Νέα από τα θρανία

Αντικρίζοντας το ψυχρό φως του υπολογιστή μου που με έχει παγιδεύσει, συνειδητοποίησα ίσως για πρώτη φορά πόσο μοναδικό είναι να είσαι έφηβος. Είναι η πρώτη φορά που ξεχειλίζουν από μέσα σου τόσα συναισθήματα. Ίσως κάποιοι να σχολιάσουν εδώ ότι αυτά που νιώθουμε είναι απλά προσωρινά και αρκετά συνηθισμένα, αφού συμβαίνουν σε κάθε άτομο που περνάει την περίοδο της εφηβείας στη ζωή του. Αλλά ο νέος που τα ζει αδιαφορεί για τα όποια σχόλια και γνωρίζει καλά ότι το άτομο που προέβη στα προηγούμενα, μειωτικά των συναισθημάτων μας σχόλια, κάποτε ένιωθε ακριβώς το ίδιο. Προφανώς υπάρχουν και παιδιά που αντιμετωπίζουν την κατάσταση της ήβης πιο ήρεμα, όμως και άλλα που δραματοποιούν τις καταστάσεις.

Θα ήθελα να σχολιάσω το πώς νιώθει ο έφηβος, πράγμα που ξέρω από πρώτο χέρι, μιας και βρίσκομαι τώρα σε αυτή την ηλικία. Φοβόμαστε… Και  φοβόμαστε τα πάντα. Δεν ανοιγόμαστε εύκολα γιατί «κανείς δεν μας καταλαβαίνει» (φράση κλισέ). Χρειαζόμαστε επιβεβαίωση για τα πάντα· ακόμη και αυτή η κοπέλα που θα την κοιτάξεις και θα «καρφωθείς» στο όμορφο πρόσωπο της, ακόμη και αυτό το ψηλό και γυμνασμένο αγόρι που «τρέχουν» από πίσω του όλα τα κορίτσια, ακόμα και αυτοί που πληρούν ακριβώς τις δυτικές προδιαγραφές της ομορφιάς, χρειάζονται την επιβεβαίωση. Όπως κι εγώ, φοβάμαι αυτή την στιγμή που γράφω όλες αυτές τις σκέψεις μου, που σε άλλους ίσως ακούγονται γελοίες κι άλλοι θα κοιτάξουν πιθανόν για ένα συντακτικό λάθος. Μας λούζει κρύος ιδρώτας στην σκέψη πως, όταν μπείτε στο δωμάτιο μας και μας δείτε να κλαίμε, θα θεωρήσετε πως απλά τα μεγαλοποιούμε όλα λόγω της εφηβείας, πράγμα που ίσως το κάνουμε αλλά αυτή την στιγμή δεν θέλουμε να το ακούσουμε.

Επιπλέον, καλώς ή κακώς μας έχει επηρεάσει στο μέγιστο η εξέλιξη της τεχνολογίας. Πλέον ένα 16χρονο κορίτσι ή αγόρι μπορεί να δέχεται  διαδικτυακό εκφοβισμό έως και την διαδικτυακή χειραγώγησή του, με ευθύνη του ίδιου του εαυτού του, στο βωμό των likes και των views, χωρίς καν να βγει από το δωμάτιο του. Πέρα από τους άλλους, όμως, φοβόμαστε και ανησυχούμε και για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Είμαστε ακόμα άμαθοι στον πόνο και πόσο μάλλον στο πώς θα τον διαχειριστούμε. Και τον συγκεκριμένο φόβο, εγώ προσωπικά θα τον θεωρούσα τον χειρότερο. Γιατί ο τρόμος για το μέλλον μάς οδηγεί είτε σε μια προσωρινή εφηβική κατάθλιψη, αν θα μπορούσα να δημιουργήσω έναν τέτοιο όρο, είτε σε μία γενικευμένη αναισθησία. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε ό,τι μας στενοχωρεί και απαγορεύουμε τα δάκρυα στον εαυτό μας. Σε σημείο που πλέον τα δάκρυα μας εγκαταλείπουν ακόμα και όταν τα καλούμε, και δεν θα μπορούσα να σας πω πότε επανέρχονται, γιατί δεν έχω φτάσει σε αυτό το σημείο. Άλλωστε στο τέλος της ημέρας μπορεί απλά να είμαστε μια «χούφτα» υπερβολικά παιδιά, που μέσα στη σκληρότητα τους θα μεγαλώσουν…                                                                                                                         

Μ.Π.