μια εξομολόγηση από την Ιωάννα Ελευθερίου
Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός για τον άνθρωπο.
Μήπως, όμως, μπορεί να αποδειχθεί ο χειρότερος εχθρός του;
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και θα περάσουν πολλοί ακόμη μέχρι να ανταμώσουμε ξανά.
Πώς είναι τα πράγματα εκεί πάνω; (Ναι, και στις δυο μιλάω.) Σίγουρα θα είναι καλά…Τίποτα κοντά στον Θεό δεν πάει στραβά.
Εδώ κάτω οι πληγές είναι βαθιές και ρέουν συνεχώς θλίψη και πόνο δίχως σταματημό. Μπορεί να φαίνεται πως ξεχνάμε αλλά…, τίποτε δε σβήνει.
Τα παιδιά είναι καλά. Η μικρή ζητά απεγνωσμένα το σπιτικό μας… Λέει πως μόνο στο δικό μας σπίτι μπορεί να κλείσει τα μάτια της και να δει τη μαμά της ζωντανή, στην άκρη του κρεβατιού, να την κοιτά με αυτά τα ωραία μάτια που μπορούν ίσα-ίσα να φανούν από τις πυκνές κόκκινες μπούκλες της. Εμένα ακόμα δεν έχει έρθει στα όνειρά μου, αλλά μου αρκεί το άκουσμα πως είναι γύρω μου και με προστατεύει, όπως έκανε πάντα. «Θωράκισε τον εαυτό σου και την ευαισθησία σου.» Έτσι μου είχε πει πριν φύγει. Τελικά δεν ξέρω αν το καταφέρνω…
Για άλλους η απουσία έχει μετατραπεί σε μοναξιά και σκέψεις. Δεν βγαίνουν πολλά λόγια από το στόμα του, ούτε χαρές. Μόνο δάκρυα ξεπροβάλλουν που και που από τα γαλάζια μάτια του, καθώς το κεφάλι γέρνει μπροστά και έχει για στήριγμα το γερασμένο χέρι. Τα δάκρυα που πέφτουν σαν στάλες που φέρνουν τη μπόρα, έχουν τη λάμψη από τον πόνο που κυριαρχεί μέσα του και την αγανάκτηση που έφυγε μακρυά το άλλο του μισό. Πέφτουν αργά, βασανιστικά, πρώτα στα κόκκινα μάγουλα και έπειτα στα ξερά χείλη – για να δώσουν μια γεύση διαφορετική από αυτή της πίκρας.
Ψάχνω με μανία να καταλάβω τι πραγματικά ο χρόνος «κατέχει», όμως, όλα μέσα σε μια στιγμή συγκρούονται και το μόνο που επικρατεί είναι το χάος.
Ένα πράγμα έχω αντιληφθεί αυτόν τον καιρό. Οι άνθρωποι που συνεχώς μάχονται με τη δυστυχία, τη συνηθίζουν και την κάνουν «φίλη» τους. Μαθαίνουν να ζουν με αυτή και ίσως να της δίνουν κι άλλο όνομα, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν μέσα σε αυτό που ονομάζεται «ζωή»…
