Momentos, ταινία μικρού μήκους, 2010, Νούνο Ρότσα

Momentos

Περίληψη ταινίας

Ο πρωταγωνιστής ζει στους δρόμους. Και τότε, ξαφνικά, αλλάζει η ζωή του, γιατί βλέπει σε οθόνη καταστήματος δίπλα στο πεζοδρόμιο που ζει σκηνές από την προσωπική του ζωή. Ξαφνικά εμφανίζονται η γυναίκα και η κόρη του, που είχαν βάλει το βίντεο να παίζει και με αυτόν τον τρόπο επανασυνδέονται.

Δημιουργική Δραστηριότητα

Οι μαθητές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και επένδυσαν την ιστορία με τη φωνή του ήρωα (τεχνική voice over).

H πρώτη ομάδα παρουσίασε τα παρελθοντικά γεγονότα της ζωής του, (τόπος κατοικίας, επάγγελμα, οικογένεια, λόγος που κατέληξε άστεγος). Η δεύτερη ομάδα αναφέρθηκε στο παρόν της ιστορίας και στα συναισθήματα του ήρωα ως άστεγου. Ακολουθεί το κείμενο που δημιούργησε η 1η ομάδα.

Ας πάρω τη θέση μου σ’ αυτό το πεζοδρόμιο. Άλλωστε το μοιράζομαι συχνά-πυκνά με άλλους άστεγους της περιοχής. Μου αρέσει η συγκεκριμένη γωνιά! Δεν έχει τα ενοχλητικά φώτα της πόλης. Κάποτε σύχναζα στους κεντρικούς δρόμους της, με την κίνηση και τα φωταγωγημένα πολυκαταστήματα. Τώρα, όλα αυτά μου είναι τόσο ξένα και μακρινά!

Η απόσταση που διένυα καθημερινά από τη δουλεία μέχρι το σπίτι ήταν αρκετά μεγάλη. Πώς άλλωστε, αφού ζούσαμε στα προάστια. Είχαμε έναν μεγάλο κήπο με πεύκα και μια αιώρα, στην οποία κουνιούνταν με τις ώρες η μικρή μου, Άννα. Η Άννα μου… Πόσο θα έχει αλλάξει τώρα! Μοιάζει ακόμα με εκείνο το ξανθό κοριτσάκι με τις φακίδες; Μάλλον όχι! Σίγουρα όμως θα εξακολουθεί να έχει πολλά κοινά με τη μάνα της, την Αναστασία μου!

Θυμάμαι ακόμη σαν να ήταν χτες την παλιά μου ζωή! Μπορεί να γύριζα σχεδόν πάντα κουρασμένος από τη δουλεία, αλλά ανυπομονούσα να επιστρέψω στο σπίτι. Στην εταιρεία πληροφορικής είχα μια θέση ευθύνης, με πολλές υποχρεώσεις και απαιτήσεις. Όμως τα βράδια μας με τα κορίτσια μου ήταν γεμάτα γέλια, ιστορίες και παιχνίδια! Όπως και οι εκδρομές μας στην εξοχή ή τα καλοκαίρια μας στην παραλία.

Και μετά… όλα άλλαξαν…

Μια σειρά από κακές αποφάσεις και επιλογές στον τομέα των επενδύσεων που διαχειριζόμουν και μια αποτυχημένη προσπάθεια να αναστρέψω το εις βάρος μου κλίμα, δεν στάθηκαν αρκετά, για να απομακρύνω τα μαύρα σύννεφα, που είχαν συσσωρευτεί. Έπεσα σε δυσμένεια! Έχασα τη θέση μου στην εταιρεία. Αναζήτησα αλλού δουλεία, αλλά βρήκα όλες τις πόρτες κλειστές! Προσπάθησα να το παλέψω, αλλά όσο περισσότερο προσπαθούσα, τόσο πιο βαθιά βούλιαζα. Η πίεση ήταν αφόρητη. Άρχισα να απομακρύνομαι από την οικογένειά μου. Οι καβγάδες με την Αναστασία έγιναν συχνοί, η επικοινωνία μας χάθηκε!

Ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν για την αποτυχία μου, για την ανικανότητά μου να τους προσφέρω αυτά που τους άξιζαν. Η αίσθηση της ντροπής με έπνιγε. Μια μέρα έφυγα! Άφησα ένα σημείωμα, γεμάτο συγγνώμες. Ήθελα να τους προστατέψω, πίστευα ότι θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα, χωρίς τον αποτυχημένο πατέρα και σύζυγο. Ήμουν τόσο λάθος! Περπάτησα μέρες, νύχτες. Η περηφάνια μου δεν με άφηνε να ζητήσω βοήθεια. Κατέληξα εδώ, στους δρόμους, ένας άστεγος ανάμεσα σε άλλους άστεγους. Η μοναξιά έγινε ο μόνιμος σύντροφός μου!

Κάποιες φορές, τα βράδια σαν αυτό, αναρωτιέμαι πώς να περνά η μικρή Άννα, η Αναστασία μου! Αν με θυμούνται ακόμα. Αν με έχουν συγχωρέσει. Η σκέψη τους είναι το μόνο φως στην σκοτεινή μου ύπαρξη. Μια αμυδρή ελπίδα ότι ίσως, κάποια μέρα, μπορέσω να τους ξαναδώ. Ίσως τότε, μπορέσω να τους πω πόσο πολύ τους αγαπώ και πόσο μετανιώνω για όλα. Ίσως τότε, μπορέσω να ξαναβρώ τον δρόμο για το σπίτι.