Στα πολύ παλιά χρόνια ο Μάρτης ήταν ο πρώτος μήνας του έτους. Μια κατεργαριά όμως που έκαμε σε βάρος άλλων μηνών που ήταν τα αδέρφια του στάθηκε αιτία για να του πάρει την πρωτοκαθεδρία ο Γενάρης.

Μια φορά και έναν καιρό αποφασίσανε οι δώδεκα μήνες να φτιάξουνε κρασί σε ένα βαρέλι ώστε να μπορούν να πίνουν όταν τους  ερχόταν η όρεξη».

Έτσι λοιπόν είπε ο Μάρτης :

-Εγώ θα ρίξω πρώτος μούστο στο βαρέλι για να γίνει κρασί και ύστερα ρίχνετε και εσείς.

-Καλά, ρίξε εσύ πρώτος, του είπαν οι άλλοι.

Έτσι και έγινε. Έριξε πρώτα εκείνος στο βαρέλι το μούστο και ύστερα ακολούθησαν και οι υπόλοιποι μήνες.

Όταν λοιπόν ζυμώθηκε ο μούστος  και έγινε το κρασί, είπε πάλι ο Μάρτης:

- Εγώ που έριξα πρώτος τον μούστο, πρώτος θ΄ αρχίσω να πίνω.

- Βέβαια, του είπαν οι άλλοι, έτσι είναι το σωστό.

Έτσι λοιπόν τρύπησε το βαρέλι στο κάτω μέρος και άρχισε να πίνει, ώσπου ήπιε όλο το βαρέλι το κρασί και δεν άφησε ούτε στάλα. Κατόπιν ήρθε η σειρά του Απρίλη να πάει να πιεί κρασί. Πηγαίνει και βρίσκει  το βαρέλι άδειο. Θυμώνει, το λέει στους άλλους. Τ΄ ακούνε εκείνοι, θυμώνουν και σκέφτονται τι να κάνουν. Συμφωνούν όλοι λοιπόν να τον τιμωρήσει ο Γενάρης που ήταν και ο μεγαλύτερος αδερφός . Τον πιάνει λοιπόν και του τραβάει ένα γερό χέρι ξύλο. Του αφαιρεί και τα πρωτεία που είχε, να αρχίζει δηλαδή το έτος κάθε Μάρτη, και το αλλάζει  να αρχίζει το έτος από τον Γενάρη.

Από τότε, όταν ο Μάρτης θυμάται το παιχνίδι που σκάρωσε στα αδέρφια του και τους  ήπιε όλο το κρασί , γελάει και ο καιρός ξαστερώνει.

Όταν όμως θυμάται το ξύλο που έφαγε, τότε κλαίει και βρέχει.

Η παράδοση, που με μικρές παραλλαγές την συναντάμε και αλλού είναι αιτιολογική και σκοπεύει στην εξήγηση της ακαταστασίας του καιρού που συνήθως χαρακτηρίζει τον Μάρτη.

 Από την λαϊκή μας παράδοση.

Ελπίδα, εκπαιδευόμενη Α΄ κύκλου