Και μετά τον ρατσισμό; (Παναγιώτης Κουτσιούρης)

Και μετά τον ρατσισμό; Και μετά τον ρατσισμό;;;                         

γράφει ο Παναγιώτης Κουτσιούρης

Όλοι μας μπορούμε να αναφέρουμε ένα άτομο το οποίο ανήκει στον κοινωνικό μας περίγυρο και το οποίο έχει εκφράσει ρατσιστικές απόψεις που επηρεάζουν τη συμπεριφορά του πάνω στη διαφορετικότητα, και πολλές φορές καλούμαστε από αυτά τα άτομα να τοποθετηθούμε σε τέτοιου είδους ζητήματα. «Οι μετανάστες μάς πήραν τις δουλειές», «Πού θέλει να πάει τώρα, ανάπηρος άνθρωπος;», «Καλά, με τόσα κιλά και περιμένει να βρει δουλειά;», «Από ξανθιά δεν περίμενα κάτι έξυπνο…», «Θέλει και να σπουδάσει, εδώ δεν έχει ευρώ στην τσέπη!», «Δεν φτάνει που τους βάλαμε στη χώρα, θέλουν και θέση στο λεωφορείο!». Πόσες ανάλογες εκφράσεις δεν μας έρχονται στο μυαλό, μέσα από την καθημερινή πραγματικότητα! Πόσες φορές δεν έχω έρθει σε δύσκολη θέση, γιατί πρέπει να σχολιάσω θετικά τέτοια λόγια – αυτό περιμένουν αυτοί που τα ξεστομίζουν – αλλά δεν μπορώ. Αναλογιζόμαστε ποτέ τι είδους κόσμο χτίζουμε πάνω σε τέτοιες ιδέες; Μάλλον τελικά το πιο ουσιαστικό είναι να γνωρίζουμε  τις συνέπειες του πολυδιάστατου αυτού φαινομένου, του ρατσισμού, ώστε να μπορούμε να εκφράσουμε μια ορθότερη άποψη και να συμπεριφερόμαστε ορθότερα στα άτομα και στο κοινωνικό σύνολο. Δεν νομίζω ότι βλέπω άλλη λύση…

Σημαντική, κυρίως, είναι η ψυχική οδύνη που βιώνουν τα άτομα στα οποία ασκείται ο ρατσισμός, η οποία διοχετεύεται στο κοινωνικό σύνολο διαταράσσοντας την κοινωνική συνοχή. Τα προβλήματα από μια τέτοια καταπίεση αρχίζουν με την απομόνωση αυτού του ατόμου, η οποία σταδιακά προκαλεί κατάθλιψη και οδηγεί το άτομο σε ψυχικό αδιέξοδο, με απροσδιόριστα αποτελέσματα, που μπορεί να αφορούν σε ακόμα μεγαλύτερες Και μετά τον ρατσισμό;1ακρότητες (κλοπές, χρήση ουσιών, βιαιοπραγία, φόνος). Εκτός αυτού, τα άτομα που βλέπουν περιστατικά τέτοιου είδους να συμβαίνουν μπροστά τους, προβληματίζονται για το πώς πρέπει να φερθούν, και είτε επικρίνουν αυτές τις συμπεριφορές είτε τις ενθαρρύνουν, άμεσα ή έμμεσα, σιωπώντας και μην αντιδρώντας. Έτσι, επικρατεί μέσα τους μίσος, φθόνος, φόβος, ανασφάλεια. Το ίδιο βασανίζεται και ο θύτης. Η τόνωση του «εγώ» δεν διαρκεί παρά όσο διαρκεί και η ρατσιστική πράξη, αλλά μετά η ανασφάλεια και η ανάγκη επιβεβαίωσης επιστρέφουν πιο δυνατές και απαιτητικές για περισσότερη βία. Και να, ο φαύλος κύκλος!

Όλα τα παραπάνω ανοίγουν τον δρόμο για τις συνέπειες του ρατσισμού σε κοινωνικό επίπεδο, αφού η κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνύπαρξη ατόμων. Άρα άτομα που νοσούν, λειτουργούν σαν τα άρρωστα κύτταρα σε έναν οργανισμό: μολύνουν, αποδυναμώνουν, σταδιακά καταστρέφουν και οδηγούν στον θάνατο. Οι δεσμοί σπάζουν και η συμβίωση «τορπιλίζεται». Ο ρατσισμός εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, αφού γίνεται διάκριση του ατόμου με βάση το χρώμα, την καταγωγή ή την οικονομική του κατάσταση, και όχι με βάση τις αξίες ή τις δεξιότητές του, για παράδειγμα σε ένα επάγγελμα. Ενώ υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες με άριστα όμοιο τρόπο με τους γηγενείς, παραμερίζονται από τον αθέμιτο ανταγωνισμό που υποθάλπεται ανάμεσα στη φυλή τους και σε κάποια «ανώτερη» φυλή. Πάρα πολλές φορές οι «ξένοι» απορρίπτονται από θέσεις εργασίας ή και, αν προτιμηθούν και προσληφθούν, εργάζονται με άνισους όρους συγκριτικά με τους ντόπιους. Η κοινωνία των διακρίσεων δεν έχει μέλλον, γιατί είναι βυθισμένη στο ψέμα και την υποκρισία.

Ελπίζω να έθιξα κάποιες ουσιώδεις πτυχές που αφορούν στις συνέπειες του ρατσισμού, και να αντιληφθούμε όλοι – όσο είναι καιρός – πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα. Κάθε φορά που εκτυλίσσεται μπροστά μας ένα περιστατικό ρατσισμού, όποιας μορφής και να είναι, πρέπει να μας βρίσκει ενήμερους και συνειδητοποιημένους. Εύχομαι να έρθει εκείνη η στιγμή που όλοι θα κατορθώσουμε, ξεπερνώντας πάθη και αδυναμίες μας, να φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να φέρονται οι άλλοι σ’ εμάς.

 racism

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης