Όλοι έχουμε αισθανθεί χαμένοι κάποια στιγμή. Πολλές φορές η ζωή μάς τυφλώνει και αφήνουμε τον χρόνο να περάσει χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Όμως υπάρχουν πράγματα μοναδικά για τον καθένα που μας υπενθυμίζουν πόσο πολύτιμη ευκαιρία είναι η ζωή που μας δόθηκε. Για εμένα είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα, που απαλύνουν κάθε οδυνηρή εμπειρία με την αγάπη τους, και η τέχνη, που με μαγεύει και διαρκώς ανανεώνει τη δίψα μου για ζωή.
Πριν τέσσερα χρόνια παρακολούθησα για πρώτη φορά μια σειρά που αποτυπώνει αυτό ακριβώς το αίσθημα. Το «Blue Period» είναι μια ιαπωνική σειρά κινουμένων σχεδίων, προσαρμοσμένη από το ομώνυμο κόμικ, και μία από τις πιο ρεαλιστικές απεικονίσεις του αδυσώπητου κόσμου της τέχνης που έχω δει ποτέ μου. Η ιστορία της ακολουθεί τον Yatora Yaguchi, έναν μαθητή λυκείου που τα έχει όλα— παίρνει καλούς βαθμούς, έχει πολλούς φίλους και ακολουθεί τον δρόμο της «σίγουρης» επιτυχίας. Ωστόσο, μέσα του αισθάνεται κενός, χωρίς κανένα πάθος ή σκοπό. Μια μέρα, βλέπει τυχαία έναν μαγευτικό πίνακα στην αίθουσα εικαστικών του σχολείου του και για πρώτη φορά νιώθει πραγματικά εμπνευσμένος. Αυτό τον ενθαρρύνει να πιάσει ένα πινέλο και να προσπαθήσει να εκφραστεί μέσω της τέχνης. Καθώς βυθίζεται στον κόσμο της ζωγραφικής, συνειδητοποιεί απλά πόσο δύσκολη είναι και πως το ταλέντο από μόνο του δεν είναι αρκετό. Η σκληρή δουλειά, η αφοσίωση και η συναισθηματική ευαισθησία είναι εξίσου σημαντικά. Αποφασισμένος να ασχοληθεί σοβαρά με την τέχνη, ο Yatora στρέφει τις βλέψεις του στο εξαιρετικά ανταγωνιστικό Πανεπιστήμιο Τεχνών του Τόκιο, ένα αναγνωρισμένο ίδρυμα με απίστευτα χαμηλό ποσοστό αποδοχής. Καθ” όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του, αντιμετωπίζει αμφιβολίες για τον εαυτό του, κοινωνικές προσδοκίες και έντονο ανταγωνισμό από ταλαντούχους συνομηλίκους του, ενώ μαθαίνει τι πραγματικά σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης. Σε μόλις δώδεκα επεισόδια, το «Blue Period» κατάφερε να αποδώσει με απίστευτη δεξιοτεχνία τον αγώνα της επιδίωξης ενός πάθους και να εμπνεύσει το κοινό να ακολουθήσει τα όνειρα του.
Όμως αυτό που με καθήλωσε με το πρώτο άκουσμα ήταν το τραγούδι των τίτλων. Η μελαγχολική μελωδία του πιάνου σε συνδυασμό με την απαλή φωνή του τραγουδιστή σε γοητεύουν και από εκείνο το σημείο και μετά η ένταση ανεβαίνει. Το «Everblue» των Omoinotake δεν είναι σαν κανένα άλλο τραγούδι που έχω ακούσει. Ως κάποια που ακούει κυρίως μέταλ, ροκ και χιπ-χοπ, ο τρόπος που συνδυάζει την τζαζ με την ποπ σε οδηγεί σε ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι. Η ηλεκτρική κιθάρα, τα ντραμς και το μπάσο δίνουν βάθος στο τραγούδι και αντανακλούν τη συναισθηματική πορεία του πρωταγωνιστή από την αβεβαιότητα στην περιέργεια και από την αυτοανακάλυψη στην ψυχική γαλήνη. Το όργανο, όμως, που ξεχωρίζει από όλη την ενορχήστρωση είναι το σαξόφωνο που εκφράζει το συναίσθημα πέρα από τις λέξεις, προσθέτει μια ζεστασιά και αντιπροσωπεύει την απελευθέρωση του Yatora από τις κοινωνικές προσδοκίες.
Το τραγούδι αυτό ταιριάζει εκπληκτικά με τα θέματα του καλλιτεχνικού αγώνα και της αναζήτησης του νοήματος της ζωής που προβάλλει το «Blue Period». Η λέξη everblue αντιπροσωπεύει ένα απέραντο γαλάζιο και συμβολίζει τις άπειρες δυνατότητες και το άγνωστο μέλλον. Οι στίχοι παρουσιάζουν κάποιον που νιώθει χαμένος και περιπλανάται άσκοπα, αφήνοντας τα χρόνια να περάσουν. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια αίσθηση λαχτάρας, σαν να ψάχνει κάτι για να γεμίσει το κενό μέσα στην καρδιά του. Εκεί που έχει χάσει κάθε ελπίδα, βρίσκει επιτέλους αυτό που έψαχνε τόσο καιρό— έναν λόγο για να ζήσει. Ο στίχος «Σαν άχρωμη βροχή που κάποτε δίνει τη θέση της σε ένα ουράνιο τόξο» υποδηλώνει ότι η ευτυχία αναδύεται μέσα από την επιμονή. Το κεντρικό μήνυμα του τραγουδιού είναι ότι δε χρειάζεται να κρύβουμε τον πόνο μας, ούτε να ακολουθούμε τις υποδείξεις των άλλων. Η ζωή μας ανήκει μονάχα στον εαυτό μας και όσο και αν δυσκολευτούμε στην αρχή, στο τέλος ο καθένας μας θα βρει τον δικό του μοναδικό τρόπο να την αξιοποιήσει.
Συχνά πέφτουμε στην παγίδα να σκεφτόμαστε ότι όλοι γύρω μας ξέρουν τι κάνουν και είναι χαρούμενοι, ενώ εμείς όχι. Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό μονοπάτι στην ευτυχία και σίγουρα δε θα τη βρούμε ακολουθώντας τον χάρτη κάποιου άλλου. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν είναι συνεχώς χαρούμενος. Όπως γράφει και ο Ocean Vuong στο αγαπημένο μου βιβλίο, «Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι»: «Πάρα πολλή χαρά, το ορκίζομαι, χάνεται στην απελπισία μας να τη διατηρήσουμε». Στη ζωή μας θα υπάρξουν στιγμές απόγνωσης και αμφιβολίας. Θα νιώσουμε ότι δεν έχουμε θέση σε αυτόν τον κόσμο και πως δε θα καταφέρουμε ποτέ τίποτα. Αλλά υπάρχει ομορφιά και ελπίδα όπου και να κοιτάξουμε, αρκεί να επικεντρωθούμε στο παρόν. Μπορεί να μην είμαστε εκεί που θέλουμε ή εκεί που είχαμε φανταστεί, αλλά όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Ζούμε σε έναν κόσμο απέραντων δυνατοτήτων και είναι απλά θέμα χρόνου να βρούμε κάτι που μας ταιριάζει. Μέχρι τότε ας απολαύσουμε αυτό που έχουμε.
Αγγελική Τσιμούρη
