Από τη Χατζή Μαρία
Η Λάμια ήταν κόρη του Βήλου και της Λιβύης. Την ερωτεύτηκε ο Δίας, γεγονός που προκάλεσε την οργή της Ήρας. Έτσι κάθε φορά που η Λάμια γεννούσε ένα παιδί, η Ήρα το σκότωνε. Η απόγνωση μεταμόρφωσε τη Λάμια σε ένα τέρας που ζήλευε τις ευτυχισμένες μητέρες, των οποίων τα παιδιά άρπαζε και κατασπάραζε. Μια επιπλέον τιμωρία που επέβαλε η Ήρα στη Λάμια ήταν η στέρηση ύπνου. Ο Δίας λυπήθηκε τη Λάμια και για να τη σώσει από το μαρτύριο της αϋπνίας, της έδωσε τη δυνατότητα να αφαιρεί τα μάτια της και να τα ξαναβάζει στη θέση τους. Οι αρχαίοι Έλληνες που φαντάζονταν τη Λάμια ως τέρας (από τη μέση και πάνω ως γυναίκα και από τη μέση και κάτω ως ερπετό) απέδιδαν σ΄αυτή τους ξαφνικούς θαμάτους βρεφών, ενώ οι μητέρες αναφέρονταν σ΄αυτή όταν ήθελαν να φοβίσουν και να συνετίσουν τα παιδιά τους.
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή του μύθου, η Λάμια ή Σύβαρις ήταν ένα πελώριο θηρίο που ζούσε στους πρόποδες του Παρνασσού σε μια τεράστια σπηλιά. Άρπαζε και κατασπάραζε ανθρώπους και ζώα. Έπειτα από χρησμό, η πόλη των Δελφών αποφάσισε να θυσιάσει ένα νέο στο θηρίο για να το εξιλεώσει. Ο κλήρος έπεσε στον όμορφο Αλκυονέα, τον οποίο τελικά αντικατέστησε ο Ευρύβατος με τη θέλησή του. Ο Ευρύβατος μπήκε μέσα στο σπήλαιο, άρπαξε τη Λάμια και ρίχνοντάς τη πάνω στους βράχους, την εξόντωσε. Στο σημείο εκείνο ανάβλυσε μια πηγή που ονομάστηκε Σύβαρις. Αυτό το όνομα έδωσαν στην πόλη που ίδρυσαν οι Λοκροί στην Ιταλία.
Η λάμια είναι επίσης είδος εντόμου που τρέφεται με το ξύλο κυρίως της μουριάς, της ιτιάς και της λεύκης, προκαλώντας σοβαρή ζημιά στα δέντρα αυτά.
Η λέξη «λάμια» χρησιμοποιείται στη νεοελληνική γλώσσα για να δηλώσει «γυναίκα με κακό και δύστροπο χαρακτήρα» και είναι συνώνυμη των εννοιών «τέρας», «μέγαιρα» .
ΠΗΓΕΣ
1. Μπαμπινιώτης Γ., (1998). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας
2. Τσοτάκου-Καρβέλη Αικατερίνη (2007), Λεξικό της ελληνικής μυθολογίας, εκδ. Σοκόλη
