Νέα από τα θρανία

Πολλοί πιστεύουν πως σήμερα στην Ελλάδα η σχολική ζωή δεν έχει πολλές δυσκολίες, ιδιαίτερα καθώς συνδυάζεται με την εφηβεία, την ηλικία της «ξεγνοιασιάς». Μα έχει σκεφτεί κάποιος από όλους τους υποστηρικτές τούτης  της εσφαλμένης αντίληψης πώς είναι να ’ναι μαθητής Λυκείου στην Ελλάδα σήμερα ένας έφηβος; Αμφιβάλλω.

Αρχικά, το ελληνικό Λύκειο του 2014, είναι ένα «κτίριο», όπου οι έφηβοι πηγαίνουν για να αποκτήσουν γνώσεις, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους χρησιμεύουν μόνο για την εισαγωγή σε κάποια σχολή. Είναι ένα κτίριο, όπου η πίεση, οι συνεχείς γραπτές εξετάσεις (είτε πρόκειται για διαγωνίσματα, είτε για τις τελικές εξετάσεις), οι κακές εγκαταστάσεις και ο τρόπος που έχει οριστεί από το Υπουργείο να  γίνεται το μάθημα, προκαλούν αγανάκτηση, θυμό και πολλά άλλα.

Δυστυχώς, οι έφηβοι στην Ελλάδα αδικούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού είναι το τρισάθλιο «Νέο Λύκειο». Με ποιο σκεπτικό θεσπίστηκε; Δεν έφτανε ότι είμαστε αναγκασμένοι να καθόμαστε δώδεκα (12) χρόνια σε ένα κτίριο, σε μια καρέκλα και να ακούμε και να διαβάζουμε πράγματα που είναι αντίθετα σε μεγάλο βαθμό με τις παιδικές μας σκέψεις, με τα εφηβικά μας βιώματα, τα ενδιαφέροντά μας, αλλά τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε σε αυτό το «Νέο Λύκειο», που κακώς αποκαλούμε ελληνικό σχολείο;

Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες σελίδες για τα μειονεκτήματα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά είναι αδύνατο να ενσωματωθούν όλα σε ένα σύντομο άρθρο.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως για κάθε έφηβο που νιώθει τα ίδια πράγματα με αυτά που έγραψα, είναι λογικό να βαριέται, να δυσανασχετεί, να μην έχει κάποιες φορές όρεξη στο σχολείο. Είναι πολύ δύσκολο για ένα έφηβο να βιώνει όλα αυτά τα αρνητικά αυτού που ονομάζουμε ελληνικό σχολείο, αλλά θα έπρεπε να το αποκαλούμε «υπόγειο της εκπαίδευσης».

Ράπτης Χρήστος