Μπαίνοντας στο Μουσείο της Βεργίνας στη βασιλική νεκρόπολη των Αιγών, στο θολωτό τάφο, το φως ήταν λιγοστό.
Ξαφνικά νιώθω σαν μία μηχανή του χρόνου να με μεταφέρει χιλιάδες χρόνια πίσω. Βρισκόμουν εκεί στο χώμα που χιλιάδες Μακεδόνες θάβανε τον βασιλιά τους.
Ήμουν εκεί μπροστά στις τεράστιες μαρμάρινες κολόνες και πόρτες που θα σφράγιζαν ερμητικά τον τάφο……
Κάψανε το σώμα και συλλέξαν με μεγάλη προσοχή όλα τα οστά. Τα έπλυναν με κρασί. Άπλωσαν υφάσματα στον πυθμένα της Χρυσής Λάρνακας και τοποθέτησαν προσεκτικά τα οστά πρώτα των ποδιών, μετά του κορμού, στη συνέχεια το κρανίο και τα σκέπασαν με την πορφύρα, πάνω σε αυτήν έβαλαν το χρυσό στεφάνι και έκλεισαν τη Λάρνακα.
Μπήκαμε στον φροντισμένο προθάλαμο. Στο πλάι μια μαρμάρινη θήκη όπου τοποθετούν την χρυσή Λάρνακα με τα οστά της Ολυμπιάδας και την στολίζουν με ένα χρυσό στεφάνι.
Σπρώχνοντας με, προχωρώ στον κυρίως θάλαμο σηκώνω τα μάτια και βλέπω ξύλινα ανάκλιντρα με πλούσια χρυσελεφάντινη διακόσμηση.
Μπροστά στο ανάκλιντρο του θαλάμου, επάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι, ήταν τοποθετημένα ασημένια σκεύη για το συμπόσιο, και χάλκινα σκεύη για τις ιερές σπονδές, αλλά και πήλινα σκεύη από την ταφική τελετουργία. Στην άλλη πλευρά, στη νοτιοδυτική γωνία, ακούμπησαν χάλκινη οικοσκευή που χρησιμοποιήσαν για το λουτρό του νεκρού. Γυρνώντας το κεφάλι, σάστισα, ήταν εκεί η θεόρατη υπέρλαμπρήη η πανοπλία του. Και στην μέση η μαρμάρινη θήκη όπου τοποθέτησαν την χρυσή Λάρνακα.
Έκλεισαν τη βαριά μαρμάρινη θύρα του θαλάμου και άφησαν να πέσει η σφήνα που θα την κλείδωνε για πάντα.
Λίγο πιο δίπλα χρόνια αργότερα με τον ίδιο τρόπο σε έναν παρόμοιο βασιλικό τάφο η ιστορία επαναλαμβάνεται, η ίδια ακολουθία συντροφεύει τον Αλέξανδρο Δ, γιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Και οι πόρτες κλείσανε……
1984………. Αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος
«Όταν ανοίχτηκε η σαρκοφάγος είδαμε κάτι που ήταν αδύνατο να φανταστώ, μία ολόχρυση Λάρνακα με ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι στο κάλυμμα της. Τη βγάλαμε από τη σαρκοφάγο την αφήσαμε στο δάπεδο και την ανοίξαμε. Τα μάτια όλων άνοιξαν διάπλατα και η αναπνοή μας είχε κοπεί. Όλα έδειχναν ότι είχαμε βρει ένα βασιλικό τάφο ένιωσα μία δυνατή ανατριχίλα κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου. Τότε αυτά ήταν Βασιλικά λείψανα και κρατούσα στα χέρια μου τα οστά του Φιλίππου Β ήταν τρομακτικό αδύνατο να το αντέξει ο νους μου»
Αφιερωμένο σε όλους τους συμμαθητές μου που δεν μπόρεσαν μέχρι στιγμής να επισκεφτούν τη νεκρόπολη των Αιγών.
