Οι εκπαιδευόμενοι στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας αγωνίζονται για τις ελλείψεις του εκπαιδευτικού προσωπικού και τα προβλήματα στη λειτουργία των σχολείων. Γι” αυτό πραγματοποίησαν τρίημερη αποχή από τα μαθήματα και διαμαρτυρία στο Υπουργείο Παιδείας στις 22 Φεβρουαρίου 2017. Η Μαρία Κοκκώνη, εκπαιδευόμενη του β” κύκλου, γράφει τις εντυπώσεις της.

Η εμπειρία μου έξω από το Υπουργείο Παιδείας

Αυτά που είδα με τα δικά μου μάτια: Είδα μαθητές και μαθήτριες από τα ΣΔΕ γεμάτοι αγωνία να αναρωτιούνται τι θα γίνει με τα θέματα που μας απασχολούν εδώ και αρκετό καιρό: αν θα έρθουν καθηγητές. Όλους αυτό τους απασχολούσε, το έβλεπα στα μάτια τους, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Την ίδια αγωνία έχω και εγώ.

Μας ενημέρωσαν ότι θα πάει μια επιτροπή μέσα και θα μιλήσουν για τα μεγάλα προβλήματα που έχουν όλα τα ΣΔΕ και για την ανάγκη να έρθουν οι καθηγητές. Η αγωνία των μαθητών μεγάλωνε  και στα  μάτια τους έβλεπα την θλίψη και την απογοήτευση, τον ψυχικό τους κόσμο να καταρρέει και σκέφτηκα: «“Άραγε θα βγει κάτι καλό ή πάλι θα ακούσω την ίδια καραμέλα που μας λένε οι πολιτικοί; Τι θα γίνει; Θα πάρουμε το απολυτήριο να συνεχίσω την νοσηλευτική που διάλεξα, για να μπορώ να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου;». Και αυτή τη σκέψη είχα στο μυαλό μου και έλεγα «δεν μπορεί αυτοί που μας έδωσαν την δεύτερη ευκαιρία να θέλουν να μας την πάρουν πίσω και να μας κάνουν να νιώσουμε  πολίτες μηδέν κατηγορίας.» Αυτό ήταν ένα από τα ειρηνικά συνθήματα που λέγαμε. Με αυτά τα συνθήματα που λέγαμε θέλαμε να εμψυχώσουμε  τους συνεκπαιδευομένους μας, για να μπορούν να πάρουν δύναμη και να ξέρουν ότι είμαστε και εμείς νοερά επάνω και τους εμψυχώνουμε για τα δικαιώματα μας, που έχουμε σαν μαθητές και σαν πολίτες.

Μετά από αρκετή ώρα βγαίνουν με τα  πρόσωπα σκυθρωπά και μας ανακοίνωσαν ότι ο υπεύθυνος του υπουργείου μας είπε ότι θα  έρθουν καθηγητές μετά το Πάσχα και θα πρέπει να ξανασυναντηθούμε για να  μας πουν τι θα κάνουμε με τα προβλήματα που έχουν τα σχολεία ΣΔΕ.

Με άλλα λόγια, μας δουλεύουν κανονικά  -συγγνώμη για την έκφρασή μου. Νιώθω μεγάλη αγανάκτηση, γιατί μια ζωή μου λένε «τι μπορώ να κάνω εγώ που είμαι ο τελευταίος τροχός του αμαξιού;» ή «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Αλλά εγώ που θέλω να βλέπω το ποτήρι μου πάντα γεμάτο, είμαι πολύ αισιόδοξη και βλέπω και τους καθηγητές μου να αγωνίζονται να μας κάνουν όλη τη  μαθητική ύλη, για να μπορούμε να την κατανοήσουμε  πλήρως και  να προχωρήσουμε. Για  να μπορούμε να κατανοήσουμε την ύλη του λυκείου.

ΕΓΩ ΛΕΩ ΟΤΙ, ΑΝ ΜΑΖΕΥΤΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΙ  ΚΟΥΚΟΙ  ΜΑΖΙ, Η ΑΝΟΙΞΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ

Φωτογραφίες της Μαρίας Κοκκώνη