακών που έψαλλε τη νεκρώσιμη ακολουθία έξω από την κλειστή είσοδο του κοιμητηρίου. Ύστερα οι Βρετανοί τους έθαβαν, χωρίς να παρευρίσκεται κανένας συγγενής των νεκρών ή άλλος Ελληνοκύπριος. Οι συγγενείς των νεκρών μπόρεσαν να επισκεφθούν τους τάφους μόνο μετά το τέλος του αγώνα.