Κάποτε αυτή τη χώρα τη θεωρούσα ευλογημένη και συχνά πυκνά ένοιωθα να με πλημυρίζει και υπερηφάνεια για τη καταγωγή μου, για την ιστορία μου ως έθνος. Τώρα νοιώθω ντροπή και θυμό για όλα αυτά που συμβαίνουν και είμαι μάρτυρας ενός άθλιου τραγικού πολιτικού συστήματος. Σήμερα η κατάσταση είναι πολύ  διαφορετική για να πιστέψουμε  και να ωραιοποιήσουμε την ανεργία, την φτώχεια των Ελλήνων.

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την ανεργία  σαν ένα μυθικό τέρας που απειλεί να μας εξαφανίσει.

Μετά διερωτώμαι που είναι το 1.5 εκατομμύρια άνεργοι;

Γιατί έχουμε κρυφτεί πίσω από την αδιαφορία;

Πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά το γεγονός ότι η Πλατεία Συντάγματος δεν έχει κατακλυσθεί ούτε μια φορά από ανέργους, από ανθρώπους που η ανεργία κατέστρεψε τις ζωές τους και τους οδήγησε στην κατάθλιψη.

Η τελευταία  στατιστική  έρευνα που έγινε για την ανεργία έδειξε ότι το 60% των Ελλήνων θέλουν να φύγουν από τη χώρα και να βρούν δουλειά στο εξωτερικό λόγω οικονομικής αβεβαιότητας. Δηλαδή να φύγουμε χωρίς να αγωνιστούμε να διεκδικήσουμε  και να αναρωτηθούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Να βρούμε τις αιτίες, ποιοι έχουν την ευθύνη για τη γέννηση αυτού του τέρατος  και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί συλλογικά για την εξαφανισή του.

Πιστεύω ότι ο φόβος  είναι η αιτία  που δεν μας αφήνει να ανοίξουμε νέους δρόμους. Χρειάζεται θάρρος, τόλμη, πίστη και δύναμη η ανατροπή. Τα  προβλήματα που έχουν προκληθεί  πρέπει να αντιμετωπίσουμε εδώ στον πυρήνα τους, πρέπει να τολμήσουμε να διακινδυνεύσουμε να απαρνηθούμε την ευκολία μας.