Νέα από τα θρανία

Είναι περίοδος βαθμολογίας των μαθητών και οι περισσότεροι από αυτούς αγχώνονται. Μαζί τους και οι γονείς, αγωνιώντας αν όντως το παιδί τους θα πετύχει, και οι καθηγητές, σκεπτόμενοι μήπως κάποιον αδικήσουν. Τι πραγματικά συμβαίνει όμως με τους βαθμούς;

Στη χώρα μας είναι θεσμοθετημένο οι μαθητές να ιεραρχούνται βάσει της βαθμολογίας από τους καθηγητές τους. Η βαθμολογία αυτή προκαλεί άγχος, τυχόν αντιπάθεια για κάποιους καθηγητές, ακόμα και εντάσεις στο σπίτι, αν το αποτέλεσμα δεν είναι το προσδοκώμενο ή αντίθετα, αν η βαθμολογία είναι καλύτερη από την αναμενόμενη, επιφέρει ηθική επιβράβευση ή επιβράβευση με ένα καινούργιο κινητό… Είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι μία διαδικασία που δεν χαρακτηρίζεται από ηρεμία.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτός ο βαθμός δεν σημαίνει κάτι για τον κάθε μαθητή ως προσωπικότητα. Εκφράζει κατά την κρίση του καθηγητή, την σχολική επίδοση του μαθητή. Η επίδοση αυτή βασίζεται στο διαγώνισμα, την προφορική και γραπτή παρουσία κατά τη διάρκεια του τετραμήνου και τη συμπεριφορά. Η κυρία γραπτή διαδικασία αντιπροσωπεύει μόνο μία διδακτική ώρα από όλες, και η συμπεριφορά επηρεάζεται συχνά από το άγχος, την πιθανή οκνηρία την ώρα του μαθήματος ή και την παρέα μέσα στην τάξη.

Είναι λοιπόν κατανοητό πως αυτός ο βαθμός δεν αντικατοπτρίζει ούτε το πόσο καλός άνθρωπος είναι κάποιος, ούτε την εξέλιξη του στην ζωή. Πολλοί από τους αδύναμους μαθητές, βρίσκοντας τα ταλέντα τους, χτίζουν τη δική τους καριέρα και αποκτούν οικονομική ανεξαρτησία στην ενήλικη ζωή τους. Ούτως ή άλλως, κάποιοι μπορεί απλά να δυσκολεύονται στα στενά πλαίσια του μαθήματος και του σχολείου, όμως στις τελικές και κρίσιμες εξετάσεις μπορεί να πετύχουν στην σχολή που επιθυμούν.

Είναι όμως πάντοτε οι βαθμοί αντικειμενικοί; Φυσικά και όχι. Οι καθηγητές δεν είναι εμπαθείς απέναντι σε ορισμένους μαθητές, αλλά συχνά βλέποντας τους μόνο μερικές ώρες την εβδομάδα, δυσκολεύονται να κρίνουν εντελώς αντικειμενικά. Με ελάχιστους από τους δεκάδες μαθητές τους μπορούν να γνωριστούν καλύτερα τις ώρες του σχολείου. Έτσι το συμπέρασμα είναι πως δεν σε μισεί κανένας καθηγητής, απλά αν σε αδίκησε, σημαίνει πως δεν σε ξέρει καλά ή δεν τον βοηθήσεις να σε μάθει.

Εν τέλει παραμένοντας σε αυτό το επίκαιρο θέμα, συμπεραίνεται πως είναι ανούσιο να στεναχωριέται κανείς για ένα βαθμό που θεωρεί ότι δεν του αξίζει. Αντίθετα μπορεί να συζητήσει με τον καθηγητή του και να βελτιωθεί. Ακόμα να βελτιωθεί και αυτός που ικανοποιήθηκε με τη βαθμολογία του. Μην ξεχνάτε πως το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να ζητήσει να μείνει στάσιμος… αφού κανείς δεν είναι τέλειος!

Ε.Τ.