Η εφηβεία του Covid και του εγκλεισμού (Σταυρούλα Γκιώνη)

Ζώντας την εφηβεία του Covid και του εγκλεισμού

παρατηρήσεις από τη Σταυρούλα Γκιώνη

 

Η εφηβεία είναι ούτως ή άλλως, εκ των πραγμάτων, μια δύσκολη περίοδος στη ζωή ενός παιδιού. Αυτό συμβαίνει γιατί σε αυτή τη φάση της ζωής του είναι υποχρεωμένο να πάρει κάποιες αποφάσεις για το μέλλον του, αλλά και να ανακαλύψει τον εαυτό του.

Όμως ο εγκλεισμός  και η καραντίνα  λόγω Covid ήρθαν «αντιμέτωπα» με την περίοδο της εφηβείας και τους νέους. Ο έφηβος σε αυτή τη  φάση της ζωής του και των ανησυχιών του δεν μπορεί να συμβιβαστεί με αυτόν τον τρόπο ζωής, διότι είναι γνώρισμα και αίτημα της ηλικίας του να μην εγκλωβίζεται μέσα σε έναν χώρο, γιατί αυτό δεν θα του επιτρέπει να κάνει πράγματα για τους άλλους και για τον εαυτό του. Από τη μια η αγωνία για τη νόσηση από κορωνοϊό, από την άλλη τα μεγάλα διαστήματα εγκλεισμού,  οδήγησαν σε ψυχολογικά προβλήματα αλλά και συγκρούσεις ανάμεσα στους εφήβους και τους γονείς τους ή το ευρύτερο περιβάλλον τους. Σαν έφηβη νομίζω πως είναι απόλυτα λογική η αντίδραση του εφήβου απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, γιατί η επίδραση του εγκλεισμού στον ίδιο τον  έφηβο ήταν μεγάλη. Και τα σημάδια της δεν ξέρω αν θα φύγουν ποτέ…

Ξαφνικά  ο έφηβος άρχισε να καταλαβαίνει πως η ζωή που είχε αλλάξει και άρχισε να νιώθει ότι ασφυκτιά… Η ζωή του έγινε  ανούσια · ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, με συντροφιά την τεχνολογία – και όχι τα αγαπημένα του πρόσωπα – παρόλο που ήρθε περισσότερο κοντά με την οικογένειά του. Μηνύματα στο 33033 για να βγει έξω, κωδικοί δραστηριοτήτων, μάσκες στο πρόσωπο, έλεγχοι σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους, ταυτότητες, υπολογισμός χρόνου και αποστάσεων. Ποτέ άλλοτε δεν είχε καν σκεφτεί τέτοιες καταστάσεις!

person in a cage            Ταυτόχρονα, αυτός ο εγκλεισμός δημιούργησε στον έφηβο το λεγόμενο παθολογικό άγχος λόγω των εξετάσεων. Ο έφηβος έχασε το καταφύγιό του, το σχολείο του! Αρχικά τα σχολεία έκλεισαν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και  μετά ακολούθησε η εκπαίδευση εξ αποστάσεως. Η αρχική χαρά για τις διακοπές διαρκείας έδωσε τη θέση της στην αμηχανία και την ανησυχία. Όλα τόσο  πρωτόγνωρα, τόσο αλλόκοτα! Η τηλεκπαίδευση πάλι , όσο να ’ναι, δεν είναι τελικά και ο καλύτερος τρόπος διδασκαλίας για ένα παιδί, πόσο μάλλον για τον μαθητή που δίνει πανελλαδικές εξετάσεις, με απότελεσμα ο ίδιος να υπολειτουργεί και να μην  μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των μαθημάτων εξ αποστάσεως. Αλλά και των άλλων τάξεων οι μαθητές δυσκολεύτηκαν πολύ: άλλοτε τεχνικά προβλήματα, άλλοτε η μονοτονία του δωματίου, άλλοτε η μοναξιά. Και εκείνες οι πλατφόρμες … άντε να τις μάθεις… Κι άλλη οθόνη…Έτσι, ενισχύθηκε το άγχος για την επίτευξη του στόχου τους, κάτι που κάποιες φορές έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα, ανία και παραίτηση. Ακόμα και όσοι μαθητές δεν γράψαμε εξετάσεις, τελικά ζημιωθήκαμε πολύ σε γνώση.

Και πάλι, όμως, το χειρότερο είναι ότι νιώσαμε «φυλακισμένοι», διότι η εφηβεία είναι μια ηλικιακή περίοδος μέσα στην οποία μας είναι απαραίτητο να αναπτύσσουμε τις σχέσεις με φίλους και γονείς, ώστε να ανακαλύψουμε τις δεξιότητες και τα ταλέντα μας, κάτι που ήταν αδύνατο για εμάς, αφού αδρανοποιηθήκαμε και η μόνη μας ενασχόληση ήταν η τεχνολογία και το «ηλεκτρονικό» μάθημα και διάβασμα -όσο αυτό έγινε δυνατό. Η χρήση του Διαδικτύου στην  περίοδο της πανδημίας  έγινε «κτήμα » των εφήβων, έφερε, όμως, μαζί της και πολλές άσχημες εμπειρίες ή δυσάρεστα περιστατικά εξαιτίας των κινδύνων που πάντα εγκυμονεί.

 

 

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης