Βρισκόμενη σε μια φάση της ζωής που όλα φαίνονται μαύρα και μάταια  χωρίς καμιά αντοχή και ελπίδα, βρίσκομαι αυτή τη στιγμή εδώ και κάνω την πρώτη μου προσπάθεια να γράψω κάτι στην εφημερίδα του ΣΔΕ Καλλιθέας .

Κρίσεις πανικού, κατάθλιψη. Ακούγονται τόσο φοβερά και είναι πιο φοβερά όταν τα περνάς και δεν ξέρεις τι είναι αυτά. Αισθάνεσαι ότι ο κόσμος σε έχει εγκαταλείψει και είσαι μόνος στο μαύρο σκοτάδι. Πιστεύεις ότι θα είσαι πάντα εκεί, ότι δεν υπάρχει λόγος να το παλέψεις, δεν έχει πια χρώμα η ζωή σου.

Μέγα λάθος. Όσο το θρέφεις αυτό ναι, μπορεί να μείνει έτσι.

Σε όλους μπορεί να συμβεί σε κάποια φάση της ζωής τους, μετά από κάποιο σοβαρό γεγονός (θάνατο, χωρισμό, αρρώστια κ.λ.π). Το θέμα είναι να το αποδεχτείς να το κατανοήσεις και να αφήσεις τον εαυτό σου να το βιώσει. Είναι σαν το πένθος, να μιλήσεις γι” αυτό να κλάψεις, να μη  μπλοκάρεις τα συναισθήματά σου, να μη ντραπείς γι” αυτά και να αποδεχτείς την ανθρώπινη πλευρά σου.

Τότε ο πόνος αρχίζει και μικραίνει. Δεν το ξεχνάς, αλλά δεν σε πονάει τόσο.

Αρχίζεις και παρατηρείς τα σημάδια. Είναι δύσκολο στην αρχή, γιατί αυτό σε γεμίζει φόβο, ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης κυρίως στον εαυτό σου και  ένα τεράστιο αρνητισμό.

Σ” αυτή τη φάση το μόνο που δεν ωφελεί είναι κλειστείς στον εαυτό σου και να απομονωθείς. Χρειάζεται να καταλάβεις ότι απλά, όπως η χαρά, έτσι και ο φόβος είναι συναίσθημα, δεν είναι για κακό. Όσο προσπαθείς να τα ξορκίσεις, τόσο θεριεύουν. Αν τα αποδεχτείς, σιγά σιγά αρχίζουν  και μαλακώνουν.

Μη ξεχνάμε ότι είναι τα συναισθήματα μας και τα αγαπάμε, τα χρειαζόμαστε. Γιατί χωρίς αυτά θα ήμασταν κενοί.

Αυτό το μαύρο που νιώθουμε στην καρδιά μας, το κενό, είναι η έλλειψη συναισθήματος, το οποίο για κάποιο λόγο τα απορρίψαμε. Όσο όμως και να τα απορρίψεις, έρχεται μια στιγμή που είσαι λίγο ευάλωτος και εκεί βρίσκουν την ευκαιρία και βγαίνουν, βγαίνουν δυνατά, για να σου δείξουν ότι είναι εκεί και ότι τα ξέχασες

Σ” αυτή τη φάση της προσπάθειάς μου έχω φτιάξει ένα κουτί απλό από παπούτσια, που το έντυσα,  το κόλλησα  και έκανα μια σχισμή στη μέση σαν κουμπαρά.

Κάθε βράδυ, όσο χάλια κι να ήταν η μέρα μου, θα καθίσω να θυμηθώ μια στιγμή που με έκανε να νιώσω ωραία: ένα χαμόγελο, μια ατάκα, ένα λουλούδι, το αεράκι κ.λ.π.

Σήμερα έριξα το τρίτο μου χαρτάκι. Περπάταγα στο δρόμο και ένιωσα  τον αέρα να μου φυσάει το πρόσωπό μου, αφέθηκα να νιώσω τη δροσιά βλέποντας ταυτόχρονα τη καταπράσινη νεραντζιά στολισμένη γεμάτη υπέροχα πορτοκαλί νεράντζια. Πόσες φορές πέρναγα από μπροστά της και δεν της έδινα σημασία, κι όμως σήμερα μπήκε στο κουτάκι σαν το πιο ευχάριστο της ημέρας.

Ελπίζω κάθε βράδυ να βάζω ένα χαρτάκι. Είναι στόχος πια, κι όταν έρχεται η ώρα που φαίνονται όλα μαύρα, έχω το κουτάκι για να μου θυμίζει ότι απλά μια φάση είναι.

Το μυαλό έχει την τάση να θυμάται τα άσχημα. Αυτός είναι ένας απλός τρόπος εκείνη την ώρα να του πεις  στοπ και να ανοίξεις το κουτάκι και να του δείξεις και τα ωραία. Αυτό βέβαια  θα προσπαθεί να τα απορρίψει, γιατί έτσι έχει συνηθίσει , αλλά μην το βάλεις  κάτω.

Το φως και η ελπίδα δεν χάνονται ποτέ. Αυτό γίνεται μόνο όταν δεν πιστεύουμε  σ’ αυτά. Αρκεί μια αλλαγή στη ματιά.

*ευχαριστώ για τη παρότρυνση  της κ. Γαλακου και την εμπιστοσύνη να γράψω  και κάτι μικρό

Ιωάννα, εκπαιδευόμενη Α΄ κύκλου

*οι φωτογραφίες ανήκουν στο Γ. Τσιχλή.