Ποίηση

Δύο ποιήματα από την Άννα Μανουσάκη του Γ3

Τι είναι η ζωή

Τι είναι η ζωή
αν δεν υπάρχει συνοχή ;
Τι κι αν ο θάνατος μας περικυκλώνει ;
Η Ειρήνη πάντα θα ακολουθεί.
Ο πλανήτης μας χωρίς Ειρήνη
Είναι σαν χωρίς την φύση
Σκοτάδι θα μας πλακώσει
Αν η Ειρήνη μας προδώσει
Σαν ήλιος θα εμφανιστεί
Να φέρει καλύτερη ζωή

Πόλεμος κι Ειρήνη

Πόλεμος κι Ειρήνη,
Μια σύγκρουση που μόνο διαλύει,
Οι Θάνατοι και οι απαγωγές
Είναι συνθήκες αμαρτωλές
Που μόνο προβλήματα δημιουργούν
Και δυστυχία προκαλούν.
Τα παιδιά και οι μεγάλοι
Υποφέρουν μες το χάλι.
Δεν υπάρχει σωτηρία
Για χώρα με οπλοφορία
Καθώς οι άνθρωποι που πολεμάνε
Δίχως ανθρωπιά μας χτυπάνε,
Με αφέλεια δρουν,
Και το μίσος ακολουθούν,
Οι συνέπειες τραγικές,
Σωματικές και ψυχολογικές.

Ποίημα από τη Νάνσυ Λουγιάκη του Γ4

Κρύψου
Ο πόλεμος, βαθιά σιωπή
Γεμάτη οδύνη, θλιβερή
Με πόνο, καταστροφική
Γρήγορα κρύψου! Πριν ο εχθρός να’ρθει

Όλη τη γη θα πλήξει
Με βόμβες την ψυχή θα ανοίξει
Άψυχα πτώματα θα αφήσει
Και ορφάνια ο κόσμος θα γεμίσει

Ζωές και φίλοι χάνονται
Μία οικογένεια σπάει
Μα ο εχθρός δεν νοιάζεται
Που ένα παιδί πεινάει

Μετά τον πόλεμο, πάλι σιωπή
Ήρεμη καθησυχαστική
Μα η ζημιά έχει γενεί
Κι η πλάση όλη έχει χαθεί

Μετά από την μάχη από τον Σταύρο Κων/πουλο του Γ3

Νεκροί στα χαλάσματα, -ωχροί-
σαν κέρινα προπλάσματα,
φιγούρες τραγικές.

Μωρά χωρίς μανάδες,
Μικρά παιδιά φυγάδες,
Κοιτούν το αύριο,
την προσφυγιά.

Στ’ αθώα τα μάτια τους,
σβήνουν ‘οι ελπίδες,
πρόσωπα μαύρα,
εκρήξεις κι’ οβίδες.

Κομμένα μέλη,
με φόντο πορφυρό,
γεμίζουν με θλίψη,
το μουντό πρωινό.