Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς, (1) Μαρούλα Κλιάφα

Σε αυτό το άρθρο σας παρουσιάζουμε μια άσκηση δημιουργικής γραφής που αφορά σε ένα γράμμα που στέλνει η Βερόνικα στη φίλη της, την Ελένη, για να της πει, τι επακολούθησε στο αμέσως επόμενο διάστημα. Τις επιστολές έγραψαν οι μαθήτριες του Α2, Τσούτση Γιώτα και Ταμαρέση Χριστίνα.

 

Το σχολικό κείμενο από την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη «Διαδραστικά Σχολικά Βιβλία» είναι το εξής:

«Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς«, Μ. Κλιάφα

 

                                                                                          10 Μάρτιου 2022

Αγαπημένη μου Ελένη,

Σου ξαναγράφω μετά από τρεις μήνες, για να σου πω τα νέα μου. Δυστυχώς τα πράγματα δεν έχουν βελτιωθεί αρκετά. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας συνεχίζουν να φέρονται απέναντί μας ψυχρά, να κάνουν αρνητικά σχόλια και κάποιες φορές να μας επιτίθενται και φραστικά. Λόγια όπως «φύγετε από τη χώρα μας», » εσείς δεν ανήκετε εδώ«, «είστε ανεπιθύμητοι«, μπορώ να πω ότι τα έχω συνηθίσει, όμως εξακολουθώ να μην τα καταλαβαίνω.

Άραγε καταλαβαίνουν οι γείτονές μας πόσο βαθιά μας πληγώνουν; Καταλαβαίνουν ότι η καταγωγή κάποιου, το χρώμα του, το θρήσκευμα του δεν τον κάνουν διαφορετικό, ότι δεν του δίνει περισσότερα δικαιώματα, δεν τον κάνουν ανώτερο; Όλοι άνθρωποι είμαστε και αξίζουμε μία ζωή με αξιοπρέπεια, με όνειρα, με τις μικροχαρές της καθημερινότητας.

Για μας όμως η καθημερινότητα γίνεται ένας ανηφορικός δρόμος, ένας αγώνας που πρέπει να δίνουμε, ώστε να μην μας επηρεάζουν οι δυσάρεστες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, να κρατούμε την αισιοδοξία μας και να ελπίζουμε ότι όλο αυτό είναι ένα άσχημο όνειρο θα λήξει γρήγορα.

Ελένη, θέλω να ξέρεις ότι προσπαθώ να μην απογοητεύομαι και να μένω ανεπηρέαστη από τις αρνητικές καταστάσεις που βιώνω. Η φιλία σου είναι ένα βάλσαμο για μένα και μου προσφέρει δύναμη και ελπίδα. Περιμένω να ακούσω σύντομα νέα σου. Αλήθεια, τι έγινε με τον αγώνα μπάσκετ που έπαιζες;

Πολλά φιλιά

Βερόνικα

11 Μάρτιου 2022

Αγαπημένη μου Ελένη,

Το γράμμα σου μου ανέβασε πολύ την ψυχολογία! Τελικά, είχες δίκιο! Πέρασε ήδη ένας μήνας από την τελευταία φορά που σου έγραψα κι όλα δείχνουν να έχουν πάρει το δρόμο τους. Όλοι έχουμε προσαρμοστεί στο νέο μας περιβάλλον, και εμείς και οι γείτονές μας!

Ναι, όσο παράξενο και να σου φαίνεται, οι σχέσεις μας με τους ενοίκους της πολυκατοικίας έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Προφανώς κατάλαβαν ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε κάτι μαζί τους, ότι είμαστε φιλήσυχοι άνθρωποι και ότι δεν κινδυνεύουν από μας. Σταμάτησαν να μας κάνουν ρατσιστικά σχόλια και να μας βλέπουν με μισό μάτι.

Να φανταστείς τις προάλλες ο διαχειριστής πρότεινε στη μητέρα μου να αναλάβει την καθαριότητα της πολυκατοικίας, με το αζημίωτο βέβαια! Η εξέλιξη αυτή πράγματι μας ξάφνιασε, ευχάριστα αυτή τη φορά. Στο μεταξύ εγώ και ο αδερφός μου έχουμε γνωρίσει νέους φίλους στο καινούργιο μας σχολείο και μάλιστα με δύο από αυτούς έχουμε αναπτύξει πιο στενές σχέσεις, καθώς μένουν στα πάνω διαμερίσματα και μπορούμε να βρισκόμαστε πιο συχνά.

Ελένη, θέλω να μοιραστώ μαζί σου τη μεγάλη μου χαρά για αυτή την εξέλιξη. Όλα κυλούν, όπως τα φαντάστηκα. Νιώθω αισιόδοξη και είμαι σίγουρη ότι το μέλλον μου επιφυλάσσει μόνο ευχάριστες εμπειρίες. Θα “θελα πολύ να συναντηθούμε, να έρθω σε έναν αγώνα μπάσκετ που παίζεις. Είμαι σίγουρη ότι θα το καταφέρουμε και αυτό. Περιμένω νέα σου σύντομα!

Σε φιλώ

Βερόνικα