Συνέντευξη από τη Ζουζού και τη Γωγώ
Μία μέρα καθώς πήγαινα στο σχολείο με τη Ζωή, δύο ελιές φιλενάδες συζήταγαν και έπινα καφέ. Εκείνη τη στιγμή μας είπαν: -Γεια σας, παιδιά!
- Γεια σας, απαντήσαμε.
-Πώς σας λένε; ρώτησαν.
-Εμένα με λένε Γιάννη, είπα εγώ.
-Εμένα με λένε Ζωή, είπε η Ζωή.
-Θέλετε να κάτσετε για λίγο; Το κουδούνι θα χτυπήσει σε μισή ώρα.
-Καλά, απάντησα διστακτικά.
Πήγαμε κοντά εκεί και πιάσαμε κουβέντα.
- Θέλετε να σας πάρουμε μία συνέντευξη; ρώτησε η Ζωή.
- Εντάξει είπε η Ζουζού, η μία από τις δύο ελιές.
- Λοιπόν, ρώτησα, πού μεγαλώσατε;
- Εδώ ζούμε πάντα δεν μπορούμε να κουνηθούμε, είπε πολύ λυπημένη η ελιά.
- Πώς είναι ο καρπός σας; ρώτησε η Ζωή.
- Ο καρπός μας εξωτερικά αποτελείται από τη φλούδα, που είναι πράσινη και όταν ωριμάσει γίνεται κοκκινωπά ως μελανή, είπε η Γωγώ, η δεύτερη ελιά.
- Τι χρώμα έχουν τα φύλλα σας; ρώτησα.
- Τα φύλλα μας; Λοιπόν, τα φύλλα μας είναι από πάνω πράσινα και από κάτω ασημένια. Μοιάζουν με λόγχες και το κοτσάνι τους είναι πολύ λεπτό.
- Τι σκέφτεστε και τι νιώθετε για τους ανθρώπους και για τα άλλα δέντρα; ρώτησα.
- Όλοι οι άνθρωποι μας αγαπούν και είμαστε φίλες με όλα τα δέντρα. Αλλά, επειδή τα δέντρα του βουνού του Ολύμπου νομίζουν ότι είναι θεοί, διότι εκεί κατοικούν οι δώδεκα θεοί, περηφανεύονται συνέχεια.
- Τέλος, έχετε ακούσει κάποια ιστορία από τα πουλιά που κάθονται στα κλαδιά σας; ρώτησε η Ζωή.
- Όχι, πολλές, αλλά ακούμε χιλιάδες νέα. Ας πούμε, το τελευταίο νέο που ακούσαμε, είναι ότι κάποιος λήστεψε ένα σπίτι στον Βόρειο Πόλο.
- Ωραία τα λέμε, αλλά σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι, είπα.
- Κρίμα. Όμως θα τα ξαναπούμε αύριο, γιατί αύριο είναι Τρίτη και έχετε σχολείο και για να πάτε στο σχολείο θα περάσετε από εδώ, είπε η Ζουζού.
- Πολύ σωστά! απάντησα.
- Άντε, πηγαίνετε! Γεια σας, παιδιά! είπε η Γωγώ.
- Γεια σας! είπαμε και φύγαμε για το σχολείο.
Από τότε κάθε φορά που πηγαίνουμε στο σχολείο ξεκινάμε πολύ νωρίς, για να κάνουμε μία στάση να χαιρετίσουμε τη Ζουζού και τη Γωγώ.
Γιάννης Ξουρής Δ2
Μία μέρα του Δεκεμβρίου πήγα με τον παππού στο χωράφι μας να μαζέψουμε ελιές. Ξαφνικά εκεί που μάζευα ελιές με χαιρετάει μία ελιά και μου πιάνει κουβέντα. Εγώ στην αρχή τρόμαξα, αλλά είπα να της πάρω συνέντευξη.
- Πού μεγάλωσες;
- Εσύ που με βλέπεις; Εδώ φύτρωσα από πολύ παλιά.
- Πώς είναι ο κορμός σου, πώς είναι τα φύλλα σου και πώς είναι ο καρπός σου;
- Ο κορμός μου όσο μεγαλώνει γίνεται μεγαλύτερος. Ξέρω και μία μακρινή μου ξαδέρφη στην Εύβοια που έχει πολύ χοντρο κορμό και ζει 2.500 χρόνια. Είμαι αειθαλές δέντρο. Τα φύλλα μου είναι μικρά και έχουν σχημα λόγχης. Η πάνω επιφάνειά τους είναι πράσινη ενώ η κάτω είναι ασημένια. Οι καρποί μου έχουν σχήμα αυγού ή στρογγυλό. Κάποιες ελιές καλλιεργούνται για το λάδι και άλλες για τον καρπό τους. Ο καρπός απ’ έξω αποτελείται από τη φλούδα που είναι πράσινη και όταν ωριμάσει γίνεται κοκκινωπή ως μελανή. Μέσα στον καρπό βρίσκεται η σάρκα που περιέχει το λάδι.
- Τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις για τους ανθρώπους και τα άλλα δέντρα;
-Για τους ανθρώπους δεν έχω λόγια. Είναι όλοι τους πολύ καλοί. Μας ποτίζουν, μας κλαδεύουν, μας προσέχουν και πάνω από πολλά έχουν υπομονή, όχι σαν κάτι άλλους… Ακόμα και τα παιδιά αφήνουν τις μπάλες τους στα κλαδιά μας και παίζουμε μπάλα με τις φίλες μου. Ούτε και για τα δέντρα έχω κακό λόγο. Όλα τους είναι καλά, φιλικά και ευγενικά. Όμως το καθένα έχει τον χαρακτήρα του. Να εκείνες οι ελιές παίζουν με τους καρπούς τους ποιος θα βάλει πρώτος πέντε καρπούς στην κουφάλα της μεγάλης ελιάς. Οι άνθρωποι, παρόλο που τις φροντίζουν, αυτές δεν τους δίνουν πολλούς καρπός, ενώ εγώ θέλω να τους ευχαριστήσω.
-Ελιά, ξέχασα να σε ρωτήσω πόσα χρόνια ζεις;
- Ζούμε πολλά χρόνια, μέχρι 3.000 χρόνια.
- Έχεις ακούσει κάποια ιστορία από τα πουλιά που κάθονται στα κλαδιά σου;
- Έχω ακούσει μία ιστορία πως κάποια ζώα ξεκίνησαν να βρουν έναν πλανήτη που δεν θα υπάρχουν άνθρωποι και τα κατάφεραν. Εκεί υπάρχουν μόνο ζώα και φυτά που ζουν ξέγνοιαστα τη ζωή τους.
- Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Θες να πάμε για καφέ μήπως και βρω τον φίλο μου τον Γιάννη να κάνουμε κόντρες με τα μηχανάκια;
- Σύμφωνοι!
Ζωή Μπιρμπίλη Δ2
Μια μέρα ήμουν στον ελαιώνα του μπαμπά μου. Καθώς περπατούσα άκουσα μία φωνή που μου είπε:” Γεια σου, κοριτσάκι, τι κάνεις;”. Εγώ της απάντησα: “ Καλά είμαι. Να σε ρωτήσω κάτι, ελιά;”
- Ναι, ό,τι θες.
- Πού μεγάλωσες;
- Μεγάλωσα σε αυτόν τον ελαιώνα. Όταν ήμουν μικρό δέντρο οι άνθρωποι με πότιζαν και μου έβαζαν λίπασμα για να μην κρυώσω και δε φυτρώσω.
- Πόσα χρόνια ζεις;
- Εγώ ζω πολλά χρόνια είμαι αιωνόβιο δέντρο.
- Πώς είναι ο κορμός σου και ο καρπός σου;
- Ο κορμός μου είναι μεγάλος και όσο ζω μεγαλώνει.
- Τι χρώμα έχουν τα φύλλα σου;
- Τα φύλλα μου είναι πράσινα και έχουν μικρό κοτσάνι.
- Τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις για τους ανθρώπους και για τα άλλα δέντρα;
- Οι άνθρωποι εδώ με κλαδεύουν , με ποτίζουν και μου παίρνουν τον καρπό. Με τα άλλα δέντρα είμαι είμαστε φίλοι.
- Έχεις ακούσει κάποια ιστορία από τα πουλιά που κάθονται στα κλαδιά σου;
- Ναι, κάθε μέρα τα ακούω που κελαηδούν.
Μάρθα Παναγοπούλου Δ2
Μία μέρα, που λέτε, πήγα σε ένα δάσος και άκουσα ένα “Ψιτ! Ψιτ!” Δεν ήξερα τι ήταν αυτό και λέω: “Ποιος είναι; Δε σε βλέπω!”
- Ε, εδώ είμαι, αυτή η ελιά που είναι μπροστά σου! Βάλε μου λίγο νερό.
- Πρώτα θα σου πάρω μία συνέντευξη. Πού μεγάλωσες;
- Εδώ πέρα! Πού αλλού; Αφού το βλέπεις! Καλά… χάλασε ο κόσμος!
- Δεύτερη ερώτηση: πώς είναι ο καρπός σου;
- Είναι σκληρός, πολύ σκληρός, πάρα πολύ σκληρός, αλλά μοιάζει και με αυγό στο σχήμα.
- Επόμενη ερώτηση: τι χρώμα έχουν τα φύλλα σου;
- Από πάνω ανοιχτό πράσινο και από κάτω ασημένια.
- Καλό!!!
- Καλά καλά, εντάξει, να σου πω για τα γειτονικά μου δέντρα και τους ανθρώπους! Οι άνθρωποι δεν έχω να πω με φροντίζουν, αλλά κανένας από αυτούς δεν είναι σαν την κυρία Μαρία, την πορτοκαλιά. Μας φέρνει χυμούς, φρούτα και πάρα πολλά άλλα.
- Χμ! Μπορεί να πάρω και από αυτήν μία συνέντευξη. Να σου πω; Καμιά ιστορία για τα πουλιά στα κλαδιά σου έχεις ακούσει;
- Ναι, φυσικά! Θυμάμαι που είχα δει ένα τραυματισμένο πουλάκι και του είπα να κάτσει στα κλαδιά μου και με ευχαρίστησε. Τώρα θα μου βάλεις νερό;
- Θα σου βάλω.
Ανδρέας Φραγκογιαννόπουλος Δ2
Μία μέρα ήμουν σε κάτι ελαιώνες και ξαφνικά μία ελιά μου λέει:
- Γεια σου, εγώ είμαι η κυρία Ελιά.
- Γεια σου, εγώ είμαι η Άιλα. Αν επιτρέπεται, να σου πάρω συνέντευξη; Πού μεγάλωσες;
- Εγώ μεγάλωσα εδώ και να μου πάρεις συνέντευξη.
- Ωραία! Ας αρχίσουμε! Κυρία Ελιά, πόσα μέτρα είναι ο κορμός σας;
- Δεκαπέντε μέτρα.
- Πω πω! Τόσο πολύ; Τέλειο! Τι χρώμα έχουν τα φύλλα σας;
- Βαθύ πράσινο.
- Εσείς τι σκέφτεστε και τι νιώθετε για τους ανθρώπους και για τα άλλα δέντρα;
- Είναι πολύ καλοί οι άνθρωποι και τα άλλα δέντρα. Ειδικά ο κύριος Γιώργος με ποτίζει και με φροντίζει.
- Έχετε ακούσει καμιά ιστορία από τα πουλιά;
- Εε…Ναι τα ακούω να κελαηδάνε.
- Ευχαριστώ πολύ! Γεια σας!
- Γεια!
Άιλα Μπάχα Δ2
Το Σάββατο είχαμε πάει στο χωριό με την οικογένειά μου. Εκεί όπως περπατούσα στο δάσος μία ελιά άρχισε ένα μου φωνάζει:
- Ψιτ! Ε,εδώ!
Και εγώ σκέφτηκα να της πάρω συνέντευξη. Η πρώτη ερώτηση ήταν:
- Πού μεγάλωσες;
- Εγώ μεγάλωσα σε αυτόν εδώ τον ελαιώνα.
- Πώς είναι ο κορμός και ο καρπός σου;
- Οι καρποί μου είναι στρογγυλοί. Εξωτερικά έχουν φλούδα, είναι πράσινοι, όταν όμως ωριμάσουν γίνονται κοκκινωποί. Ο κορμός μου είναι χοντρός. Όσο μεγαλώνω ο κορμός μου γίνεται μεγαλύτερος. Επόμενη ερώτηση;
- Λοιπόν …τι χρώμα έχουν τα φύλλα σου;
- Είναι μικρά. Το σχήμα τους είναι σαν της λόγχης και έχουν μικρό κοτσάνι. Από πάνω είναι πράσινα και κάτω από κάτω ασημένια.
- Τι σκέφτεσαι και τη νιώθεις για τους ανθρώπους και τα άλλα δέντρα;
- Με φροντίζουν, με προσέχουν και για να τους ευχαριστήσω τους δίνω τους καρπούς μου. Όλα τα άλλα δέντρα είναι φίλοι μου.
- Τελευταία ερώτηση. Έχεις ακούσει κάποια ιστορία από τα πουλιά που κάθονται πάνω στα κλαδιά σου;
- Κάθε μέρα κελαηδάνε και λένε πανέμορφες ιστορίες.
- Ωραία! Τελειώσαμε! Σε ευχαριστώ, ελιά!
- Παρακαλώ!
Γεωργία Μπούρα Δ2
