Γράφουν οι μαθήτριες της Β Γυμνασίου Βαρσαμοπούλου Ευδοξία και Γρίδα Άννα

   Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι καλικάντζαροι εμφανίζονται το Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου – 6 Ιανουαρίου) για να κάνουν σκανταλιές και να πειράξουν τους ανθρώπους.

   Οι Καλικάντζαροι είναι δαιμονικά πλάσματα της λαϊκής φαντασίας, σύμφωνα με την οποία είναι άσχημοι, τερατόμορφοι, αχτένιστοι, βρόμικοι, με το ένα χέρι μικρό και το άλλο τεράστιο ή με ένα πόδι ζώου. Οι καλικάντζαροι κάθονται όλο το χρόνο στα έγκατα της Γης (στον «Κάτω Κόσμο» και τον «Άδη») και με τσεκούρια προσπαθούν να κόψουν το δέντρο που την κρατάει ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή με τα δόντια τους κατατρώγουν τους στύλους που κρατάνε τη Γη. Και όταν η Γη κοντεύει να πέσει, ανεβαίνουν στον πάνω κόσμο, την παραμονή των Χριστουγέννων για να μην τους πλακώσει και αρχίζουν να κάνουν τον βίο των ανθρώπων αβίωτο. Όμως ο Χριστός, που εν τω μεταξύ έχει γεννηθεί, ξαναφτιάχνει το δέντρο και όταν οι καλικάντζαροι διωγμένοι από τον αγιασμό των υδάτων επιστρέφουν στα έγκατα της Γης, αρχίζουν και πάλι από την αρχή.

   Λέγεται ότι έρχονται πάνω στη γη από σπηλιές, τούνελ, ποτάμια, καταβόθρες και τις μυρμηγκοφωλιές. Ο λόγος που έρχονται τα Χριστούγεννα και φεύγουν τα Θεοφάνεια, είναι γιατί ,όταν ο Χριστός γεννήθηκε, ήταν αβάφτιστος ,οπότε με την βάπτισή του τα Θεοφάνεια, ξορκίζεται κάθε κακό και δαιμονικό πνεύμα και τα μικρά αυτά διαβολάκια επιστρέφουν πίσω στο κάτω κόσμο. Εμφανίζονται σε ανθρώπους, συνήθως  στην ύπαιθρο και μπορεί ενίοτε να πάρουν και μορφές ζώων. Μπαίνουν στα σπίτια από τυχόν ανοιχτά παράθυρα και καμινάδες ηχηρά και αρχίζουν να καταστρέφουν ή ακόμα και να κλέβουν αντικείμενα στο διάβα τους. Μιας και είναι πεινασμένοι, σε πολλές μαρτυρίες, τρώνε ότι βρουν μπροστά τους με ιδιαίτερη προτίμηση στο χοιρινό κρέας.

   Ο μύθος των Καλικάντζαρων είναι μία από τις πιο γνωστές Χριστουγεννιάτικες ιστορίες που δεν έχει ξεθωριάσει παρά το πέρασμα των χρόνων.