ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΓΙΑΓΙΑ;

Το τανκ την ώρα που μπαίνει στο Πολυτεχνείο

Η  Στέλλα Παπούλια, φαρμακοποιός περιγράφει στη Στέλλα Δριβαλιάρη, μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου και εγγονή της  πώς βοήθησε με τον άντρα της τους τραυματίες το βράδυ που το τανκ εισέβαλε στο Πολυτεχνείο.

 

  • Μπορείς να μου πεις μερικά λόγια για την περίοδο της δικτατορίας;

 

            Η δικτατορία με βρήκε φοιτήτρια του Φαρμακευτικού τμήματος που ανήκε τότε στη Φυσικομαθηματική σχολή. Και το λέω αυτό, γιατί ήταν μια σχολή μαζική, όπου η νεολαία Λαμπράκη και η ΕΔΑ είχαν μεγάλη δράση.

Παρότι Απρίλης, τον ουρανό μας τον σκέπασε ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο. Σκορπιστήκαμε… άλλοι κρυμμένοι στα σπίτια τους, άλλοι σε φίλους και γνωστούς. Φόβος… φόβος παντού! Τα γελαστά μας πρόσωπα είχαν γίνει σκυθρωπά.

Περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, και η ζωή μας άρχισε να γεμίζει μυστικά. Φυλακίσεις, εξορίες φίλων και συμφοιτητών, διορισμένοι καθηγητές στις σχολές από την Χούντα και τρόμος μήπως είμαστε οι επόμενοι… Ο χαφιές, ο θυρωρός, ο περιπτεράς που θα μας κάρφωνε, το ραδιόφωνο σιγανά, όταν ακούγαμε Ντόιτσε Βέλε… είχαμε γεμίσει καχυποψία…

Εν πάση περιπτώσει, το 1970 πήρα το πτυχίο μου, το ‘71 την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και τον Φεβρουάριο του ‘72 άνοιξα το φαρμακείο μου στο Γουδί. Στο μεταξύ παντρεύτηκα και τον παππού σου (Άγγελο Παπούλια, γιατρό) που είχε μόλις γυρίσει από τη Σίκινο, τόπο εξορίας, όπου έκανε το αγροτικό του.

Ελαιογραφία, 1975 Λουλούδια στην πύλη του Πολυτεχνείου

Ελαιογραφία, 1975
Λουλούδια στην πύλη του Πολυτεχνείου

 

  • Πόσων ετών ήσουν όταν πραγματοποιήθηκε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και πού έμενες τότε;

 

Ήμουνα 29 χρονών και έμενα στο ίδιο σπίτι που μένω και τώρα, στου Ζωγράφου.

 

  • Γνωρίζω, γιαγιά, πως κατέβηκες εκείνη τη βραδιά στο Πολυτεχνείο. Μπορείς να μου περιγράψεις την κατάσταση που επικρατούσε;

 

Το βράδυ της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου αφού κλείσαμε με τον Άγγελο    το φαρμακείο, γυρίσαμε σπίτι και βάλαμε το ραδιόφωνο.

-Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

-Έχουμε τραυματίες!

-Χρειαζόμαστε φάρμακα!

-Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς…

Χωρίς δεύτερη σκέψη γυρίσαμε πίσω στο φαρμακείο, πήραμε υγειονομικό υλικό και με τα πόδια ξεκινήσαμε για το Πολυτεχνείο, φυσικά από   παράδρομους και όχι από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Καθώς πλησιάζαμε, η μυρωδιά του καμένου ήταν έντονη, η ατμόσφαιρα αποπνιχτική, οδοφράγματα       και φωτιές στους δρόμους…  Ήταν αδύνατο να μπούμε μέσα κι έτσι, αργά τη νύχτα, πήγαμε στην Πολυκλινική στην οδό Πειραιώς, το νοσοκομείο όπου      δούλευε ο παππούς σου.

Το τανκ είχε μπει, η πόρτα είχε πέσει! Κόσμος αλλόφρων πλημμύρισε το   νοσοκομείο, οι διάδρομοι γέμισαν τραυματίες κι εμείς προσπαθούσαμε να κάνουμε ότι μπορούσαμε για να βοηθήσουμε! Ούρλιαζαν οι σειρήνες! Άκουγες        από παντού «βοήθεια!… βοήθεια!» Πόσο αίμα έπρεπε ακόμα να χυθεί;

Ξημερώματα με ένα ταξί επιστρέψαμε σπίτι. Είχε κοπεί η ανάσα μου πια… Έρημοι δρόμοι… Μια φωτοβολίδα έσκασε μπροστά μας! «Είμαστε ανήμποροι…»,  είπα.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης