Επιβιώνουμε και Συνυπάρχουμε με την απώλεια…
μια εξομολόγηση από την Ιωάννα Ελευθερίου
_______________________________________________________________________________________
Όλα είναι παγωμένα και, όσο ο καιρός περνά, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα στον κόσμο. Τι κι αν έχασε η ομάδα το πρωτάθλημα; Τι κι αν έφυγε ο αγαπημένος σου παίκτης από το ριάλιτι που παρακολουθείς με μανία;
Κάθε μέρα, μέρα με τη μέρα, φεύγουν όλο και περισσότερες ζωές από αυτόν τον κόσμο και πάνε κάπου μακρυά, κάπου που δεν τους βλέπουμε, κάπου που μας βλέπουν μόνο εκείνοι, κάπου ψηλά… Άνθρωποι , που πριν μια ώρα ήσαστε μαζί και κανονίζατε το απογευματινό πρόγραμμα , τώρα πια δεν υπάρχουν. Άνθρωποι που πολεμούν για τη ζωή τους,
τελικά ηττώνται και μας εγκαταλείπουν… πηγαίνουν κάπου αλλού. Κανείς δεν ξέρει πού , πότε και γιατί.
Το «γιατί» είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απάντηση και το μόνο που προκαλεί είναι πόνο , θλίψη και φόβο σε αυτούς που χάνουν τους αγαπημένους τους. Γιατί νέοι άνθρωποι φεύγουν τόσο άδικα…τόσο σκληρά; Γιατί μια αρρώστια μπορεί να νικήσει κάποιον ανήμπορο; Γιατί να υπάρχει ο πόλεμος και να χάνονται οι άνθρωποι αγωνιζόμενοι για την ελευθερία τους; Γιατί να υπάρχουν πιθανοί «γονείς» δολοφόνοι εκεί έξω, που μπορούν με τόση άνεση να αφαιρέσουν τη ζωή που οι ίδιοι χάρισαν στον κόσμο ετούτο; (…)
Την ημέρα τα πράγματα δεν φαίνονται τόσο δύσκολα, είναι λιγότερο επώδυνα, όταν όμως πέσει το σκοτάδι, όταν η πόρτα πίσω μας κλείσει, όλα έχουν ανατραπεί…
Σκέψεις ταλανίζουν τον ανθρώπινο νου και δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Συνεχώς το μυαλό βρίσκεται σε σύγχυση και όλα είναι ανεξέλεγκτα. Το σκοτάδι είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Έρχεται αθόρυβα να σε γεμίσει με άγρια συναισθήματα που δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμα. Έρχεται να σε φέρει αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα που ποτέ δεν θα αποδεχτείς… Γιατί πώς μια μάνα μπορεί να αποδεχτεί τον χαμό του σπλάχνου της; Δεν μπορεί … μόνο μαθαίνει να ζει με αυτό. Κοιμάται και ξυπνάει με τη έγνοια στο παιδί της, που τόσο μικρό μεταμορφώθηκε σε Άγγελο και ανέβηκε στους ουρανούς … Ίσως αυτό που θέλει είναι να πάει να το συναντήσει, να του δώσει αυτή την αγκαλιά που μόνο οι μάνες έχουν και που μόνο τα παιδιά νιώθουν. Ίσως να θέλει να του πει όλα όσα δεν του είπε τον καιρό που ήταν μαζί , ο ένας δίπλα στον άλλον. Ίσως να νιώθει πως φταίει …όμως ό,τι κι αν σκέφτεται μέσα στο μαύρο και βαρύ πέπλο της νύχτας, τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Τίποτα δεν μπορεί να φέρει κανέναν πίσω στη ζωή. Και αυτή είναι η πιο σκληρή αλήθεια!
Οι άνθρωποι φεύγουν…και το μόνο που μένει είναι η απορία που κλονίζει τις ζωές όλων.
Ας κλείσουμε, λοιπόν, τα μάτια μας κι ας δούμε τον κόσμο όπως εμείς θελουμε, με ανθρώπους αγαπημένους, που ίσως δεν είναι κοντά μας, ωστόσο, πάντα, όπου κι αν είμαστε, θα θυμόμαστε το τρυφερό τους χάδι , τη ζέστη τους αγκαλιά και τις ωραίες στιγμές που μένουν χαραγμένες μέσα μας, αιώνια………….
