Τον Φεβρουάριο του 2024, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με μία δημοσίευσή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δήλωσε την προσωρινή- ή και όχι- απόσυρσή του από κάθε συναυλιακή εμφάνιση, με την ανακοίνωση μίας τελευταίας περιοδείας «πριν την παύση αυτή». Όπως ήταν αναμενόμενο, η τεράστια απήχηση του κόσμου, έκανε sold out κάθε μέρα της περιοδείας, αναγκάζοντας τον να κάνει σχεδόν σε όλες διπλή συναυλία. Και ο Θανάσης, μαζί με όλους του τους συνεργάτες, ανταπέδωσαν ικανοποιώντας και προκαλώντας συγκίνηση στο κοινό που τους παρακολούθησε. Στο κοινό της συναυλίας στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, στις 25 Μαΐου, ήμουν κι εγώ και επιβεβαιώνω για το πόσο ξεχωριστή ήταν εκείνη η εμφάνισή του.
Γιατί όμως να αποσυρθεί; Είναι ένα ερώτημα που πνίγει το κοινό του. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι: Είτε για να αφοσιωθεί στη συγγραφή, είτε λόγω ψυχικής-σωματικής κούρασης. Εξάλλου, δεν είναι εύκολο το συνεχές ταξίδι και η παραμονή σε μία σκηνή για κάμποσες ώρες, ειδικά όταν γίνεται για πολλά χρόνια… Ακόμη, έπειτα και από τόσα χρόνια, η περιοδεία του αυτή, χαρακτηρίζεται ως πιο ιδιαίτερη από τις προηγούμενες, σαν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, γεμάτη συναίσθημα. Βέβαια, αν και κανονικά σταμάτησε τις εμφανίσεις του, μετά από εγκλήσεις για να λάβει μέρος σε συναυλίες αλληλεγγύης, δέχτηκε και πράγματι το έκανε. Συγκεκριμένα, όπως γράφει σε μια δημοσίευσή του:«Έχω δώσει το λόγο μου στους συμπολίτες- συγγενείς θυμάτων των Τεμπών, που ήρθαν σε επαφή μαζί μου εδώ και καιρό και μου ζήτησαν-τιμώντας με έτσι- να έχω συμμετοχή σε συναυλία για τη στήριξη του δύσκολου αγώνα τους για τη δικαιοσύνη, ότι θα είμαι εκεί να τους στηρίξω παρ’ ότι έχω απομακρυνθεί από τα συναυλιακά δρώμενα. Τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη- το γεγονός είναι πολύ φορτισμένο για να έχει κανείς αμφιβολίες- και θα συνεχίζω να τους στηρίζω είτε είναι όλοι μαζί είτε μείνει έστω και μια μόνο οικογένεια. Είτε στο Καλλιμάρμαρο είτε οπουδήποτε αλλού. Θανάσης Παπακωνσταντίνου».
Ως θεατής λοιπόν στη κατά σειρά δεύτερη συναυλία της περιοδείας, ενθουσιάστηκα περισσότερο απ’ ότι είχα ενθουσιαστεί για τις υπόλοιπες συναυλίες που παρακολούθησα φέτος. Φτάσαμε στην Τεχνόπολη, μπήκαμε στον χώρο, καθίσαμε λίγο και η συναυλία ξεκίνησε χωρίς καθυστέρηση. Την άνοιξε ο Κωνσταντής Πιστιόλης με το κλαρίνο του και τους υπόλοιπους μουσικούς, έπειτα εμφανίστηκε η εξαιρετική Μάρθα Φριντζήλα, φορώντας μαντήλι για να συμβολίσει την αλληλεγγύη απέναντι στον παλαιστινιακό λαό και τέλος, ο Θανάσης. Ακούστηκαν τραγούδια όπως ο «Τειρεσίας», η «Ηλιόπετρα», το «Στην Αμερική» και φυσικά το «Σιμούν», ο «Πεχλιβάνης» και η «Ανδρομέδα» στα οποία, για όποιον γνωρίζει, το κοινό δίνει τη μεγαλύτερη ενέργεια του αποθεώνοντας τους καλλιτέχνες. Ο χώρος γέμισε χρώματα, χορό και αγάπη… Ένα πολύχρωμο διάλειμμα για την καριέρα του… Μήνες μετά, τον Νοέμβρη, που γράφω αυτά, έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει πλήρως αυτό που βίωσα νιώθω δέος για τη σημασία του έργου που -σε περίπτωση οριστικής διακοπής των εμφανίσεων του Θανάση, όπως και εκείνος έγραψε «Αν και όταν επιστρέψω..»-κατάφερα να ακούσω.
Καταλήγοντας, η απουσία του Θανάση θα είναι εμφανής για όσο λείψει, θα περιμένουμε όμως με χαρά και αγωνία την επιστροφή του, αν εκείνος επιλέξει να γυρίσει στα καλλιτεχνικά δρώμενα…
Μαριλίνα Μίχα Β’3
Υστερόγραφο:
Προσθέτω εδώ τον στίχο του:
«Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει…»
