Γυναικοκτονία: Ένα αόρατο έγκλημα ζητά αναγνώριση.
Τι κι αν έχουμε 2022; Κανείς δεν έχει ξεχάσει το 2021, έτος βαμμένο με αίμα. Το 2021 ήταν θλιβερό από πολλές απόψεις, αλλά τραγικότερο όσον αφορά τις επιπτώσεις της έμφυλης βίας. 18 γυναίκες. Γυναίκες νέες, γυναίκες ηλικιωμένες, γυναίκες μητέρες, σύντροφοι, ερωμένες δολοφονήθηκαν από συζύγους και συντρόφους, κτητικούς, ζηλόφθονους και βίαιους, ίσως κάποιες φορές υπεράνω υποψίας. Και δεν ήταν μόνο η μαζικότητα, αλλά και ο φρικώδης τρόπος θανάτου των γυναικών που έπεσαν θύματα ανθρώπων που αγαπούσαν κι εμπιστεύονταν.
Δεκαοχτώ γυναίκες δεν γύρισαν σπίτι, μέρος της κοινωνίας ακόμα φοβάται να προφέρει μια λέξη, πολλές γυναίκες φοβούνται να κυκλοφορήσουν μόνες τους ενώ υπάρχουν πολλές ακόμα που φοβούνται να μιλήσουνε υπομένοντας την έμφυλη βία.
Όλοι θέλουμε να ζούμε σε μια ασφαλή κοινωνία χωρίς διακρίσεις, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς προσπάθεια. Η εκπαίδευση όλων, κοριτσιών και αγοριών, από τις μικρές ηλικίες είναι η καταλληλότερη και πιο αποτελεσματική μακροπρόθεσμα πρόληψη. Οι γονείς πρέπει να διδάξουν στα παιδιά τους (αγόρια και κορίτσια) την ισοτιμία των δύο φύλων αλλά και τον αμοιβαίο σεβασμό που πρέπει να δείχνουν τα δύο φύλα.
Όμως, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το 2021 ως παράδειγμα προς αποφυγή και τα επόμενα χρόνια να δημιουργήσουμε ένα κατάλληλο περιβάλλον ώστε να μην υπάρχουν άλλα θύματα της έμφυλης βίας.
Μαυρογιαννάκη Ανδριάννα- Γιαννουλάκη Ηρώ
