Νέα από τα θρανία

Ξυπνούσες το πρωί και πριν βγεις να παίξεις, η μητέρα σου σε συμβούλευε αυστηρά να προσέχεις τους κινδύνους – και έβλεπες στην τηλεόραση, αστυνομικοί να προσπαθούν να μειώσουν την εγκληματικότητα αλλά, κανείς ποτέ δεν σε προειδοποίησε για το σχολείο – για το εκπαιδευτικό σύστημα και την χειραγώγηση αθώων ψυχών. Στέκεσαι μπροστά από την αυλόπορτα με χαμόγελο στα δόντια και μπαίνεις μέσα, αφού πρώτα αποχαιρετίσεις τον πατέρα σου γλυκά, μην ξέροντας πως ταυτόχρονα αποχαιρετάς την παιδικότητά σου.

Και τότε είναι που οι έφηβοι σταματούν να ονειρεύονται. Σταματούν να είναι οι εαυτοί τους και νιώθουν πως οι βαθμοί τους καθορίζουν. Περπατάνε στο προαύλιο με ταμπελάκια στον ώμο – 19…17…14…13. Κάτω από το 13, κόπηκες. Αν το 12 κρεμαστεί στον ώμο σου, ένα παρατσούκλι μόνο σου αντιστοιχεί, ‘αποτυχημένος’. Όλοι τους φοράνε μάσκες, οι οποίες βγαίνουν μόνο σε ένα σχέδιο, ένα χρώμα – ίδιες – μία καφέ χαρτοσακούλα, δύο μάτια και ένα άτονο χαμόγελο. Ένα χαμόγελο τόσο αποπνικτικό – τόσο άρρωστα χαρούμενο και σχεδόν αποπλανητικά ψεύτικο. Οι χαρτοσακούλες αντιστοιχούν και στους καθηγητές, ως πρώην κρατούμενοι του εκπαιδευτικού συστήματος. Η μόνη διαφορά είναι πως σε κάθε χαρτοσακούλα υπάρχει μία μικρή δόση προσωπικής ταυτότητας που διεκδικήθηκε με την πείρα του χρόνου. Ταυτότητα, ωστόσο, οι μαθητές δεν γνωρίζουν και δεν αναζητούν. Δεν επιτρέπεται να αναζητήσεις και, αν το κάνεις, η τιμωρία θα είναι σκληρή. Ίσως να γνωρίζουν ταυτότητα και απλά να φοβούνται την τιμωρία και τα δάκτυλα που θα τους δείξουν.

Όλοι φοβούνται την αφαίρεση της μάσκας αλλά κανείς δεν σταμάτησε ποτέ να την νοσταλγεί. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει γιατί στην ηλικία των πέντε όλα τα παιδιά απήχθησαν και μεταφέρθηκαν στην ουτοπική Λιλιπούπολη του σχολείου. Δεν ξέρουν πότε θα τους αφήσουν ελεύθερους ή ποιος θα δραπετεύσει, ακόμα και αν ακούγεται πως στα δεκαοκτώ θεωρείται η ενηλικίωσή σου τρομακτική και σε διώχνουν – αν έχεις, φυσικά, πετύχει τον στόχο του δεκατρία και άνω. Και μόλις σε διώξουν νέα θύματα θα ακολουθήσουν και θα πάρουν την θέση σου. Και θα βασανιστούν ακόμα παραπάνω και θα υποτιμηθούν διπλάσια, καθώς η ύλη αυξάνεται ενώ η ζωή μειώνεται.

Καλώς ήρθατε στην φυλακή των γραμμάτων…
Α.Ξ.